Ὁ ἀπὸ χρόνια φίλος Κωνσταντῖνος Δημητριάδης εἶναι ἕνα πρόσωπο ποὺ ἔχει ἀφιερώση (κυριολεκτικῶς!!!) τὴν ζωή του στὴν ἔρευνα γιὰ τὴν Κύπρο. Κατέχει δὲ τόσο καλὰ καὶ τόσο πλήρως τὸ θέμα, πού, κατ’ ἐμέ, τὸν καθιστοῦν ἕνα ἀπὸ τὰ ἐλάχιστα, πλέον, πρόσωπα, ποὺ γνωρίζουν σὲ τόσο βάθος τὸ κάθε τί, γιὰ ἐκείνην τὴν περίοδο, καθὼς καὶ τὴν ἔκτασιν τῆς προδοσίας τὸ 1974. Ἡ δὲ ἀποστασιοποιημένη του ματιά, συνδυαστικῶς μὲ τὶς πολλαπλῶς τεκμηριωμένες του καταγραφές, ποὺ πατοῦν μόνον σὲ διεσταυρωμένες ἀφηγήσεις καὶ ἀποδεικτικὸ ὑλικό, τὸν «μετουσιώνουν» σὲ ἕναν ἀπὸ τὶς ἐλαχίστους καθαροὺς  καὶ ἀμεολήπτους ἐρευνητές.

Ἐφ’ ὅσον ὁ Κωνσταντῖνος Δημητριάδης γιὰ ὁλόκληρες δεκαετίες, σχολαστικῶς, καὶ μὲ ἐπιμονή, μὴ φειδόμενος κόπου καὶ χρόνου, συνεκέντρωνε μαρτυρίες, ἔγγραφα καὶ λοιπὸ ἀποδεικτικὸ ὑλικό, ἐπέτυχε νὰ τὰ καταγράψη ὅλα αὐτὰ καὶ νὰ μᾶς τὰ παρουσιάσῃ μέσα ἀπὸ τὰ βιβλία του. Βιβλία-σταθμοὺς τῆς ἱστορικῆς ἐρεύνης καὶ τῆς ἀληθείας, ἰδίως γιὰ τὴν Κύπρο μας, ποὺ τόσοι καὶ τόσοι «μεγάλοι πολιτικοὶ» καὶ «ἐθνάρχες» καὶ «μπατριώταροι στρατιωτικοὶ» συνέπραξαν στὸ νὰ κομματιασθῇ, μεταθέτοντας ἀορίστως τὶς …εὐθύνες αὐτῆς τῆς Ἐθνικῆς προδοσίας καὶ Ἐθνικῆς τραγῳδίας κι αὐτοῦ τοῦ κομματιάσματος ἀκόμη στοὺς (ὁποιουσήποτε!!!) …ἄλλους!!!

Γιὰ ὅσους λοιπὸν ἔχουν διαβάση τὰ τρία βιβλία τοῦ Κωνσταντίνου, ποὺ πραγματεύονται τὴν ἔρευνα γιὰ τὴν προδοσία τῆς Κύπρου, θὰ γνωρίζουν ἢδη πόσο ἀξιόλογα καὶ ἀποκαλυπτικὰ εἶναι. Θὰ γνωρίζουν ἐπίσης πὼς ἐπέτυχε μὲ τὴν ἐπιμονή του καὶ τὴν ἐπιμέλειά του, νὰ «βουλώσῃ» στόματα ῥιψάσπιδων καὶ νὰ «ξεγυμνώσῃ» ἀπὸ τὴν (πλαστή τους) αἴγλη κάθε «ἐθνοσωτῆρα», ἐνῶ ἐπίσης κατάφερε νὰ παρουσιάσῃ, μὲ σεβασμὸ στὴν μνήμη τους, ὅλους τοὺς πραγματικούς, μὰ καὶ ἀφανεῖς, ἥρωες ἐκείνης τῆς περιόδου.

