Σάτυροι καὶ κυνοκέφαλοι

Γιὰ νὰ εἶναι τὸ σῶμα σὲ ἑτοιμότητα καὶ νὰ γυμνάζεται ἀκίνητο, οἱ σάτυροι τοῦ Διονύσου ἐπέλεγαν τὸ βαθὺ κάθισμα. Ἔτσι ἀπεικονίζονται στὰ Διονυσιακὰ νομίσματα τοῦ 6ου π.Χ. αἰῶνος.

Ὄχι μόνον αὐτοί, ἀλλὰ καὶ οἱ κυνοκέφαλοι ἢ τσακαλοκέφαλοι ὑπηρέτες τῆς Ἑκάτης! Ἐκεῖ σὲ μικρὴ γωνιὰ τοῦ Παγγαίου, στὴν σημερινὴ Νιγρίτα, ἐλάτρευαν στὰ πανάρχαια χρόνια τὴν Ἑκάτη (χθονία μορφὴ τῆς Ῥέας) καὶ τοὺς ὑπηρέτες της! Ἀπεικονίζονται αὐτοὶ στὰ νομίσματα μὲ δρεπάνι καὶ στάχυ στὸ χέρι! Ὑπηρέτες καὶ τῆς Δήμητρος λοιπόν, ποὺ ἦταν ἀπὸ τὶς κυρίες μορφὲς τῆςῬΡέας καὶ ἦταν στὸν κατάλληλο τόπο, μία καὶ αὐτὸς περιελάμβανε τὰ εὔφορα ἐδάφη τῆς ἀρχαίας ΒΕΡΓΗΣ!

Κατάλοιπο τῶν ἐποχῶν ἐκείνων, τὸ «σκλάδες» ποὺ χαρακτηρίζει ὅλους ἐμᾶς τοὺς Νιγριτινοὺς σήμερα καὶ ἔχει κοροϊδευτικὸ νόημα, ἀλλὰ καὶ τὸ «τσακαλάδες» ποὺ εἶναι συνοικία τῆς Νιγρίτας! Στὴν πραγματικότητα εἶναι τὸ λατρευτικὸ ὑπόβαθρο τῆς περιοχῆς καὶ εἶναι «τιμητικὸς» τίτλος! Εἶναι βέβαια τὰ μοναδικὰ νομίσματα μὲ κυνοκεφάλους ποὺ ἐκόπησαν σὲ ὅλους τους αἰῶνες καὶ παντελῶς ἄγνωστα στοὺς νομισματικοὺς κύκλους! Μεσαιωνικὲς γκραβοῦρες λοιπόν, Ῥωμαϊκὰ ψηφιδωτά, ὁ Ἀνουβις τῆς Αἰγύπτου, οἱ κυνοκέφαλοί της Ἰνδίας καὶ ὁ Ἅγιος Χριστόφορος ἀργότερα, πηγάζουν ἀπὸ τὸν τόπο τῆς ἀρχεγόνους λατρείας ποὺ τὸν λὲν ΒΙΣΑΛΤΙΑ!

Κυνοκέφαλος Σάτυρος τῆς Ἑκάτης

Τὰ σκυλιὰ τῆς Νιγρίτας

Ὅσοι γνωρίζουν τὰ Βισαλτικὰ πράγματα, ξέρουν ὅτι ἐμᾶς τοὺς Νιγριτινοὺς μᾶς ἀποκαλοῦν «σκλάδες». Εἶναι κοροϊδευτικὸ σήμερα καὶ προκαλεῖ τὸ γέλιο στὰ ἀλληλοπειράγματα.

Στὴν ἀρχαιότητα τὰ πράγματα ὅμως ἦταν σοβαρά. Χῶρος Ἑκάτης ἡ εὐρυτέρα Βισαλτία, ὅπου ἐκεῖ ἐνεπλέχθη αὐτὴ στὴν ἁρπαγὴ τῆς Περσεφόνης στὸν γνωστὸ μύθο. Στὴν διαδρομὴ καὶ στὰ πλαίσια τοῦ μύθου, ἐταὐτίσθη μὲ τὴν Δήμητρα, τὴν Κόρη, τὴν Ἀρτέμιδα φωσφόρο καὶ ἔγινε ἔτσι τρίμορφος. Στὸ νόμισμα ἡ Ἑκάτη κρατᾶ στὰ ἔξι χέρια της, τὰ δηλωτικὰ τῶν τριῶν θεαινῶν, ἐνῶ στὰ κεφάλια ἔχει τὸ διάδημα «τεῖχος» ποὺ παραπέμπει στὴν Ῥέα.

