Ἡ φράσις τοῦ τίτλου ἀπευθύνεται σὲ ὅλου μας, ἐὰν κι ἐφ΄ ὅσον τολμοῦμε, ἀκόμη καὶ τώρα, ποὺ διαλυόμεθα, θρασύτατα κι ἄσκεπτα νὰ ἐνασχολούμεθα μὲ τὸ …μαλλιιί, μὲ τὸ …πουλλλιιὶ ἢ μὲ τὸ …λειριιί!!!

Οἱ ὧρες καὶ οἱ ἡμέρες, κρισιμότερες ἀπὸ κάθε ἄλλην φορὰ στὴν ἱστορία μας, ἐπιτάσσουν νὰ συγκεντρωθοῦμε μόνον στὰ ἀναγκαία. Τὰ ἀναγκαία τὰ γνωρίζουμε καὶ δὲν θὰ καταπιασθῶ μὲ τὸ νὰ τὰ ἀριθμήσω ἢ νὰ τὰ καταγράψω.
Τὰ μὴ ἀναγκαία ὅμως ἐπίσης τὰ γνωρίζουμε καὶ ἀπαιτεῖται νὰ τὰ ξεφορτωθοῦμε. Καὶ σχετίζονται, κατὰ κύριον λόγο, μὲ ὅλα αὐτὰ πού, ἔως τώρα, πιστεύαμε γιὰ σημαντικά, ἀλλὰ ἀπεδείχθησαν ἁπλῶς διασπαστικά, παραπλανητικά, περιττά, δευτερεύοντα, χρονοκαθυστερήσεις καί, ἐπὶ τῆς οὐσίας, ἄρνησις ἀτομικῆς ἀναολογούσης ἀναλήψεως εὐθυνῶν.
Γιὰ ὅλους μας.

Ἡ χώρα μας ἁλώθη ἐκ τῶν ἔσω ἀκριβῶς διότι ἐμεῖς δὲν σταματήσαμε αὐτὸ τὸ εἶδος τῆς ἁλώσεως. Ἄλλοτε μὲ τὴν ἀνοχή μας, ἄλλοτε μὲ τὴν συνενοχή μας καὶ ἄλλοτε μὲ τὴν ἀδιαφορία μας, καταφέραμε νὰ συνεργήσουμε σὲ αὐτὸ τὸ ἀπαίσιο πράγμα ποὺ σήμερα μᾶς προέκυψε. Καὶ μὴ μοῦ πεῖτε πὼς δὲν εἴχαμε τὶς δυνάμεις, διότι ὅταν εἴχαμε τὶς δυνάμεις ἁπλῶς ἠρνηθήμεν νὰ ἀναλάβουμε καὶ τὶς ἀναλογοῦσες εὐθῦνες.

Δὲν ξέρω πῶς ἐσεῖς ἀντιλαμβάνεσθε τὰ γεγονότα καὶ τὶς καταστάσεις, ἀλλά, κατ’ ἐμέ, ἤδη, τὸ «τοπίνον ἔχει ξεκαθαρίση» πλήρως. Εἶναι δὲ τόσο ἐμφανὲς στὰ μάτια μου, ποὺ πλέον τὸ μόνον ποὺ ἀναμένουμε εἶναι καὶ ἡ …ἀνακοίνωσις ποὺ θὰ μᾶς ὑποχρεώση νὰ τὸ συνειδητοποιήσουμε!!!

Ἀκόμη καί, τώρα ὅμως, ποὺ εἶναι τόσο ἀργά, ὑπάρχουν δυστυχῶς (τους!!!) ἀκόμη ἀρκετοὶ ἀνάμεσά μας, ποὺ ὄχι μόνον ἀρνῶνται νὰ ἀναθεωρήσουν, ἀλλὰ ἐπὶ πλέον ἀκόμη αἰσθάνονται τόσο …μικροί, ποὺ καταλήγουν στὸ συμπέρασμα πὼς τὰ δικά τους μικρὰ κακὰ δὲν ἐπιδροῦν στὸ μεγάλο κακὸ ποὺ ὅλοι μας ὑπομένουμε καὶ βιώνουμε.
Τόσο ἀνίκανα ἀνόητοι καὶ τόσο ἀνεύθυνοι.