Ὅλη αὐτὴ λοιπὸν ἡ βαθειὰ γνῶσις τοῦ φίλου μας, «ἐμέστωσε» πλέον καὶ ὁ Κωνσταντῖνος, αὐτὴν τὴν «μεστωμένη» πιὰ γνῶσιν, τὴν «μετουσίωσε» σὲ «μῦθο», μὲ τέτοιον τρόπο ὅμως, ποὺ πλέον νὰ μπορῇ νὰ γίνῃ κτῆμα ὅλων μας.

Ὡς γνωστόν, ἡ λέξις μῦθος σημαίνει λόγος… Λόγος γραπτὸς ἢ προφορικός, ποὺ ἐπιχειρεῖ νὰ μεταφέρῃ μίαν ἀληθὴ πληροφορία. Ὁ καλοδιηγούμενος μῦθος δύναται νὰ μεταφέρῃ  μίαν ἀληθῆ πληροφορία διὰ μέσου τῶν αἰώνων, σὲ ἀμέτρητες ἐπόμενες γενεές, δίχως νὰ χάσῃ στὸ ἐλάχιστον κάτι ἀπὸ τὴν ἀξία του καὶ τὴν ἀλήθεια του.
Κι ἀκριβῶς ἔτσι, ἡ γνῶσις τοῦ φίλου μας, ᾡρίμασε, ἀπέκτησε βαθειὲς ῥίζες καὶ ἔβγαλε ἄνθη καὶ καρπούς. Κι αὐτοὺς τοὺς καρποὺς σήμερα μποροῦμε ἐμεῖς νὰ ἀπολαύσουμε. Καρποὶ ἀπὸ ἀγωνιώδεις ἔρευνες, ἀπὸ κοπιώδεις μελέτες καὶ ἀπὸ ἀτελείωτες ὧρες ἀγώνων του γιὰ νὰ φέρῃ στὸ φῶς τὴν ἀλήθεια τῆς κυπριακῆς προδοσίας. 

Νομίζω πὼς αὐτὸ τὸ βιβλίο τοῦ φίλου μας ἀποτελεῖ τὴν κορωνίδα τῶν κόπων του, διότι μέσα ἀπὸ τὸν (πραγματικὸ ἢ φανταστικὸ) πρωταγωνιστή του, ἐπιχειρεῖ νὰ μᾶς «ταξειδεύσῃ» σὲ ὅλα τὰ θέατρα τῶν ἐπιχειρήσεων, νὰ καταγράψῃ ὄλες τὶς ὁλιγωρίες καὶ τὶς ἀνικανότητες καὶ νὰ στιγματίσῃ τὶς κάθε εἴδους δολιοφθορὲς καὶ προδοσίες. Μά, ἐπάνω ἀπὸ ὅλα ἐπιτυγχάνει, μὲ τὴν μεστή του πλέον γραφίδα, νὰ ἀναδείξῃ, μὲ σεβασμό, θαυμασμὸ ἀλλὰ καὶ βαθὺ πόνο, ὅλους ἐκείνους τοὺς ἥρωες, ποὺ τὰ ἑλληνόφωνα κράτη μας κατεδίκασαν στὴν συλλογικὴ λήθη.

