Ἐπεὶ δὴ πρόκειται γιὰ ἀπολύτως προσωπικὲς ἀπόψεις, σκέψεις καὶ συμπεράσματα, ἀπαγορεύεται πλήρως κάθε ἀναδημοσίευσις ἀπὸ διάφορες ἱστοσελίδες καὶ …«γυπαετούς»!!! 

Ὅπως ἔχω δηλώση δημοσίως, ἐδῶ καὶ (περισσότερο ἀπὸ) δύο χρόνια, ἀρνοῦμαι πλέον νὰ σχολιάσω τὰ τῆς ἐπικαιρότητος, πολλῷ δὲ μᾶλλον νὰ δώσω κατευθυντήριες γραμμὲς σὲ ὁποιονδήποτε γιὰ τὸ ὅ,τι δήποτε. Ὁπότε, ὑπὸ αὐτὸ τὸ πρίσμα, ἴσως κακῶς σήμερα δημοσιεύω τὸ παρόν.
Ἐν τούτοις, ἀκριβῶς διότι ὅλα ὅσα μᾶς συμβαίνουν, κατ’ ἐμέ, ἑδράζονται σὲ ἄλλες βάσεις (ἤ, τοὐλάχιστον πρέπει νὰ ἑδράζονται σὲ ἄλλες βάσεις), ἡ πραγματική μας Ἀνάγκη ὡς ἀτόμων καὶ ὡς κοινωνιῶν εἶναι ἀπολύτως διαφορετικὴ ἀπὸ αὐτὰ ποὺ ἀντιλαμβανόμεθα ὡς ἀνάγκες καὶ ὁ τρόπος ποὺ (μᾶλλον δὲν) σκεπτόμεθα εἶναι ὀλίγον …ἀσαφής…
…ἐνᾦ ταὐτοχρόνως ἡ πόλωσις, (καὶ) λόγῳ τῶν αὐριανῶν ἐκλογῶν εἶναι ἐμφανής*, ἀπεφάσισα νὰ καταθέσω κάποιες σκέψεις μου κι ὁ καθεὶς ἂς τὶς ἐπεξεργασθῇ ἢ ἀς τὶς πετάξῃ.

*~*~*~**~~~***~~~**~*~*~*

Ἐκλογὲς λοιπὸν αὔριο καὶ  πάλι.
Οἱ ὑποψήφιοι ἀμέτρητοι, σὲ ὄλες τὶς ἀποχρώσεις καὶ πανέτοιμοι νὰ μᾶς …«χρυσώσουν», ἐκστομίζοντας κάθε εὐφάνταστο παπαρολογία. Τὰ πάντα γιὰ τὴν καρέκλα. Εἶναι πολλὰ τὰ λεφτά… Πάρα πολλά…

Κι ἐμεῖς ἀπὸ κάτω, παλαμοκροτοῦντες ἢ μή, πολὺ προβληματισμένοι ἢ διόλου, αὐτόφωτοι ἢ φερέφωνα, μὰ πάντα ἐλπίζοντες, ἀναμένουμε τὴν αὐριανὴ «ἀναμέτρησιν» γιὰ νὰ διαπιστώσουμε πώς…
…ἐλπίδες ἦσαν κι ἐψόφησαν.

Εἴτε λοιπὸν κάποιοι θὰ εἰσέλθουν, εἴτε ὄχι, στὸν ἄνδρον τῆς ἀκολασίας. («ἄνδρον τῆς δημοκρατίας τὸ ἀποκαλοῦν, ἀλλὰ αὐτὰ εἶναι δικά τους προπαγανδιστικὰ παραμύθια, γιὰ νὰ μᾶς ὑποχρεώνουν σὲ συνενοχή), στὴν πραγματικότητα «παίζουν μὲ τοὺς ὅρους», θέλοντας καὶ μή, τοῦ …«ἀφεντικοῦ». Κοινῶς μὲ «σημαδεμένη τράπουλα».
Ἅπαξ καὶ κάποιος ἀποδέχεται τοὺς -στημένους- ὅρους καὶ κανόνες τοῦ …«ἀφεντικοῦ», περνᾶ στὴν μεριὰ τῶν ἡττημένων αὐτομάτως, ἐν ᾦ παραλλήλως, λέει, πὼς ἐλπίζει (νὰ πάλι οἱ ἐλπίδες) νὰ ξεῤῥιζώσῃ τὴν διαπλοκὴ καὶ νὰ ἐλευθερώσῃ τὸν τόπο ἀπὸ τοὺς δυνάστες του**.
Κι ἔτσι διαιωνίζονται καὶ οἱ ἐλπίδες καὶ οἱ «σωτῆρες»… Κάποιες φορὲς ἀνακυκλώνονται καὶ μεταξύ των, ἀναλόγως τῶν ἐφεδρειῶν…
Καὶ πάντα, μὰ πάντα, ἀπὸ ἀρχῆς ὑπάρξεως τοῦ Ἑλλαδοκαφριστάν, ὅλα τὰ ἴδια μένουν κι «αὐτὸς ποὺ πληρώνει τὸ μάρμαρον», εἴμαστε ἐμεῖς, οἱ χαχόλοι.

Τὸ θέμα μας ὅμως σήμερα εἶναι οἱ «κόκκινες γραμμές». Οἱ ἀτομικές μας «κόκκινες γραμμές». Κι αὐτὲς οἱ «κόκκινες γραμμὲς» ἔχουν νὰ κάνουν μόνον μὲ τὸ περὶ Ἐλευθερίας (δι)-Αἴσθημά μας.

