Τὶς τελευταίες κυρίως ἑβδομάδες, ποὺ τὸ ὄνομα τῆς ἑλληνικῆς Μακεδονίας, μας ἐπισήμως πλέον, προσεφέρθη βοῤῥὰ στὰ σχέδια τοῦ κάθε πSoros, διαβάζουμε καὶ μαθαίνουμε ἀμέτρητες ἀρλουμπολογίες, ποὺ ἀναμεμειγμένες μὲ ἐλάχιστες ἀλήθειες (ἢ ἀληθοφάνειες) ἐπιχειροῦν νὰ παράξουν «ἀντίλογο» μὲ «ἐπιχειρήματα». Καὶ εἶναι ἀρκετὲς ἐκεῖνες οἱ περιπτώσεις ποὺ κάποιοι σιωποῦν, καταπίνοντας τὴν ὀργή τους, μόνον καὶ μόνον διότι κάποιος κραδαίνει ἀπέναντί τους μερικὲς τέτοιες ἀρλουμπολογίες, ποὺ προηγουμένως ἔχει ἐμβαπτίση σὲ ἀληθοφάνειες.

Ὁ μόνος τρόπος γιὰ νὰ μπορέσουμε νὰ ἀντιμετωπίσουμε ὅλους αὐτοὺς τοὺς φερέλπιδες «ἱστορικοὺς» εἶναι νὰ ἐνσκύψουμε μὲ προσοχὴ καὶ σπουδὴ καὶ ἀγάπη στὰ κεφάλαια τῆς Ἱστορίας μας ἐκείνα, ποὺ κραυγάζουν γιὰ τὴν ἀνισοῤῥοπία τῶν ἀνιστορήτων ἀνθελλήνων καὶ νὰ τὰ ἐπαναφέρουμε στὴν μνήμη μας. Οὐδέποτε δύναται κάποιος τυχάρπαστος καὶ ἀρλουμπολόγος νὰ ἀντιμετωπίσῃ, σὲ ἐπίπεδον διαλόγου, κάποιον καλὰ ἐνημερωμένο καὶ γνώστη. Συνήθως τὸ βάζει στὰ πόδια ἀκόμη καὶ σκορπίζοντας γύρω του λάσπη. Ἐν τούτοις, ἐφ΄ ὅσον ἀδυνατεῖ νὰ ἐπιχειρηματολογήσῃ, εἶναι αὐτονόητον πὼς ἔχει ἀπωλέση τὴν μάχη τῶν ἐντυπώσεων καὶ φυσικὰ τὴν δυνατότητα προπαγάνδας του.

Οἱ νέες ἀπειλὲς φυσικὰ ποὺ ἐκτοξεύονται ἀπὸ τὰ (φερόμενα ὡς) κυβερνητικὰ κλιμάκια, περὶ ἀπαγορεύσεως τῆς χρήσεως τοῦ ὄρου «Μακεδονία» καὶ περὶ στοχοποιήσεως ὅλων αὐτῶν ποὺ ἐπιμένουν νὰ ἀποκαλοῦν τὰ Σκόπια ὡς Σκόπια, εἶναι ἔνα ἀκόμη δικό μας ἐργαλεῖον, ἐφ΄ ὅσον πέραν τῆς ἀσυδοσίας τους καὶ τῆς ἀνομίας τους καὶ τῆς ἀγνοήσεως τῆς λαϊκῆς θελήσεως, ἔχουν ἤδη περιέλθη σὲ περίοδο ἐκπτώσεως, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ μᾶς θυμίζουν τὸ θηρίον ποὺ ξεψυχᾶ. Τὸ θηρίον ὅμως ποὺ ξεψυχᾶ, ἂν καὶ  πράγματι ἀρκούντως ἐπικίνδυνον, στὴν πραγματικότητα ἐλπίζει νὰ σκοτώσῃ ὅσο τὸ δυνατὸν περισσοτέρους ἀπὸ τοὺς κυνηγούς του. Ἂς τοῦ ἀφήσουμε τὸν χρόνο του νὰ ψοφήσῃ μόνο του, δίχως νὰ τὸ πολυ-πλησιάζουμε. Ἔτσι κι ἀλλοιῶς εἴπαμε… Ξεψυχᾶ…