Τὸ βιβλίο εἶναι ἕνα ἱστορικὸ μυθιστόρημα, ἀλλὰ ὄχι ἕνα σύνηθες ἱστορικὸ μυθιστόρημα. Εἶναι τὸ ἀποτέλεσμα ὄλης αὐτῆς τῆς πολυετοῦς καὶ κοπιώδους ἱστορικῆς ἐρεύνης, ποὺ ἤδη τὰ ἀποτελέσματά της διαβάσαμε στὰ προηγούμενα ἔργα του, μὰ ἐπὶ πλέον σὲ αὐτὸ τὸ νέο βιβλίο του ὁ φίλος μας, ἀποτυπώνει καὶ τὸν ἀνθρώπινο παράγοντα. Διότι ἄλλο εἶναι νὰ ἀκοῦς καὶ νὰ μαθαίνῃς γιὰ κάποιον, κάπου, κάποτε ποὺ ἔκανε κάτι μεγάλο ἢ μικρὸ κι ἄλλο τὸ νὰ «ἐντάσσεται» αὐτὸ τὸ πρόσωπο σὲ μίαν μορφὴ διηγήσεως ποὺ ῥέει, ἀβίαστα καὶ δίχως νὰ πλατειάζῃ, συμπεριλαμβάνοντας ὄλο τὸ περιβάλλον του καὶ ὅλες τὶς ἰδιαίτερές του συνθῆκες. Μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο ὁ Κωνσταντῖνος μᾶς μεταφέρει στὴν Κύπρο ἐκείνων τῶν ἡμερῶν καὶ …ζοῦμε, μαζύ του, ὅλες τὶς πτυχὲς τῶν γεγονότων, σὰν νὰ ἤμασταν κι ἐμεῖς πρωταγωνιστές.

Τί μένει ὅταν τελειώσῃ αὐτή ἡ ἀνάγνωσις; Πίκρα… Πίκρα κι ὀργή… Πίκρα καὶ ἀπελπισία… Ὄχι γιὰ τοὺς Τούρκους, ποὺ «εἶδαν φῶς» καὶ εἰσέβαλαν, ἀλλὰ γιὰ τοὺς «δικούς μας», ποὺ οὐδέποτε ἐπλήρωσαν τὸ ἐλάχιστον, ὄχι μόνον γιὰ τὴν κυπριακὴ τραγῳδία, ἀλλὰ γιὰ κάθε τους εἰς βάρος μας ἔγκλημα. Πίκρα, ὀργὴ καὶ ἀπελπισία, ἐὰν ἀναλογισθοῦμε πὼς σήμερα ὅλοι αὐτοὶ ἐπανῆλθαν γιὰ νὰ …«διαπραγματευθοῦν» τοὺς ὅρους ὁριστικῆς ἀποδοχῆς τῆς διχοτομήσεως καί, πολὺ πιθανόν, τῶν νέων συνθηκῶν ὑποταγῆς μας, βάσει τῶν ὁποίων κάποιοι ὀρέγονται νὰ ἐπαναφέρουν τὶς «ἑλλαδικὲς ἐπαρχίες» στὸν ἔλεγχο τῆς ὀθωμανικῆς αὐτοκρατορίας.

«Τότε ποὺ ἦλθαν οἱ βάρβαροι» ὁ τίλος τοῦ βιβλίου μας σήμερα. «Τότε ποὺ ἐπανῆλθαν οἱ βάρβαροι», ἴσως θὰ ἔπρεπε νὰ εἶναι. Διότι οἱ Τοῦρκοι αὐτοὶ ἦσαν πάντα καὶ δὲν ἐνδιαφέρονται νὰ ἀλλάξουν στὸ ἐλάχιστον. Τὸ πρόβλημα εἶναι ἐδῶ, δικό μας, ποὺ ἀφεθήκαμε νὰ μᾶς παρασύρουν σὲ ὡραιοποιήσεις τους καὶ σὲ ἁγιοποιήσεις τους. Δὲν ἔχει σημασία ποὺ ἡ ἐσωτερική τους προπαγάνδα τοὺς μετατρέπει σὲ φανατικὰ στίφη, διότι κάπου πρέπει νὰ ὑπεισέρχεται (θεωρητικῶς καὶ μόνον!!!) ἡ ὑποτιθεμένη ἐλευθέρα βούλησις. Τοῦτον δὲν εἶναι ὅμως διακριτὸ ἀπὸ τὴν ἱστορία τους. Σημασία ὅμως ἔχει τὸ γιατί ἐδῶ, στὸν τόπο ποὺ ἔχουμε τόσο ὑποφέρη ἀπὸ τοὺς Τούρκους, μᾶς ἀποκρύπτουν τὸ εἶδος τους.