Τὸ περὶ Ἐλευθερίας (δι)-Αἴσθημα

Ἔγραφα λοιπὸν πρὸ διετίας κάτι …«παλαβὰ» γιὰ τὸ περὶ Ἐλευθερίας (δι)-Αἴσθημα. Ἐν ὀλίγοις ἰσχυριζόμουν πὼς μόνον αὐτὸ τὸ (δι)-Αἴσθημα θὰ σταθῇ ἀρωγός μας καὶ σύμβουλός μας καὶ σύντροφός μας καὶ καθοδηγητής μας γιὰ ὅλα τὰ ἐπερχόμενα. Καί, εἴτε μᾶς ἀρέσῃ εἴτε ὄχι, ναί, ἔτσι εἶναι ἀκόμη….
Γιὰ νὰ μὴ πῶ καὶ ὀλίγον …χειρότερα!

«Τὸ περὶ Ἐλευθερίας (δι)-αἴσθημα, παραμένει διαχρονικῶς τὸ βασικότερον κριτήριον (κατ’ ἐμέ!) γιὰ νὰ ἀναζητήσουμε καὶ νὰ ἐντοπίσουμε μὰ καί, καταληκτικῶς, νὰ ἀκολουθήσουμε τὴν (μᾶλλον μία καὶ μοναδική μας) διέξοδον ἀπὸ τὸ ὅλο καὶ πιὸ ἑλῶδες τέλμα μας (πάντα κατ’ ἐμέ!). Ὠθεῖ δὲ ὄλους ὅσους τὸ διαθέτουν καὶ τὸ συντηροῦν καὶ τὸ τροφοδοτοῦν μὲ ἦθος, ἀποφασιστικότητα, διαύγεια, ἐντιμότητα, ἀπολυτότητα καὶ -κυρίως- αὐτογνωσία, νὰ ἐπιλέξουν ἐξ ἀρχῆς πλευρά, σὲ κάθε περίπτωσιν (ἰδίως τοὺς τελευταίους 18 μῆνες), ἀνεξαρτήτως τῶν ἐπιστημονικῶν ἢ μή, ὑπαρκτῶν ἢ ἀνυπάρκτων, ἐπιχειρημάτων, ποὺ θὰ μποροῦσαν, σῦν τῷ χρόνῳ, νὰ διαθέτουν.

Τὸ περὶ Ἐλευθερίας (δι)-αἴσθημα πηγάζει ὅμως καὶ τροφοδοτεῖται ἀπὸ τὸν Νοῦν (κατ’ Ἀριστοτέλην) ἤ, ἄλλως, γιὰ ἐμᾶς τοὺς ξεπεσμένους …ἀπογόνους του, ἐκ τοῦ Ἐνστίκτου καὶ τῆς (δι-)Αἰσθήσεως. Ἀναγκαίες Ἀρχὲς ἐπιβιώσεως, ποὺ ἀκόμη κι ἐὰν ὑφίστανται σήμερα, σὲ μεγάλο τμῆμα τους …λανθάνουν κι αὐτὲς πλέον. Δὲν ἔχει νὰ κάνῃ λοιπὸν μὲ ἐπιστημονικὲς ἢ …«ἐπιστημΟΥνικὲς» κορῶνες, μὲ ἀποδείξεις ἢ διαστρεβλώσεις, μὲ φιμώσεις ἢ λασπολογίες…
Δὲν ἔχει νὰ κάνῃ μὲ μερικῶς ἢ ὁλικῶς τεκμηριωμένα ἐπιχειρήματα καὶ προβληματισμοὺς γιὰ τὸ πιὸ εἶναι ἀληθὲς καὶ πιὸ ψευδές.
Δὲν ἔχει νὰ κάνῃ μὲ τὴν …ὁμοιογένεια τῆς παγκοσμίου προπαγάνδας, τὴν περιθωριοποίησιν τῆς (ἀληθοῦς) ἐρεύνης, τὴν ταὐτοποίησιν ὅλου τοῦ πολιτικοκομματικοῦ ἑσμοῦ ἢ τὶς ἀκραῖες φωνὲς (ἀκόμη καὶ στὰ ὅρια τῆς παραλογίας κάποιες φορές), ἀντιστάσεως.
Καί, ἀκόμη περισσότερο, δὲν ἔχει νὰ κάνῃ μὲ ὑπάρξεις ἢ ἀνυπαρξίες ἰῶν.
Δὲν ἔχει νὰ κάνῃ τελικῶς μὲ τὸ ἐὰν οἱ παγκόσμιοι πληθυσμοὶ ἐκβιάζονται ἢ ἐπιλέγουν αὐτοβούλως νὰ ὑποταγοῦν ἔως καὶ στηρίζουν ἤ ἀκόμη καὶ (κατὰ περίπτωσιν), πολεμοῦν τὸ ἐπίσημο ἀφήγημα.
Εἶναι κάτι βαθύτερον, οὐσιαστικότερον καί, κατ’ ἐπέκτασιν, ἀπολύτως σαφὲς κι Ἀναγκαῖον πρὸ κειμένου κάποιοι (ὅσοι) νὰ ἐπιλέξουν πλευρὰ καὶ νὰ ἀποστασιοποιηθοῦν, νὰ ἀντισταθοῦν ἢ ἀκόμη καὶ νὰ πολεμήσουν* ἐὰν ἀπαιτηθῇ!!!
Καί, φυσικά, οὐδέποτε νὰ συναινέσουν σὲ ὅ,τι δήποτε θὰ τοὺς μειώση ἢ θὰ τοὺς προσβάλη ἢ θὰ τοὺς περιορίση τὸ περὶ Ἐλευθερίας (δι)-αἴσθημά τους.