Ἀλλοῦ, κάθε μία ἀπὸ τὶς τρεῖς κεφαλές, ἔχει τὸν πόλο, πάλι τῆς Ῥέας. Σωστὰ λοιπὸν στὴν θεὰ μὲ τὰ τρία πρόσωπα, ὁ Ἡσίοδος ἀναγνωρίζει τὴν ἐπουρανία Ῥέα, ἀφοῦ μαζὺ μὲ τὴν Ἑκάτη ταὐτίζονται στὴν ἐξουσία τῶν τριῶν βασιλείων, γῆς, οὐρανοῦ καὶ θαλάσσης.

Ἡ Ἑκάτη λοιπόν, ἦταν ἡ χθόνια μορφὴ τῆς Ῥέας καὶ τόπος λατρείας της ἡ ΝΙΓΡΙΤΑ, τότε ΓΡΑΙΑ.
Τὰ μαῦρα σκυλιὰ ὅπως δείχνει ἡ εἰκόνα μας, χαρεκτήριζαν τὴν τρίμορφο μὲ ὅλες της τὶς ἰδιότητες ὅπως καταγράφονται. Ἐγίνοντο ἀκόμη καὶ θυσίες νεαρῶν σκύλων τότε, γιὰ «καθαρμό». Τὸ «σκλάδες» ἐπέρασε λοιπὸν μέσα ἀπὸ τοὺς αἰῶνες σὰν πιστοί της Ἑκάτης, ποὺ ὅμως ἡ αἰτία ἐχάθη στὴν διάρκεια.

Ἱερό, πανάρχαιον, τοῦ Ἡλίου ἡ Ἀμφίπολις

Ἱερὰ Βισαλτία

Εἶμαι ἡ οἰκουμενικὴ ΜΗΤΕΡΑ τῶν πάντων, ἡ ἴδια ἡ Φύσις καὶ Κυρία ὅλων τῶν στοιχείων της, ἡ Αἰώνιος, Κυρίαρχος τῶν ἀνθρωπίνων ἔργων, Βασίλισσα νεκρῶν καὶ ἀθανάτων, Οὐρανία καὶ Γήινη μαζύ. Εἶμαι αὐτὴ ποὺ τὴν γνωρίζουν μὲ ἀμέτρητα ὀνόματα, ἡ Μία καὶ Μοναδικὴ ποὺ τὴν ἐκφράζουν ὅλες οἱ θεότητες.

Ἐκεῖ στὴν Μακεδονικὴ Φρυγία μὲ ἀποκαλοῦν Μητέρα τῶν Θεῶν, στὴν παναρχαία Ἀττική, μὲ λένε Κεκρωπία Ἀθηνᾶ.  Περισσότερο γνωστὴ εἶμαι σὰν Δήμητρα παντοῦ καὶ Περσεφόνη στὸν δυτικὸ Ἑλληνισμό. Στὴν Κρήτη Δίκταινα Ἄρτεμις, ἐνῶ στὴν Κύπρο εἶμαι ἡ Παφία Ἀφροδίτη. Ἀλλοῦ Ἧρα, ἀλλοῦ Ἑκάτη καὶ Νέμεσις ὅταν πρέπει. Καὶ οἱ Αἰγύπτιοι ἐπίσης, μὲ λατρεύουν μὲ δικές τους ἱεροτελεστίες, ἀποκαλώντας μὲ Ἴσιδα.
Στὴν Βισαλτία καὶ τὸ Παγγαῖο, εἶμαι ταὐτισμένη μὲ τὴν μητέρα μου Γαία, συνυπάρχω μὲ τὸν πατέρα Οὐρανὸ καὶ μὲ ξέρουν Ῥέα.
(Ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ βιβλίο μου «Ἱερὰ Βισαλτία», ποὺ συντόμως θὰ ἐκδοθῆ.)

Ἀστέριος Τσίντσιφος