Δὲν χάσαμε κάτι Πατριῶτες. Ἔτσι κι ἀλλοιῶς γιὰ νὰ δικαιούμεθα νὰ ἀποκαλοῦμε τὴν (κάθε) Ἑλληνικὴ Μακεδονία ὡς Μακεδονία θὰ πρέπη, ἐπὶ τέλους, νὰ συνειδητοποιήσουμε πὼς καθημερινῶς ὀφείλουμε νὰ τὸ κερδίζουμε ὡς δικαίωμα. Ὅσα αἰσθανόμεθα ὡς αὐτονόητα πρέπει, ἔνα πρὸς ἔνα, νὰ τὰ ἐπανεξετάσουμε καὶ νὰ τὰ ζυγίσουμε μέσα μας, πρὸ κειμένουν νὰ ἀντιληφθοῦμε πὼς τὰ …κληροδοτήματα μᾶς ἐτελείωσαν. Γιὰ νὰ δικαιούμεθα κάτι πρέπει  καὶ νὰ τὸ ἀξίζουμε. Γιὰ νὰ τὸ ἀξίζουμε πρέπει καθημερινῶς νὰ μποροῦμε νὰ τὸ ὑπερασπιζόμεθα καί, τελικῶς, νὰ θυσιαζόμεθα -ἐὰν ἀπαιτεῖται- γιὰ αὐτό, πρὸ κειμένου νὰ τὸ ὑπερασπισθοῦμε. Γιὰ νὰ συμβοῦν ὅμως ὅλα αὐτὰ πρῶτα κι ἐπάνω ἀπὸ ὅλα ἀπαιτεῖται νὰ γνωρίζουμε τὰ αἴτια καὶ τοὺς λόγους γιὰ τοὺς ὀποίους ἀξίζει, κατ’ ἐμᾶς, νὰ θεωροῦμε κάτι ἀδιαπραγμάτευτα δικό μας. Κι αὐτό, εἰδικῶς, ἐπιβάλλεται πλέον νὰ πατᾷ ἐπάνω σὲ οὐσιαστικὲς γνώσεις, σὲ ἐθνικὴ συνείδησιν καὶ στὸν ἔμφυτό μας Πατριωτισμό.

Ἔτσι κι ἀλλοιῶς, ἐὰν θέλουμε νὰ ἐπιβιώσουμε, πρέπει νὰ γίνουμε πολεμιστές.
Ἂς τὸ κάνουμε συνειδητῶς τοὐλάχιστον, γιὰ νὰ ἔχουμε τὰ βέλτισα ἀποτελέσματα.

