Χθὲς ξενύκτησα καὶ πάλι γιὰ χάριν τῶν ἀστεριῶν.
Ἕνα φανταστικὸ θέαμα, ἀπὸ μεγάλες φωτεινὲς μπάλες, ποὺ καθὼς τὶς ἔβλεπα νὰ πέφτουν αἰσθανόμουν μιὰν ἀθῴα χαρὰ καὶ μιὰν οὐρανία γαλήνη, σὰν ὅλα ὅσα ἤθελα νὰ εἶχαν ἐκπληρωθῆ.

Ἀπὸ τότε ποὺ ἀπεχαιρέτησα τὴν μάννα μου, τὸν πατέρα μου καὶ τὸν ἀδερφό μου, καθὼς φίλησα αὐτὸ τὸ παγωμένο πρόσωπο τοῦ θανάτου, πήρα μιὰν ἀπόφαση, ὄχι μὲ τὸ νοῦ μου ἀλλὰ μὲ τὴν ψυχή μου καὶ ὅλη μου τὴν ὑπάρξη. Ἀπεφάσισα να ζῶ τὴν κάθε μου ἡμέρα σὰν να εἶναι μιὰ σπανία ἡμέρα, ποὺ οὐδέποτε θὰ ἐπαναληφθῆ.
Ἔτσι κάνω πιὸ συχνὰ περιπάτους στὸ κέντρο τῶν Ἀθηνῶν, σὰν νὰ εἶναι μιὰ πόλις ποὺ δὲν ξέρω καθόλου, κυνηγῶ μὲ τὴν φωτογραφική μου μηχανή τις παραξενιὲς τῶν σύννεφων, βγάζω πιὸ συχνὰ τὰ καλά μου τραπεζομάντηλα καὶ τὰ καλά μου πιάτα καὶ πίνω ἀπὸ τὰ ποτήρια, ποὺ ἐὰν τὸ ἤξερε ἡ μάννα μου… αὐτά ποὺ μοῦ ἔδωσε νὰ τὰ ἔχω γιὰ ἑορτινά.
Πηγαίνω πιὸ συχνὰ βόλτες στὴν θάλασσα περπατώντας ξυπόλητη στὴν ἄμμο καὶ βουτῶντας τὰ πόδιά μου στὸ νερό.
Δὲν ἀναζητὼ πιὰ ὑπόστεγο, οὔτε χρησιμοποιῶ ὀμπρέλα ὅταν βρῃ….
Στὴν ἀπέραντο σιωπὴ τῆς νύκτας, σ΄ αὐτὸ τὸ ἐξωπραγματικὸ φῶς τῶν ἀστεριῶν ποὺ ἔπεφταν, προσευχόμουν ἀφήνοντας αὐτὴ τὴν μαγεία νὰ μὲ διαπεράσῃ καὶ σκεπτόμουν πόσο εἶναι σημαντικὸ νὰ πιστέψουμε, νὰ πιστέψουμε στὸν ἑαυτό μας καὶ νὰ προχωρήσουμε. Νὰ πιστέψουμε στὸν Ἕνα ποὺ ἔχει ἐμπιστοσύνη καὶ πιστεύει σὲ μᾶς.
Νὰ ὁδηγηθοῦμε ἀπὸ τὰ ἀστέρια.
Νὰ ψάξουμε στὸν οὐρανὸ γιὰ τὸ δικό μας ἀστέρι, καὶ νὰ τὸ ἀκολουθήσουμε.
Νὰ κυτάξουμε νὰ βροῦμε τὰ σημάδια τῆς ψυχῆς ποὺ εἶναι παντοῦ ὁλόγυρα μας.
Τὸ ξύπνημα τῆς ψυχῆς εἶναι ἡ χαρὰ καὶ ἡ οὐσία της εἶναι ἡ ἁπλότης.
 Ἡ γαλήνη τῆς ψυχῆς εἶναι ἀγάπη καὶ ὁ σκοπὸς τῆς νὰ ἀπλωθῇ…

Γιῶτα Σούσουλα

φωτογραφία