Εἶναι γενονὸς πὼς κάποιοι ἀπὸ ἐμᾶς πρῶτα κι ἐπάνω ἀπὸ ὅλα ἔβαλαν τὴν ἀτομική τους βολή. Ἡ κάθε εἴδους ὅμως ἀτομικὴ βολή, εἰδικῶς τῶν κουδουνισμένων πολιτικάντηδων καὶ τῶν παρατρεχαμένων τους, ἀλλὰ καὶ ὅλων τῶν πιστῶν ἀκολούθων τους, ἀνεξαρτήστως «ἰδεολογίας», τώρα πιὰ ἀποδεικνύεται τόσο σάπια, ἄδεια καὶ περιττή, ποὺ αὐτομάτως ξεγυμνώνεται ὅλο τὸ μοντέλο ποὺ ἐπάνω του στηρίζονται ὅλοι τοῦτοι. Ὅμως ναί, ἀκόμη ἐκεῖ ἔξω, στὶς γειτονιές μας, στὰ χωριὰ καὶ στὶς πόλεις μας ὑπάρχουν, ἐπιχειροῦν νὰ παίξουν ῥόλους, ἔστᾦ καὶ μικρούς, ἐνᾦ ἐμεῖς τοὺς ἐπιτρέπουμε νὰ ὑπάρχουν, ἀρνούμενοι νὰ τοὺς περιφρονήσουμε ἢ νὰ παύσουμε νὰ τοὺς ὑπολογίζουμε ἢ τέλος πάντων νὰ τοὺς περιθωριοποιήσουμε. Τοὺς ῥόλους αὐτούς, λοιπόν, μικροὺς ἢ μεγάλους, τοὺς προσπαθοῦν ἀκόμη, διότι ἐμεῖς καὶ μόνον ἐμεῖς τοὺς ἐπιτρέπουμε νὰ τοὺς παίζουν, ἐφ΄ ὅσον, ἐπὶ τέλους, γιὰ τοὺς ὀποίους λόγους (ἀκόμη) τοὺς ἀνεχόμεθα.

Παραλλήλως ἐπιχειρεῖται, λυσσωδῶς, ἀπολύτως στοχευμένως καὶ συστηματικῶς, νὰ μετακυλήσουν στὶς δικές μας πλάτες, τὶς δικές τους προδοσίες, ἀνικανότητες κι ὀλιγωρίες. Τοῦτο δὲ ἀποτολμᾶται μὲ πολλοὺς τρόπους, ἀπὸ ὅλες τὶς παρατάξεις καί, ὅσο κυλᾶ ὁ καιρό, ὅλο καὶ πιὸ ἀγωνιωδῶς. Ἰδίως δὲ μέσῳ τῶν Μέσων Μαζικῆς Ἐξαπατήσεως, πού, ὡς συνήθως, ἂν τί νὰ μᾶς ἀναδείξουν τὰ αἴτια τῶν δεινῶν μας, πρὸ κειμένου νὰ μᾶς προετοιμάσουν στοιχειωδῶς, ἐπιμένουν, ἀπολύτως καὶ συστηματικῶς στρατευμένα στὸν βωμὸ τῆς παραπληροφορήσεως καὶ τῆς δημιουργίας διασπαστικῶν κοινωνικῶν τάσεων, νὰ μᾶς ἀπασχολοῦν μὲ τὶς ἀμυχὲς τῶν προβλημάτων αὐτῶν.