Δὲν περιλαμβάνει λοιπὸν τὴν διαδικασία τῆς πειθοῦς, τῆς ἐπιχειρηματολογίας καὶ τῆς ἀποδεικτικῆς διαδικασίας. Δὲν χρησιμοποιεῖ τὸν φθοροποιὸ διάλογο καὶ ἀρνεῖται κάθε εἴδους συγκρούσεως. Εἶναι Ἀπόλυτος, Σαφὴς καὶ ἀδιαπραγμάτευτος κατάστασις, ποὺ ὑφίσταται μόνον ὅταν ὁ Ἄνθρωπος εἶναι Καθαρός**!!! Εἶναι (κατ’ ἐμὲ πάντα) τὸ «κλειδί»!!! Μὰ εἶναι καὶ ἀτομική/μοναχικὴ πορεία….»
Πρόκειται γιὰ διαδικασία τῆς ὁποίας κοινωνοὶ γίνονται μόνον ὄσοι τὴν νοιώθουν καὶ οὐδέποτε αὐτοὶ ποὺ τὴν …«κλέβουν» μιμούμενοι ἢ καί, ἀκόμη χειρότερα, τὴν …φοβοῦνται καὶ τὴν πολεμοῦν!!!
Δυστυχῶς βέβαια δίπλα σὲ ὅσους ἤδη τὴν διαθέτουν κολλοῦν σὰν …βδέλλες ὅλοι ἐκεῖνοι ποὺ πάντα διαβιοῦν παρασιτικῶς στὸν κόσμο μας καὶ τὸν μολύνουν. (Δὲν ἀναφέρομαι σήμερα στοὺς ἐντεταλμένους, γιὰ εὐνοήτους λόγους…!!!) 

Ὁ καθεὶς λοιπόν, ἰδίως αὐτὴν τὴν ἐποχή, ποὺ οἱ ἀκρότητες βασιλεύουν καὶ δυναστεύουν τοὺς πάντες, γνωρίζει Ἀπολύτως, Διαυγέστατα καὶ Σαφῶς τὸ τί πρέπει (ἢ δὲν πρέπει), τὸ τί δύναται (ἢ δὲν δύναται) καὶ τὸ τί χρειάζεται (ἢ δὲν χρειάζεται) νὰ πράξῃ.
Τὸ περὶ Ἐλευθερίας (δι)-αἴσθημά του τοῦ προσφέρει δὲ ἐπὶ πλέον καὶ παραλλήλως τὸ περὶ Ἀσφαλείας (δι)-αἴσθημα. Πρόκειται γιὰ δύο διαφορετικὰ (δι)-αἰσθήματα ποὺ ὅμως άλληλο-ὑποστηρίζονται, ἀλληλο-ἐξαρτῶνται καὶ ἀλληλο-ἐνισχύονται. Ὅταν τὸ πρῶτο ὑφίσταται ἀνευρίσκονται τρόποι κι ὁδοὶ γιὰ νὰ δομηθῇ τὸ δεύτερον. Κι ὅταν τὸ δεύτερον κερδίζεται, τότε ἰσχυροποιεῖται τὸ πρῶτον.

Τὸ περὶ Ἀσφαλείας (δι)-αἴσθημα εἶναι μία κατάστασις ποὺ δὲν χαρίζεται, ἀλλὰ κερδίζεται, μὲ ἐπίπονες διαδικασίες, βῆμα-βῆμα καὶ πόνο-πόνο, μέσα ἀπὸ μίαν μακροχρόνιο (ἴσως καὶ ἰσόβιο) ἐσωτερικὴ διεργασία …«γδαρσίματος» ποὺ …«ξεφλουδίζει» καὶ ἀποδομεῖ κάθε ἀληθὴ ἢ ψευδὴ φόβο, καταῤῥίπτει κάθε ἀνασφάλεια καὶ γκρεμίζει κάθε φυλακή.
Δομεῖ δὲ τὸ ΓΝΩΘΙΣΑΥΤΟΝ ἐπὶ τῆς οὐσίας.
Διαδικασίες δῆλα δὴ πού, ἰδίως στὴν ἐποχή μας, λόγῳ διαρκῶς αὐξανομένων πιέσεων, εἶναι δύσκολο -ἔως κι ἀδύνατον- νὰ ἐπιλεγοῦν καὶ νὰ ἐφαρμοσθοῦν στὸ (ἀριστοτελικὸ) «καθ΄ ὅλου»… Ἐν τούτοις ἀκριβῶς ἐπεὶ δὴ κάποιοι τὸ πράττουν, συμβαίνει… Κι ἀκριβῶς ἐπεὶ δὴ συμβαίνει εἶναι πλέον καὶ διακριτό…
…Κι ἀκριβῶς ἐπεὶ δὴ εἶναι διακριτὸν εἶναι, γιὰ τοὺς (φερομένους ὡς κρατοῦντες) ἐπικίνδυνον…
Μὰ δὲν ἀντιμετωπίζεται οὔτε δηλητηριάζεται οὔτε καὶ χειραγωγεῖται ἔνα τέτοιο (δι)-αἴσθημα. Ἀντιθέτως ἀτσαλώνει ὅσους τὸ κατακτοῦν, ἐνδυναμώνει ὅσους τὸ ἐπιδιώκουν καὶ κρατᾶ ζωντανοὺς ὄσους τὸ ἐπιζητοῦν.

Ὁ  ἀναγκαῖος λοιπὸν παράγων (κατ’ ἐμὲ εἴπαμε!) γιὰ νὰ ἀντεπεξέλθῃ σὲ κάθε βαθμὸ δυσκολίας ὁ καθεὶς ἐξ ἡμὼν εἶναι τὸ περὶ Ἐλευθερίας (δι)-αἴσθημά του, ποὺ τοῦ καταδεικνύει μονίμως τὴν ὀρθὴ διαδρομή. Δὲν χαρίζεται μία τέτοια ἐπιλογὴ καὶ δὲν «κλέβεται». Ὅποιος τὸ πράττει τὸ πράττει ἀφ΄ ἑαυτοῦ του καὶ οὐδέποτε θὰ ἐπιτύχη νὰ πείσῃ ἄλλους νὰ τὸν συντροφεύσουν….»