Φιλονόη

Σημείωσις

Τὸ νὰ «γίνουμε  πολεμιστές», ἔτσι, στὸ …κουτουροῦ, δὲν λέει καὶ πολλά. Μάλιστα, εἰδικῶς στὶς ἐποχὲς ποὺ διαβιοῦμε, λέει …τίποτα. Καὶ λέει …τίποτα διότι, πολὺ ἁπλᾶ, ὑπάρχουν πολλῶν εἰδῶν ἄτομα ποὺ συμμετέχουν σὲ ἕναν πόλεμο, μὲ ἢ ἄνευ τῆς θελήσεώς των.
Κατ’ ἀρχὰς ὑπάρχουν οἱ …πολλοί, ποὺ «ἐπιστρατεύονται», μὰ ἀκριβῶς ἐπεὶ δὴ «ἐπιστρατεύονται» καὶ δὲν μετέχουν συνειδητῶς, συνήθως, εἶναι καὶ τὰ …«πρόθυμα σφάγια». Εἶναι τὰ εὔκολα θύματα. Ὅμως πίσω ἀπὸ τοὺς πολλοὺς εἶναι καὶ οἱ ἀξιωματικοί, ἐντὸς τῶν ὁποίων «ἐκκολάπτονται» οἱ στρατηγοὶ καὶ οἱ στρατάρχες…
Διαβιοῦμε σὲ ἐκείνην τὴν ἐποχὴ πού, σιγά-σιγά, βῆμα τῷ βῆμᾳ, ἀνάσα μὲ τὴν ἀνάσα, «κτίζουμε» στράτευμα. Μέσα σὲ αὐτὸ τὸ στράτευμα ἀπαιτεῖται νὰ ὑπάρχῃ τὸ φανταράκι, ὁ χαμηλόβαθμὸς ἀξιωματικὸς μὰ καὶ ὁ στρατηγός. Ὅλοι μας, ἄλλος περισσότερο κι ἄλλος λιγότερο, αὐτὴν τὴν περίοδον ἐκπαιδευόμεθα καταλλήλως, πρὸ κειμένου νὰ λάβουμε τὴν ἀντίστοιχον θέσιν μας στὸ στράτευμα, ἀπὸ τὴν ὁποίαν θὰ ὑπηρετήσουμε τὸν κοινὸ σκοπὸ τῆς ἀπελευθερώσεως. Τὸ ἐὰν θὰ εἴμαστε …φανταράκια ἢ στρατηγοί, θὰ ἐξαρτηθῆ ἀπολύτως ἀπὸ τὶς συνθῆκες, ἀλλὰ κι ἀπὸ τὴν φύσιν. Ἐδῶ δὲν χωροῦν …ψωνάρες. Ἐδῶ δὲν χωροῦν …φιλόδοξοι. Ἐδῶ χωροῦν μόνον ἀποφασισμένοι, συνειδητοποιημένοι καὶ ἀπολύτως δεσμευμένοι πολεμιστές. Διότι ὁ κάθε ἀποφασισμένος, συνειδητοποιημένος καὶ ἀπολύτως δεσμευμένος πολεμιστὴς εἶναι ταὐτοχρόνος ἡ ἀρχὴ καὶ τὸ τέλος ἑνὸς τέτοιου στρατεύματος. Κι ὅταν ἕνα στράτευμα ἀποτελεῖται ἀπὸ αὐτοὺς εἰδικῶς τοὺς πολεμιστές, μία εἶναι ἡ …«Τύχη» του: ἡ Νίκη!!!

Ἔτσι κι ἀλλοιῶς ἀκόμη κι ὁ Κολοκοτρώνης ἔγινε Κολοκοτρώνης, μέσα ἀπὸ τὶς ἐμπειρίες του καὶ τὶς μάχες του. Δὲν τοῦ ἐχαρίσθη ἡ ἀρχιστρατηγία.
Τώρα κι ἐμεῖς, ὁ καθεὶς μὲ τὴν σειρά του καὶ ἀπὸ τὴν θέσιν του καὶ μὲ τὸν βαθμὸ εὐθύνης ποὺ τοῦ ἀναλογεῖ, «μετουσιωνόμεθα» σὲ μικρούς, μεσαίους ἢ μεγάλους …Κολοκοτρώνηδες. Δὲν θὰ γίνουμε ὅλοι μας στρατηγοί, ἀλλὰ θὰ γίνουμε ὅλοι μας αὐτὸ ποὺ ἀπαιτεῖται γιὰ νὰ «κλείσουμε» τὶς ἐκκρεμότητες καὶ νὰ ἐξισοῤῥοπήσουμε τὶς δυνάμεις στὸν κόσμο μας.

Σημείωσις μεταγενεστέρα

Ἀπὸ τὰ …λησμονημένα κείμενα τοῦ «ἀρχίσαμε»… Παραδίδεται σήμερα στὴν δημοσιότητα, ὄχι τόσο γιὰ νὰ ὀργισθοῦμε ἢ νὰ λυπηθοῦμε ἢ νὰ ἀπογοητευθοῦμε μὲ ὅσα συνέβησαν (ἢ καὶ δὲν συνέβησαν) μετὰ τὴν «συμφωνία τῶν Πρεσπῶν», ὅσο κυρίως διότι ὅλα, θέλουμε δὲν θέλουμε, στὴν πραγματικότητα τώρα, ἐντὸς ὀλίγου, ξεκινοῦν.
Συνεπῶς περισσότερον ἐπίκαιρον ἀπὸ ποτέ.

εἰκόνα