Φίλοι μου… Ὅποιος ἀκόμη ἀσχολεῖται μὲ τὰ σκουπίδια, ποὺ ὅλοι τοῦτοι σκορπίζουν ἀνάμεσά μας, χάνει χρόνο, καταβάλλει κόπο καὶ δρᾶ, ὑπογείως (ἔστὧ κι ἐν ἀγνοίᾳ του!!!), εἰς βάρος ὅλων μας. Ἠ μόνη διέξοδός μας, ὅσο «στενὴ» κι ἐὰν φαίνεται, εὐρίσκεται στὸ πόσο γρήγορα, ὀ καθεὶς ἐξ ἠμῶν, θὰ ἀπαλλαγῆ πλήρως ἀπὸ κάθε «Σειρήνα» καὶ κάθε δολιοφθορὰ καὶ κάθε προπαγάνδα. Ἔτσι κι ἀλλοιῶς, ὅσο κυλᾶ ὁ καιρός, τόσο πιὸ ξεκάθαρα ἀποδεικνύεται πὼς τὰ ἀκριβῶς ἀντίθετα ἀπὸ αὐτὰ ποὺ ἐπιχειροῦν νὰ μᾶς ἐπιβάλουν, εἶναι καὶ τὰ μόνα ποὺ θὰ μποροῦσαν νὰ μᾶς σώσουν. Συνεπῶς ἡ ἄρνησίς μας νὰ ξεκολλήσουμε ἀπὸ ὅσα μᾶς διαβρώνουν, μετουσιώνεται σὲ …αὐτοχειρία.
Ἄρα ὅλοι ὅσοι ἐπιμένου νὰ τὸ παίζουν «λίγο μὲ τὸν χωροφύλαξ καὶ λίγο μὲ τὸν ἀστυφύλαξ» δὲν εἶναι γιὰ νὰ ὐπολογίζονται, παρὰ μόνον γιὰ νὰ ἀπομακρύνονται ὁριστικῶς.

Τὰ Μέσα Μαζικῆς Ἐξαπατήσεως, οἱ μεγαλοεπιχειρηματίες μὲ τὶς «ἐπενδύσεις» τους καὶ τὰ πολιτικὰ κνώδαλα κάνουν τὴν δουλειὰ γιὰ τὴν ὁποίαν ἔχουν ἐκπαιδευθῆ  καὶ πληρώνονται πολὺ ἀκριβά. Ἐμεῖς ὅμως γιατί ἀκόμη ἐπιμένουμε νά τούς ἀκοῦμε καί νά τούς ἐμπιστευόμεθα καί νά τούς ἐπιτρέπουμε νά ἐπιδροῦν ἐπάνω μας; Μήπως γιατί ἔτσι μάθαμε; Ἔ, λοιπόν, καιρὸς εἶναι νὰ ξεμάθουμε, διότι διαφορετικῶς αὐτοὶ ἀκριβῶς ποὺ δὲν θὰ τολμήσουν νὰ ἐξέλθουν τοῦ ἐν λόγῳ μηχανισμοῦ, εἶναι κι αὐτοὶ ποὺ θὰ χρησιμοποιηθοῦν ὡς στράτευμα, γιὰ νὰ ὑπερασπισθοῦν αὐτὸν τὸν μηχανισμό. Θέλουμε νά μᾶς παρασύρουν στόν δικό τους πόλεμο; Θέλουμε νά θυσιασθοῦμε ἐμεῖς γιά νά χαίρονται τά ἴδια καί τά ἴδια σαπρόφυτα; Θέλουμε τελικῶς νά πολεμήσουμε ἐμεῖς σέ ἕναν δικό τους (προσχηματικὸ καὶ μόνον) πόλεμο, γιά νά ἀπολαύσουν οἰ γνωστοί μας ἄλλοι; Ἤ ὄχι;

Καί, μεταξύ μας, ἐὰν θυσιασθοῦν ὅμως πανεύκολα ἀπὸ τὰ ἀφεντικά τους καὶ τοὺς «ἰνστρούκτορές» τους, ὅλοι αὐτοί, ποὺ ἐπέλεξαν νὰ στηρίζουν αὐτὰ τὰ σαπρόφυτα, κατ’ ἐμέ, καλῶς θὰ πάθουν. Ὅλοι οἱ ὑπόλοιποι ὅμως γιατί δέν τούς ἀντιμετωπίζουμε ὠς «καμμένα χαρτιά» παύοντας νά τούς δίδουμε ἀξία καί χῶρο καί τόπο; Τί ἀναμένουμε;