Καί τί θέλω νά πῶ σήμερα μέ τίς …ἐπαναλήψεις ἐφ΄ ὅσον οὐσιαστικῶς συζητᾶμε γιά τίς αὐριανές ἐκλογές; Πῶς σχετίζονται οἱ ἐκλογές, ἡ ψῆφος καί ἡ κομματοκρατία μέ τήν Ἐλευθερία καί τήν (ἐσωτερική, γιὰ ἀρχή) Ἀσφάλεια;
Τό ἐμφυλιοπολεμικό κλίμα πού καλλιεργεῖται (εἴτε ἀνάμεσα σὲ στρατευμένους ψηφοφόρους, εἴτε ἀνάμεσα σὲ αὐτοὺς ποὺ θέλουν νὰ ψηφίσουν-διότι ἐλπίζουν καὶ σὲ αὐτούς πού ὑπερασπίζονται τήν ἀποχή) εἶναι μέρος τῆς παραστάσεως; Καί, τελικῶς, ἡ δικτατορία τῶν τοκοφλύφων, ποὺ ἐλέγχει ὅλα τά κουδουνισμένα, ὅλα τὰ Μέσα Μαζικῆς Ἐξαπατήσεως, ὅλο τό σύστημα (ἀ)παιδείας, ὅλες τίς ἐκδοχές τῆς δικαιοσύνης, ὅλον τόν κρατικό μηχανισμό καί ὅλο τό (πλαστογραφημένο καὶ ὑπέρ-διογκωμένον) δημόσιον «χρέος» ἀσχολεῖται μέ τίς δικές μας ἀνησυχίες ἤ σκασίλα τους;
Ἐδῶ μᾶς θέλω. Γνωρίζουμε; Ἀντιλαμβανόμεθα; Ἤ μήπως παπαγαλίζουμε ὡς ξερόλες;

*~*~*~**~~~***~~~**~*~*~* 

Λοιπόν… Πιάνουμε τὰ πράγματα ἀπὸ τὴν ἀρχή.
Ἐάν μᾶς προέτειναν νά λάβουμε μέρος σέ ἕνα παιχνίδι, εἰς τὸ ὁποῖον:

• Οἱ κανόνες ὁρίζονται ἀπὸ ἄλλους καὶ τώρα καὶ στὸ μέλλον, ἀλλὰ δὲν ἔχουν σημασία, διότι ὁ φερόμενος ὡς νικητὴς μόνον του ἔπαθλον, ἀλλὰ ταὐτοχρόνως καὶ ὑποχρέωσιν, ἔχει τὸ νὰ παραμένῃ ὑποτεταγμένος στὶς «σεβαστὲς ἐντολὲς κι ἐπιθυμίες τοῦ δημιουργοῦ τοῦ παιχνίου».
  
• Οἱ κανόνες εἶναι τέτοιοι ποὺ εἴτε νικήσῃ εἴτε ἡττηθῇ, ἀπαγορεύεται νὰ ἐπιχειρήσῃ τὴν ἀλλαγή των, νὰ τοὺς ἀμφισβητήσῃ καί, τελικῶς, ἀπαγορεύεται νὰ τοὺς ἀλλάξῃ.
• Ὅλοι οἱ «ἀντίπαλοι» θὰ ἔχουν πρό-συμφωνήση νὰ ὑπηρετοῦν-ἐξυπηρετοῦν μόνον τὸ ἀφήγημα τοῦ δημιουργοῦ τοῦ παιγνίου, καθὼς ἐπίσης καὶ κάθε περιορισμό, φανερὸ ἢ κρυφό. Ὁ νικητὴς δῆλα δή, ἀνεξαρτήτως ὀνόματος ἢ χρώματος ἢ «ἰδεολογίας», θὰ εἶναι τέτοιος πού, πάντα βάσει τῶν …«μυστικῶν κανόνων», θὰ ἀποδέχεται ὡς ἀδιαπραγμάτευτον τὴν ἐξουσία τοῦ δημιουργοῦ τοῦ παιχνίου,  ὁπότε θὰ λάβη καὶ τὸ ἔπαθλον τῆς νίκης μόνον ἐὰν ἀναγνωρίσῃ ὡς (ἀληθή, μοναδικὸ κι ἀδιαπραγμάτευτον) ἐξουσιαστή του τὸν δημιουργὸ τοῦ παιγνίου, παραιτούμενος ἀπὸ κάθε δικαίωμα αὐτό-ἐλέγχου του. 
• Θὰ ἔχῃ δικαίωμα συμμετοχῆς, ἀλλὰ δὲν θὰ τοῦ ἐπιτραπῇ νὰ ἐλέγξῃ τοὺς ὅρους βάσει τῶν ὁποίων θὰ κριθῇ ὁ νικητής.
  
• Ὅποιος κι ἐὰν θὰ εἶναι ὁ νικητὴς θὰ ἐξακολουθήσῃ νὰ ὑπάρχῃ μόνον ἐὰν θὰ παπαγαλίζῃ τὶς ἐπιθυμίες καὶ τοὺς στόχους τοῦ δημιουργοῦ τοῦ παιχνίου.
• Ὁ νικητὴς θὰ εἶναι ὑποχρεωμένος νὰ ἐφαρμόσῃ προειλημμένες ἀποφάσεις, δίχως δικαίωμα ἐλέγχου ἢ ἀμφισβητήσεως αὐτῶν τῶν ἀποφάσεων, ἀκόμη κι ἐὰν ἀποδεδειγμένως εἶναι ἄδικες ἢ βασίζονται σὲ πλαστογραφίες..

