Τὰ πάντα στὴν ζωή μας ἐξαρτώνται ἀπὸ ἀποφάσεις, τὶς ὁποῖες θὰ ὑλοποιήσουμε, ἤ ὄχι.
Κάθε φορὰ ποὺ  μία ἀπόφασίς μας ὑλοποιεῖται, ἐμεῖς γεμίζουμε ἐνέργεια, ἀνακούφισιν, χαρά, ἱκανοποίησιν, αὐτοεκτίμησιν, αὐτοσεβασμὸ μὰ κυρίως πλημμυρίζουμε ἀπὸ ἔρωτα γιὰ τὴν ζωή.
Κι αὐτὴ ἡ πληρότης συναισθημάτων δύσκολα «κλέβεται» ἀπὸ τὰ πάθη ἄλλων.

Οἱ ἀποφάσεις μας εἶναι δύο εἶδῶν.
Εἶναι αὐτὲς ποὺ ἀφοροῦν μόνον στὴν ἱκανοποίησιν-προστασία-συντήρησιν τοῦ «ἐγώ» μας, ἀλλὰ καὶ τῆς ἐπιβιώσεώς μας, μὰ εἶναι κι αὐτὲς ποὺ ἀφοροῦν στὴν ἱκανοποίησιν καὶ στὴν βελτίωσιν τῶν συνθηκῶν διαβιώσεως τοῦ συνόλου. Οἱ δεύτερες λαμβάνονται πιὸ δύσκολα, μὰ ὅταν ὑλοποιοῦνται ἡ χαρὰ εἶναι σὰν τὸ καλὸ κρασί, ποὺ μεθᾶ γλυκὰ καὶ γιὰ μεγάλα χρονικὰ διαστήματα.
Καὶ εἶναι πιὸ δύσκολο νὰ ληφθοῦν οἱ δεύτερες, διότι σπανίως κάποιος σήμερα αἰσθάνεται τμῆμα μίας κοινωνίας, κύτταρό της, κομμάτι της. Συνήθως οἱ περισσότεροι αἰσθανόμεθα ἀποκομμένοι καὶ  μόνοι μας.

Ἡ ἐπιλογὴ τοῦ Στόχου μας, ποὺ θὰ μᾶς κινητοποιήση καὶ θὰ μᾶς ἀναγκάση νὰ ἀποφασίσουμε γιὰ τὴν πραγματοποίησίν του, ἤ ὄχι, εἶναι μία ἀκόμη παράμετρος, ποὺ μᾶς ὑποχρεώνει νὰ πάρουμε ἀποφάσεις καὶ ποὺ συνήθως ἐπιλέται κάτω ἀπὸ ἔντονες πιέσεις (Ἀνάγκη). Ἐὰν οἱ Ἀποφάσεις εἶναι ἀποτέλεσμα Στόχων κι ὄχι ἀποτέλεσμα ἀντιδράσεως, ἤ σκέτο μίας ἀνάγκης ἐπιβιώσεως-προσαρμοστικότητος, τότε ἔχουμε νὰ κάνουμε μὲ ἐκεῖνο τὸ ἄτομον ποὺ μπορεῖ νὰ δόσῃ στὴν κοινωνία ὅλα ἐκεῖνα τὰ ἀναγκαῖα στοιχεῖα γιὰ νὰ κτισθῇ-δημιουργηθῇ, ἀπὸ τὸ μηδὲν ἴσως, μία πραγματικὴ κοινωνία. 
Ἡ σημαντικὴ λεπτομέρεια στὴν ἐπιλογὴ τῶν στόχων εἶναι ἡ καθαρὴ σκέψις, ποὺ σὲ  συνδυασμὸ μὲ τὴν λογική, μπορεῖ νὰ ὠθήσῃ ταχύτερα τὰ γεγονότα καὶ κυριολεκτικῶς νὰ ἀπογειώσῃ τοὺς ἀνθρώπους ποὺ ἐμπλέκονται σὲ αὐτές.

Στὶς ἡμέρες ποὺ διαβιοῦμε οἱ ἀποφάσεις λαμβάνονται πιὸ δύσκολα, ἀφοροῦν σὲ στιγμιαίους, συνήθως στόχους καὶ καλύπτουν κατὰ κύριον λόγο τὴν ἀνάγκη τῆς ἐπιβιώσεως.
Γιὰ νὰ μπορέσουμε νὰ ἀφήσουμε πίσω μας αὐτὲς τὶς συμπεριφορές, ποὺ δὲν θὰ παύσουν νὰ ὑπάρχουν ὡς κοινωνικὸν φαινόμενον, ὀφείλουμε σιγὰ σιγὰ νὰ θέτουμε στόχους, μικροὺς στὴν ἀρχή, ποὺ θὰ ἀφοροῦν στὸ καλὸ τοῦ συνόλου. Πολὺ μικρούς, ἴσα ἴσα γιὰ νὰ ἐνεργοποιήσουμε αὐτὴν τὴν κοινωνικότητα τῆς Πόλεως ποὺ χάσαμε.
Μία ἐνεργοποίησις αὐτοῦ τοῦ εἴδους θὰ συμπαρασύρη κι ἄλλους στὴν κοινὴ πορεία τῶν Ἀνθρώπων ἐκείνων, ποὺ ἔχουν ἀρχίσει τώρα πιά, νὰ ἀντιλαμβάνονται ὅτι ἡ ἐπιβίωσις τοῦ συνόλου εἶναι σημαντικοτέρα τῆς ἐπιβιώσεως τοῦ ἀτόμου.

Φιλονόη

εἰκόνα