Ὅσο γιὰ τὸ κράτος, ποὺ ἐπὶ τῆς οὐσίας ἔχει ψοφήση ἀλλὰ ἀρνούμεθα νὰ τὸ παραδεχθοῦμε καὶ νὰ τὸ ὁμολογήσουμε, δὲν χρειάζεται νὰ κάνουμε πολλά, πρὸ κειμένου νὰ ὑποχρεωθοῦμε νὰ λάβουμε τὶς ἀναγκαῖες γιὰ ὄλους μας θέσεις. Τὸ κράτος ἀγαπητοί μου τελείωσε, τὸ ὅ,τι δήποτε ἀνεμένετο ἐξ αὐτοῦ δὲν θὰ ἔλθη κι ἐμεῖς, ὅλοι ἐμεῖς οἱ λοιποί, οἱ χαχόλοι, εἴμεθα ἀπολύτως μόνοι μας καὶ ἀπολύτως ὑπεύθυνοι γιὰ τὶς ζωές μας καὶ τὶς ἐλευθερίες μας καὶ γιὰ τὶς οἰκογένειές μας καὶ γιὰ τὶς κοινωνίες μας καὶ γιὰ τοὺς τόπου μας καί, τελικῶς, γιὰ τὴν χώρα μας.
Ἀρκεῖ μόνον νὰ κυττάξουμε τὸν πραγματικὸ σημερινὸ ῥόλο τῶν Ἐνόπλων Δυνάμεων, τῆς (μποῦ χὰ χὰ χά…!!!) (ἀ)Δικαιοσύνης καί, κυρίως, τῆς (φερομένης ὡς) κυβερνήσεως, γιὰ νὰ …παγώσουμε συνειδητοποιῶντας τὴν μία καὶ πρόστυχο καὶ σκληρὴ πραγματικότητα: ἀπολύτως μόνοι μας!!!

Αὐτὸ τὸ μόρφωμα ἀγαπητοί μου, μαζὺ μὲ ὅλους τοὺς πυλῶνες του, τῆς προπαγάνδας, τῆς ἀδικαιοσύνης τους, τῆς συστηματικῆς ἐκπαιδεύσεώς μας, τῶν στρατευμένων πραιτωριανῶν του, τοῦ «πολιτικοῦ προσωπικοῦ» του καὶ συσσώμου τοῦ κρατικοῦ μηχανισμοῦ του, ἐτελείωσε.
Ὅπως εἴθισται δέ, σὲ ὅλες αὐτὲς τὶς περιπτώσεις, βάσει παναρχαίων φυσικῶν νόμων, ἤδη ἡ …«φαγοκυττάρωσίς» του πραγματοποιεῖται.

Ἡ …φαγοκυττάρωσις τῶν Ἀθηνῶν!!!

Τί δουλειά ἔχουμε ἐμεῖς σέ ἕνα τέτοιον σφαγεῖον;

Ὄχι μόνον λοιπὸν δὲν ἔχουμε νὰ ἀναμένουμε ἢ νὰ ἐλπίζουμε κάτι ἀλλά, ἐπὶ τέλους, ὑποχρεούμεθα νὰ συνειδητοποιήσουμε πὼς πρέπει νὰ διαχωρίσουμε τοὺς δρόμους μας ἀπὸ ὅ,τι πεθαίνῃ.