Θά πέρναμε μέρος σέ ἕνα τέτοιο παιχνίδι;
Τί εἴπατε;;  Δέν εἶναι οἱ ἐκλογές τέτοιου εἴδους παιχνίδι; Ἀλήθεια;
Καί τί εἶναι οἱ ἐκλογές; Μήπως μέσον ἀμφισβητήσεως τοῦ «χρέους» ἤ μήπως μέσον ἀμφισβητήσεως τῆς βουλῆς των; Μήπως εἶναι μέσον διαμαρτυρίας; Μήπως εἶναι μέσον ἀντιστάσεως; Ἤ μήπως εἶναι μέσον ἐπαναστάσεως; Καί τότε γιατί ὅσοι ἔχουν ἔως σήμερα ἐκλεγῇ, μὲ τὶς ἴδιες ἢ πανομοιότυπες διαδικασίες, ἁπλῶς ἐπαναλαμβάνουν τά ὅσα οἱ προκάτοχοί των ἔπραξαν; Ἔ; Καί πόσοι ἀντεστάθησαν στίς βουλές τῶν τοκογλύφων, τῶν στοῶν καί τῶν λεσχῶν; (Ἤ μήπως λησμονοῦμε πώς, ἐπισήμως, ὁ καραμανλῆς ἀπειλήθη δίς μέ δολοφονία;)

Ναί, ναί, θὰ μοῦ ἀπαντήσετε πὼς τὸ «Σύνταγμα τῶν Ἑλλήνων» καὶ ὁ (ἑκάστοτε) ἐκλογικὸς νόμος ἄλλα ἐπιτάσσουν… Καλά, θὰ σᾶς ἀνταπαντήσω… Καί τί εἶναι τό «Σύνταγμα τῶν Ἑλλήνων»; Μήπως μία σημίτειος ἐκδοχή τῆς ἀδιαπραγματεύτου ἐξουσίας τῶν τοκογλύφων στίς ζωές μας;; Ποῦ εἶναι ἡ ἀνεξάρτητος δικαιοσύνη; Ποῦ εἶναι ἡ δύναμις τῆς ἀποχῆς; Ἡ δύναμις τοῦ «λευκοῦ» ὑφίσταται; Γιατί τά μικρά κόμματα ἀποκλείονται; Γιατί δρᾶ ἀνεξελέγκτως ἡ singular; Σέ τί διαφέρει ἀπό τήν ντομίνιον τῶν ΗΠΑ (καὶ ὄχι μόνον); Ἔ;
Μήπως τελικῶς ἀληθεύῃ ἡ ἄποψις: «ἐάν ἡ ἐκλογές συνιστοῦσαν ἀπειλή γιά τό σύστημα θά εἶχαν πρό πολλοῦ καταργηθῆ;»

*~*~*~**~~~***~~~**~*~*~* 

Πᾶμε ὅμως παρακάτω.
Τί ἔχουμε βιώση τά τελευταία 13 χρόνια, πάντα ἐπισήμως; (Δὲν ἀναφέρομαι στὰ προηγούμενα χρόνια, διότι, οὔτως ἢ ἄλλως, ἡ μνήμη μας εἶναι κοντή…!!!)
Εἴδαμε λοιπὸν μίαν, οὔτως ἢ ἄλλως, ἀπόλυτο συμφωνία καὶ ταὔτισιν στὰ ὅσα ἡ τοκογλυφικὴ μαφία διατάσσει. Τὸ εἴδαμε σὲ πράσινες, γαλάζιες καὶ ῥοζουλὶ ἀποχρώσεις καί, ἐλπίζουμε, μὲ τὴν ψῆφο μας, ἢ νὰ ἀλλάξουν συμπεριφορὲς οἱ, ἀποδεδειγμένα (ἔως τώρα), δήμιοί μας καὶ νὰ μᾶς λυπηθοῦν, ἤ, ἀκόμη χειρότερα, νὰ ἐκλεγοῦν νέοι, φρεσκότεροι καί, ἴσως (ἐλπίζουμε νὰ εἶναι) καλλίτεροι. Ὡραία… Ἔτσι θὰ ἔπρεπε νὰ εἶναι.
Ἀλλά εἶναι τελικῶς ἤ ὄχι;

Μήπως νά ξεκινούσαμε ὀλίγον νά ἐρευνοῦμε, ἕναν πρὸς ἔνα, ὅλους τοὺς -κατὰ τὰ ἄλλα ἐλπιδοφόρους- ὑποψηφίους;
Καὶ ὄχι, ὁ ἔλεγχος δὲν γίνεται μὲ τὸ νὰ μελετήσουμε τὰ προεκλογικὰ προγράμματά των, παρὰ μόνον μὲ τὸ νὰ ἐρευνήσουμε ἐξονυχιστικὰ τὸ παρελθόν των, τὶς διασυνδέσεις των, τὶς συγγένειές των, τὶς ἐξαρτήσεις των, τὰ ποινικά των μητρῷα, τοὺς χρηματοδότες των, μὰ καὶ πολλὰ ἄλλα. Πῶς πᾶμε νά ψηφίσουμε ἐάν δέν ἔχουμε ἐρευνήση; Ἐάν δέν γνωρίζουμε; Πάλι σέ ὑποσχέσεις θά βασισθοῦμε;
Τί εἴμαστε; Πρόβατα ἐπί σφαγῇ; Καί πότε θά γίνουμε ὑπεύθυνοι πολῖτες; Μετά τίς ἐκλογές;

*~*~*~**~~~***~~~**~*~*~*

Ἐὰν λοιπὸν ἐγώ, ἀλλὰ καὶ τόσοι ἄλλοι, ἐπιλέξουμε νὰ μὴ ψηφίσουμε, γιὰ ὅλα τὰ παραπάνω, μὰ καὶ γιὰ πολλὰ ἄλλα, καλῶς θὰ κάνουμε, γιατί θὰ ἔχουμε τοὺς λόγους μας.
Ἐὰν πάλι κάποιοι ἄλλοι, γιὰ τοὺς ὁποίους δικούς των λόγους, ἐπιλέξουν ἀντίθετα, πάλι καλῶς θὰ κάνουν. Δικαίωμά των  εἶναι εἴτε αὐτὸ εἶτε τὸ ἄλλο.

