Κυττώντας πίσω μας, στὴν ἱστορία, διακρίνουμε κατ’ ἐπανάληψιν μίαν μόνιμο χειραγώγησιν πληθυσμῶν, μίαν δίχως ἀρχὴ καὶ τέλους προπαγάνδα καὶ πάντα ἀθῴους νὰ πληρώνουν τὴν ἄγνοιά τους. Δόλος, ψέμμα, αἷμα ἀντάμα καὶ θύματα, θύματα, θύματα…
Κι ὅσο κι ἐὰν μᾶς πονᾷ κάτι τέτοιο, εἶναι μία συγκλονιστικὴ ἀπόδειξις γιὰ τὸ πόσο μακρὰν τῆς ἐλευθέρας βουλήσεως, τῆς αὐτοδιαθέσεως καὶ τῆς ἐλευθερίας διαβιεῖ ἡ ἀνθρωπότης ἐδῶ καὶ αἰῶνες…

Σαφῶς καὶ ἡ ἄγνοια εἶναι μεγάλο ὅπλο τῶν ἐξουσιαστῶν, ποὺ μέσῳ αὐτῆς διατηροῦν ἐν ὑπνώσει τὶς κοινωνίες, μετατρεποντάς τες σὲ μαζανθρώπους.
Ὅμως γιὰ νὰ μετατραπῶ σὲ μαζάνθρωπο θὰ πρέπη νὰ ἐκχωρήσω δικαιώματα στοὺς ἐξουσιαστὲς γιὰ νὰ τὰ πάρουν. Δικά μου δικαιώμτα. Δικαιώματα αὐτοδιαθέσεως ποὺ μόνον ὅταν τὰ προασπίζομαι, παραμένω ἔξω ἀπὸ ἔλεγχο, χειραγωγήσεις καὶ πειραματισμούς.

Ποῦ ὅμως ἐμφωλεύει ἐπακριβῶς ἡ προσωπική ἐπιλογή αὐτοδιαθέσεως;
Ποῦ ἀκριβῶς κρύβεται ἡ δική μου τάσις κι ἀνάγκη γιά (οὐσιαστική) μόρφωσιν κι αὐτοπαιδεία;
Γιατί καί πότε μετέθεσα σέ ἄλλους τήν εὐθύνη καί τό δικαίωμα τῆς ἀναγκαίας καί (πραγματικῆς) παιδείας μου;
Ποῦ εἶναι ἡ εὐθυνη τῶν δικῶν μου πράξεων;
Ἀπό πότε οἱ ἄλλοι θέλουν τόν δικό μου καλό;
Κι ἀπό πότε θεώρησα πώς εἶναι καλλίτερα νά μέ σφάξουν ἀπό τό νά ἀγωνισθῶ γιά τήν ἐλευθερία μου;

Πόσο σκοτάδι χρειάζεται γιά νά ἀποφασίσουμε μόνοι μας νά ἀναζητήσουμε τό φῶς;
Καί γιατί πάντα, κατὰ τὴν διάρκεια τῆς ἱστορίας, φωτεινές ἐξαιρέσεις διένυαν μοναχικές διαδρομές ἐλευθερίας, πληρώνοντας κατά περίπτωσιν ὑψηλότατα καί βαρύτατα τιμήματα;

Ἡ ἀπάντησις ξεκινᾶ καί καταλήγει στὴν ὑπευθυνότητα, ἐμπεριέχοντας τὸ δικαίωμα καὶ  τὴν ὑποχρέωσιν τῆς αὐτγνωσίας, τῆς αὐτο-ἐκπαιδεύσεως καὶ τῆς αὐτοδιαθέσεως. Κάθε δικός μου βαθμὸς ἐλευθερίας, ποὺ κατατίθεται στὰ πόδια τῆς ἐξουσίας, εἶναι μία μικρὴ ἡ μεγάλη ἄρνησις ἀναλήψεως τῆς ἀτομικῆς μου εὐθύνης. Κάθε ἄρνησις διατηρήσεως τῆς ἐλευθερίας, μετακινεῖ βαθμοὺς ἐλευθερίας μου σὲ ἄλλους. Κάθε ἀπομείωσις τῆς ὑπευθυνότητός μου, σημαίνει ἐκχώρησις βαθμῶν ἐλευθερίας μου κι αὐτομάτως παράδοσις ἐξουσιῶν μου, μὰ καὶ δικαιωμάτων μου στὴν ζωή, σὲ ἄλλους, ἀναγνωρίζοντας δικαιώματα διαχειρίσεως τῆς δικῆς μου ζωῆς ἢ καὶ θανάτου.

Ἡ πρώτη στιγμὴ παραδόσεως τῶν ἐλευθεριῶν μας, γιὰ τὸν κάθε ἕναν ἀπὸ ἐμᾶς, εἶναι διαφορετικὴ μὰ σαφῶς καθοριστικὴ καὶ ἀποφασιστική. Διαβιώντας μὲ τὸν συμβιβασμὸ ἐκεῖνον, τὸν πρῶτο, φαίνεται ὅλο καὶ πιὸ φυσικὸ νὰ ἀκολουθήσουν κι ἄλλοι. Κι ἀκολουθοῦν πάντα, ἔως νὰ ξυπνήσουμε κάποτε, ἐὰν ξυπνήσουμε, γιὰ νὰ δοῦμε πὼς προσφέραμε μόνοι μας θυσία τὶς ζωές μας. Ἡ μόνη δυνατότης ἀνατροπῆς αὐτῆς τῆς καταστάσεως ξεκινᾶ μὲ τὴν ἐπιστροφή μας, τὴν νοητή, σὲ ἐκείνην τὴν πρώτη ὑπαναχώρησιν, γιὰ νὰ ἀκολουθήσουν ἡ ἀναγνώρισις τῆς λάθος πράξεως, ἡ ἀποδοχή της καὶ τελικῶς ἡ ἐπιλογὴ τῆς παύσεώς της καί…
…κάπως ἔτσι ξεκινᾶ νὰ ξετυλίγεται τὸ κουβάρι τῆς Ἐλευθερίας, ποὺ συμβαδίζει μονίμως μὲ τὴν διατήρησιν τοῦ δικαιώματος τῆς εὐθύνης, παραμενοντας ἀτομικὴ διαδρομὴ καὶ …πόλεμος!!!

Φιλονόη

εἰκόνα