Ὄχι λοιπὸν φίλοι μου. Καιρὸς εἶναι νὰ δοῦμε τὴν πραγματικότητά μας κατάματα. Πρὸ κειμένου νὰ μετατεθῇ χρονικῶς ἡ ὁριστικὴ λῆξις αὐτοῦ τοῦ μορφώματος, μᾶς ζαλίζουν νυχθημερὸν τὰ μέζεα μὲ ὅλα τὰ περιττὰ καὶ τὰ ἄσχετα. Οἱ ἀλήθειες βοοῦν ἐμπρός μας καὶ ἐάν, ἀκόμη καὶ τώρα, τὶς ὕστατες στιγμές, ἀρνούμεθα νὰ τὶς ἀντικρύσουμε, τὸ μόνον ποὺ θὰ καταφέρουμε εἶναι νὰ θυσιασθοῦμε ὡς σφάγια, στὸ βωμὸ τοῦ …«ἐμφυλίου» ποὺ μᾶς προετοίμασαν. Ἑνὸς ..«ἐμφυλίου» πού, γιὰ τὴν ὥρα, φαίνεται ἀναπόφευκτος, ἀλλὰ μόνον μεγαλύτερα δεινὰ θὰ ἐπιφέρη σὲ ὅλους μας.
Τοὐλάχιστον ἐμεῖς, οἱ πολλοί, οἱ χαχόλοι, ποὺ ἔως τώρα πληρώνουμε τὸ μάρμαρο, ἂς τὸ κατανοήσουμε καὶ ἂς ἀποτραβηχθοῦμε. Δὲν εἶναι δική μας δουλειὰ ἡ σφαγὴ ποὺ προγραμματίζεται, γιὰ νὰ θολώσῃ ἀκόμη περισσότερο τὸ τοπίον. Ἂς τὴν ἀπολαύσουν αὐτοὶ ποὺ ἀκόμη ἐπιμένουν νὰ μετέχουν (ὅλων) τῶν ἐκδοχῶν ἑνὸς τέρατος ποὺ πεθαίνει.

Μά, τὸ σημαντικότερον ὅλων δὲν εἶναι τὸ νὰ συνειδητοποιήσουμε πὼς ἐμεῖς καὶ μόνον ἐμεῖς ἀπαιτεῖται νὰ ἀποσαφηνίσουμε πλήρως τὶς θέσεις μας, τοὺς σκοπούς μας ἢ καὶ τοὺς (ἀληθεῖς) συμμάχους μας.
Ἀπαιτεῖται ἐπὶ πλέον νὰ ἀπομακρύνουμε κάθε εἴδους ἐπιμολυντικὸ στοιχεῖο ἀπὸ τὸ περιβάλλον μας. Ὅποιος λοιπόν, ἀνεξαρτήτως «ἰδεολογίας», κόμματος, «χρώματος» καὶ γενικότερα δευτερευούσης σημασίας θεμάτων, ἀκόμη ἐνασχολεῖται μὲ αὐτά, τὰ σκουπίδια, τὰ παραπλανητικά, τὰ ἄσχετα, ἀρνούμενος νὰ ἑστιάσῃ στὰ αὐτονόητα καὶ τὰ ἀναγκαία, θὰ κληθῆ, ἐκ τῶν πραγμάτων, νὰ πληρώσῃ καὶ τὸ πολὺ ἀκριβὸ τίμημα.
Ἐμεῖς οἱ λοιποί, ποὺ δὲν τὸ κάνουμε, γιατί νά παγιδευθοῦμε; Γιατί  ὅμως καί νά τοῦ ἐπιτρέπουμε νά συνυπάρχῃ δίπλα μας; 

Οἱ δρόμοι, οἱ ῥόλοι καὶ οἱ ἐπιλογὲς εἶναι σαφεῖς. Ὁ …«ἐμφύλιος» δικός τους καὶ  ἂς κατασφαγοῦν μόνοι τους. Δική μας δουλειὰ δὲν εἶναι νὰ καταπιασθοῦμε μὲ ὅλα αὐτά, παρὰ μόνον νὰ ὑπερασπισθοῦμε ὅ,τι ὀφείλουμε σὲ ἐμᾶς καὶ στοὺς ἀληθεῖς συντρόφους μας. Ξέρουμε ποιοὶ εἴμεθα, ξέρουμε ποιοὶ εἶναι, ξέρουμε πὼς ὁ λογαριασμός, βαρὺς μέν, ἀλλὰ δίκαιος, ὁσονούπῳ φθάνει γιὰ ὅλους μας.
Θά ἀναλάβουμε νά πληρώσουμε τά χρέη ἄλλων ἤ θά παραμείνουμε ἑστιασμένοι ἐκεῖ πού μᾶς πρέπει καί ἐκεῖ πού πρέπει;

Φιλονόη