Ὅμως… κι αὐτὸ τὸ «ὅμως», κατ’ ἐμέ, εἶναι τὸ σημαντικότερον, γιὰ αὐτοὺς ποὺ θὰ ἀποφασίσουν νὰ ψηφίσουν.
Γιατί πρέπει νά περιμένω αὐτήν εἰδικῶς τήν αὐριανή ἡμέρα γιά νά …«μετουσιωθῶ» σέ ἐνεργό πολίτη ψηφίζοντας; Τίς ὑπόλοιπες -παραπάνω ἀπὸ 1450- τόσες ἡμέρες τί κάνω; Τί πράττω; Πῶς ἀντιδρῶ; Πῶς διεκδικῶ; Πῶς συμπεριφέρομαι; Ὡς πειθήνιο δοῦλος ἤ ὡς ἐνεργός πολίτης;
Γιατί ἐπιτρέπω στό κράτος-δυνάστη νά λειτουργῇ ἀσυστόλως; Τί ἔχω κάνη ἐγώ ἔως τώρα γιά νά ἀποδείξω πώς δικαιοῦμαι νά λογίζομαι γιά ἐλεύθερο ὄν;
Θὰ μοῦ ἀπαντήσετε, ἴσως, πὼς μόνον μὲ τὶς ἐκλογὲς ἔχω δικαίωμα πολιτειακοῦ λόγου. Κι ἐγὼ λοιπὸν θὰ σᾶς ἀνταπαντήσω πὼς ὁ πολιτειακὸς λόγος ἐκφράζεται μὲ πράξεις, κάθε στιγμή, σὲ κάθε ἔκφανσιν τῆς ζωῆς μας καὶ μὲ ὅλους τοὺς τρόπους, ἐὰν καὶ μόνον ἐμεῖς μετουσιωθοῦμε, ἐπὶ τέλους, σὲ Ἐλευθέρους Ἀνθρώπους. Διότι ἕνας Ἐλεύθερος Ἄνθρωπος δὲν δέχεται ἀκρίτως καὶ ὑποτακτικῶς ὅ,τι τοῦ σερβίρουν ὡς ἀδιαπραγμάτευτον. Ἐὰν παραβιάζονται «κόκκινες  γραμμὲς» ἀντιδρᾶ. Καὶ ἀντιδρᾶ οὐσιαστικῶς. Δὲν κρύβεται ὡς …κοττούλα, διότι «δὲν θὰ βγάλῃ αὐτὸς τὰ κάστανα ἀπὸ τὴν φωτιά», κατὰ πῶς αὐτό-δικαιολογεῖται γιὰ νὰ αὐτό-ἀθῳωθῇ…

Τὸ ζήτημα λοιπὸν δὲν εἶναι τὸ ἐὰν θὰ ψηφίσῃ κάποιος ἤ ὄχι αὔριο, ἀλλὰ τὸ τί ἔχει κάνει (ἢ δὲν ἔκανε) ἔως σήμερα.
Τί ἐπράξαμε λοιπόν;

• Ὅταν ἐρχόταν τὸ κράτος τῆς συμμορίας τῶν τοκογλύφων γιά νά μᾶς ὑποθηκεύσῃ τήν ζωή καί τίς ζωές τῶν παιδιῶν μας; Μπήκαμε κάτω ἀπό τήν σκέπη κάποιου κόμματος, ἀναζητήσαμε ὁμοϊδεάτες ἤ ἐπράξαμε τά ὅσα ἡ συνείδησίς μας μᾶς ὑπαγόρευσε ἀκόμη καί μόνοι μας;***
  
• Τί ἐκάναμε ὅταν οἱ τρόικες καί τά ΔΝΤ ἀνελάμβανον ἐπισήμως τόν ἔλεγχο τοῦ κράτους καί τῶν ζωῶν μας;
• Ὅταν μᾶς ὑπεχρέωσαν νά τρῶμε μόνον μετηλλαγμένη τροφή;
• Ὅταν λεηλατοῦσαν τά δημόσια ταμεία;
• Ὅταν κατέστρεφαν τό σύστημα ὑγίειας;
• Ὅταν ἀποποινικοποιοῦσαν τά ἐγκλήματα καί τίς δολοφονίες;
• Ὅταν νομιμοποιοῦσαν τά ναρκωτικά;
• Ὅταν ἀδικοῦντο οἱ πολλοί γιά νά ἐπικρατήσουν οἱ …«ἄριστοι» στήν μάσσα;
• Ὅταν κατήντησαν τά σχολεία φωλιές δημιουργίας δούλων καί τόπους προπαγάνδας καί λοβοτομήσεως τῶν παιδιῶν μας;
• Ὅταν ἡ δικαιοσύνη ἀδικοῦσε τούς πάντες πρό κειμένου νά ἀποκτήσουν νομοτυπία οἱ τοκογλύφοι;
• Ὅταν οἱ δουλέμποροι μᾶς ἐποίκιζαν τήν χώρα ἀντικαθιστῶντας μας;
• Ὅταν ἐγέμιζαν τά βουνά μας μέ φουρφούρια καί τούς κάμπους μας μέ παλιοσίδερα;
• Ὅταν ὑφήρπαζαν τά κοράκια τῶν πλειστηριασμῶν τό σπίτι τοῦ γείτονός μας;
• Τί ἐπράξαμε ὅταν μᾶς ἀμφισβητοῦσαν τήν ἐθνική κυριαρχία, τά σύνορα ἤ ὅταν ἐχάριζαν τήν Μακεδονία;
• Τί ἐπράξαμε ὅταν μᾶς διέταξαν νά κλειδωθοῦμε στά σπίτια μας; 
• Ὅταν μᾶς ἐπέβαλαν τίς μάσκες ἤ, ἀκόμη χειρότερα, ὅταν τίς ἐφόρεσαν στά παιδιά μας;-
• Τί ἐπράξαμε ὅταν μᾶς διέταξαν νά ἐμβολιασθοῦμε;
• Τί τέλος πάντων ἐπράξαμε -ἤ καὶ δέν ἐπράξαμε- ὅταν βλέπαμε παντοῦ νά ἐπικρατῇ ἡ ἀδικία; Μήπως κρυφθήκαμε γιά νά γλυτώσουμε τά τομάρια μας; Ἤ μήπως πολεμήσαμε ἀκόμη κι ἐαν ἐγνωρίζαμε πώς θά ἡττηθοῦμε;
  