«Τότε ποὺ ἦλθαν οἱ βάρβαροι» ὁ τίτλος μας… Ἴσως θὰ ἔπρεπε νὰ εἶναι «τότε ποὺ καταλάβαμε πὼς διοικούμεθα ἀπὸ βαρβάρους» ὁ τίτλος, διότι, τελικῶς, ἐὰν κυττάξουμε κι αὐτὰ τὰ γεγονότα, ἀπλῶς, μὲ βαθειὰ πίκρα, θὰ διαπιστώσουμε πὼς οἱ ἀμέτρητες προδοσίες ἔχουν συνέχεια καὶ συνέπεια καὶ προέρχονται, ὡς ἐπὶ τὸ πλεῖστον, ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ (ἐλέῳ ποίων ἄρα γέ;) φέρονται νὰ μᾶς διοικοῦν, ἐδῶ καὶ σχεδὸν δύο αἰῶνες. Εἶναι αὐτοὶ ποὺ ἔκλεισαν τὸν φάκελλο τῆς Κύπρου πρὶν τὸν ἀνοίξουν, εἶναι αὐτοὶ ποὺ ἔσκισαν ἀναφορὲς καὶ ἀναφορὲς καὶ εἶναι οἱ ἴδιοι ποὺ ἐπέβαλαν νόμους, μέ, συνήθως …ἀναδρομικὴ ἰσχύ, πρὸ κειμένου νὰ …ποινικοποιηθῇ ὁποία προσπάθεια ἀναδείξειως τῆς ἀληθείας…

Καὶ κάτι τελευταῖο… Ἀκριβῶς διότι ἡ σημερινὴ περίοδος ποὺ διανύουμε, κατὰ τὴν ὁποίαν ὁ πατριωτισμὸς γελοιοποιεῖται καὶ λοιδορεῖται πολλαπλῶς, μὰ κυρίως ἡ ἀλήθεια στιγματίζεται καὶ στοχοποεῖται ὡς …συνωμοσιολογική, γίνεται ἀντιληπτὸ πὼς δὲν μᾶς προέκυψε αὐτὴ ἡ κατάστασις ἀπὸ τὸ πουθενά. Κάποιοι, γνωστοὶ ἢ ἄγνωστοι, συστηματικῶς καὶ συνειδητῶς, ἐδῶ καὶ δεκαετίες, φροντίζουν γιὰ νὰ μᾶς συμβῇ. Καὶ εἶναι οἱ ἴδιοι ποὺ τότε συμμετεῖχαν στὴν προδοσία τῆς Κύπρου ἢ ποὺ παλαιότερα συμμετεῖχαν στὴν προδοσία τῆς Μικρᾶς Ἀσίας ἢ ἀκόμη καὶ πιὸ παλιά, ὅταν κάποιοι ῥακένδυτοι καὶ ξεβράκωτοι ἀπεφάσισαν νὰ ἀπαλλαγοῦν ἀπὸ τοὺς ὀθωμανούς, συμμετεῖχαν κι ὀργάνωναν κάθε ἀτιμία γιὰ νὰ «μαντρώσουν» τοὺς θερμοκεφάλους ἐπαναστάτες στὰ δικά τους μαντριά.

Φιλονόη

Υ.Γ. Κάτι πάει θεόστραβα μὲ τὰ ἑλλαδικά μας κράτη καί, τώρα πιά, πολὺ φοβᾶμαι, πὼς ὄχι μόνον θὰ πληρώσουμε πανάκριβα τὶς ἀνοχές μας, μὰ καὶ κάθε τί, γιὰ τὸ ὁποῖον δὲν ἀντιδράσαμε ὅταν ἔπρεπε, στὸ πολλαπλάσιον.  Ἂς εὐχηθοῦμε μόνον νὰ ἀπουσιάζουμε καὶ ἀπὸ αὐτὴν τὴν ὀδύνη, διότι, ἐὰν συμβῇ, τότε ἐλάχιστοι θὰ εἶναι ὅσοι θὰ τὴν ἀνθέξουν.