Σελίδες ὁλόκληρες μὲ ἐρωτήματα μπορῶ νὰ σᾶς καταθέσω. Αὐτὰ εἶναι ὅμως μερικὰ ἀπὸ τὰ δικά μου, ἴσως τὰ πλέον γνωστά… Ὑπάρχουν κι ἄλλα, ἀμέτρητα. Ἔχει λοιπόν ὁ κάθε ἐπίδοξος ψηφοφόρος καταγράψη κάπου τά δικά του; Ἔχει ἀναλογισθῇ τό βάρος τῆς εὐθύνης πού ὄφειλε νά κουβαλᾶ; Τό ἔχει κουβαλήση αὐτό τό βάρος ἤ τό …ἐξεφορτώθη μόλις ἔληξαν οἱ προηγούμενες ἐκλογές; Ἔχει δράση ὡς Ἐλεύθερος ἤ ἔχει κρυφθῆ γιά νά ἀποφύγῃ, ὅσο τὸ δυνατόν, τά δεινά; Ἔχει ἀποφασίση τό ὅ,τι δήποτε, πολλῷ δὲ μᾶλλον γιὰ τὴν ψῆφο του, μέ βάσιν τόν ἀτομικό του ὄφελος, βάσει μίας κάποιας κομματικῆς γραμμῆς ἤ βάσει κοινοῦ συμφέροντος; Ἔχει ἐπιλέξη κάποιον ὑποψήφιον βάσει προσόντων ἤ διότι ἐλπίζει πώς θά εὐοδοθοῦν οἱ …ἐλπίδες του;

Κατ’ ἐμὲ πάντα, μπορῶ καὶ μοῦ πρέπει διαρκῶς νὰ προβληματίζομαι. Ἐὰν θέλω νὰ νοοῦμαι καὶ νὰ αἰσθάνομαι Ἐλεύθερος Ἄνθρωπος, ἐγὼ καὶ μόνον ἐγὼ εὐθύνομαι γιὰ τὶς πράξεις μου, γιὰ τὶς ἐπιλογές μου, γιὰ τὶς δράσεις μου. Ἐὰν δὲν εἶμαι ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ περιμένουν μίαν φορὰ στὰ τόσα νὰ ψηφίσουν, γιὰ νὰ δηλώσουν «ἐνεργοὶ πολῖτες», ἀλλὰ εἶμαι πράγματι Ὑπεύθυνος κι Ἐλεύθερος Ἄνθρωπος κι ὄχι παπαγάλος, τότε καὶ μόνον τότε δικαιοῦμαι νὰ ψηφίσω… Εἶμαι τέτοιος ἤ εἶμαι …μαϊμοῦ;

Καί, γιὰ νὰ ψηφίσω, εἴπαμε,  ὀφείλω νὰ γνωρίζω ἔως καὶ τὸ τί χρῶμα …βρακὶ ἔχουν οἱ ὑποψήφιοι… Καὶ γιὰ νὰ γνωρίζω ἔως καὶ τὸ ..βρακί τους, σημαίνει πὼς ἔχω ἀναλάβη τὴν εὐθύνη τῆς ἐρεύνης ὥστὲ ἡ ἀπόφασίς μου νὰ εἶναι πλήρως τεκμηριωμένη.
Εἶναι τεκμηριωμένη ἡ αὐριανή ψῆφος; Ἀπό ὅλους; Ἔ; Ἤ οἱ πλεῖστοι θά σπεύσουν διότι ἔτσι τούς εἶπαν; Ἔ;

Καὶ καλά… Ἐὰν θέλω νὰ ψηφίσω, γιατί ἔτσι πιστεύω ἢ γιατί ἔτσι ἐλπίζω, καλῶς κάνω καὶ προετοιμάζομαι. Ἐὰν ὅμως ἔως τώρα ἔχω δράση/ἀντιδράση/συμπεριφερθῆ ὡς κοττούλα, τότε μέ ποιό θράσος θά ξεκινήσω νά πάω αὔριο καί νά ψηφίσω; Ἔ; Ἐάν ἔως σήμερα, μὲ ὅλους τοὺς δυνατοὺς τρόπους, ἐσιώπησα, ἐκρύφθηκα, ἀπέφυγα τίς μάχες, τώρα γιατί …«ἐξοπλίζομαι» γιά νά …«πολεμήσω» ψηφίζοντας;  Δουλευόμεθα καί μεταξύ μας; Ἔ; Δικαιοῦμαι ἀκόμη καί νά ἀρθρώνω λόγο, ἐάν ἔως τώρα δέν ἤμουν αὐτό πού ἐγώ ὄφειλα στόν ἑαυτόν μου, στήν οἰκογένειά μου καί στήν κοινωνία μου νά εἶμαι; Ἤ μήπως ἐλπίζω πώς μέ τήν ψῆφο μου θά ξεπλυθοῦν οἱ ἁμαρτίες μου, θά διαγραφοῦν τά λάθη μου, θά διορθωθοῦν οἱ παραλήψεις μου, θά ἀποκατασταθοῦν ὅλα ὅσα δέν ἔπραξα, θά ἐξισοῤῥοπήσουν ὅλες οἱ ἀνισοῤῤοπίες πού ἐστήριξα καί θά ξημερώσω ὑπεύθυνος ἄνθρωπος; Ῥέ; Σέ ποιόν τά λέω αὐτά; Σέ ἐμέναν; Δέν μέ ξέρω καλλίτερα ἀπό τόν κάθε ἕναν; Δέν γνωρίζω πώς ἡ ὑπευθυνότης καί μόνον ἡ ὑπευθυνότης σηματοδοτεί καί περιχαρακώνει κάθε Ἐλευθερία; Ἔ;

Συνοψίζοντας.
Αὔριο ἔχουμε ἐκλογές.
Στὶς ἐκλογὲς αὐτὲς θὰ ψηφίσουν ἅπαντες οἱ νεο-«ἔλληνες» πού, εἰδικῶς αὔριο, δὲν θὰ λιάζονται, ἀλλά, «ὑπευθύνως», κατ’ ἐντολὴν τοῦ ἰμάμη των ἢ τοῦ δουλεμπόρου των, θὰ ῥίξουν τὸ ψηφαλάκι των, λαμβάνοντας, ὡς ἀντίτιμον, τὸ 50άρι των.
Στὶς ἐκλογὲς αὐτὲς ἐπίσης θὰ ψηφίσουν ἅπαντες ὅσοι ἐλπίζουν μὲ τὴν ἐπαναστατικὴ – ἢ μὴ – ψῆφο των νὰ ἀνατρέψουν τὸ καθεστώς.
Στὶς ἐκλογὲς αὐτὲς τέλος θὰ ψηφίσουν καὶ ὅλοι ὅσοι διαπλέκονται, σὲ μικρὸ ἢ μεγάλον βαθμό, μὲ τὸ ὑπάρχον καθεστὼς τῆς συμμορίας τῶν 300.
Κοινῶς; Θὰ ψηφίσουν ὅλοι αὐτοὶ ποὺ τὶς περισσότερες ἀπὸ τὶς 1450 ἡμέρες, ἔχοντας ἥσυχες τὶς συνειδήσεις των, τὰ ἔξυναν ἀναμένοντες τὴν ἐπομένη ἐκλογικὴ ἀναμέτρησιν.
Σωστά; Σωστά.
Καὶ μετὰ θὰ ξυπνήσουμε, τὴν ἐπομένη τῶν ἐκλογῶν, γιὰ νὰ ξανὰ πιάσουμε τὴν γκρίνια περὶ ἀνεπαρκείας, περὶ ἀσυνειδησίας καὶ περὶ ἀνικανότητος τῶν «ἐκλεγμένων».
Καλὰ τὸ πηγαίνουμε. Μόνον ποὺ δὲν εἶναι ἔτσι ἀγαπητοί μου. Οὐδόλως ἔτσι. Γιὰ νὰ ἀλλάξῃ κάτι, ὅ,τι δήποτε, τὸ πρῶτον καὶ σημαντικότερον ποὺ πρέπει νὰ ἀλλάξῃ εἶμαι ἐγώ. Ἀντέχω;
Ἐὰν ἀντέχω, καλῶς ἔχει.
Ἐὰν δὲν ἀντέχω, τότε, ὡς ἀποδεδειγμένα ἀνεπαρκὲς ὄν, ἐναποθέτω τὴν τύχη μου, τὴν ‘΅Ελευθερία μου, τὶς ἐλπίδες μου στὰ χέρια …«φωστήρων» ἐλπίζοντας νὰ μὴ μὲ πονέσουν πολὺ ὅταν θὰ μὲ κομματιάζουν. 

Φιλονόη

Σημειώσεις-Σχόλια

Κατ’ ἐμέ, πάντα, σημεῖον καὶ κριτήριον ἐρεύνης, γιὰ τὸ ποιὸς θὰ ἦταν (λέμε τώρα) μία, ὅσο τὸ δυνατὸν πιὸ ἀξιόπιστος ἐπιλογή, γιὰ νὰ ψηφίσω σὲ αὐτὲς τὶς ἐκλογές, εἶναι ἡ στάσις τῶν ὑποψηφίων στὸ ζήτημα τῆς «ὑγιειονομικῆς κρίσεως». Ὅταν, γιὰ παράδειγμα, τὸ ΚΚΕ, ὁ …«ἐργολάβος τῆς ἐπαναστάσεως» στὴν χώρα μας, μὲ προσκαλεῖ σὲ προεκλογικὴ συγκέντρωσιν, ἐνσωματώνοντας στὸ διαφημιστικό του αὐτὴν τὴν εἰκόνα τῶν μασκοφόρων:

…μοῦ ἀποδεικνύει πὼς εἶναι κι αὐτὸς γιὰ νὰ εἶναι. Δῆλα δή τίποτις…
Αὐτὴ λοιπόν, εἰδικῶς, εἶναι πολὺ ἐνδιαφέρουσα παράμετρος γιὰ νὰ ἐπιλεγῇ κάποιος ὑποψήφιος. Τί ἔκανε αὐτός ὁ ὑποψήφιος ἐκείνην τήν περίοδο; Ὀπισθοχώρησε ὅταν κάποιοι διέβησαν τίς «κόκκινες γραμμές» ἤ ἐπολέμησε γιά τά αὐτονόητα; Ἔ;

*~*~*~**~~~***~~~**~*~*~*

Γιὰ τὸ ἐὰν, ἔως σήμερα, ἤμουν ἢ ὄχι Ἐλεύθερος Ἄνθρωπος ἢ κόττα δειλὴ καὶ ἄχθος ἀρούρης, μπορῶ μόνον ἐγὼ νὰ ἀπαντήσω. Γιὰ νὰ ἀπαντήσω ὅμως θὰ πρέπη νὰ ξεκινήσω ἀπὸ τὸ νὰ προσδιορίσω, σαφῶς, τὸ ποιὲς εἶναι γιὰ ἐμέναν οἱ «κόκκινες γραμμές», γιὰ τὸ πόσες ὑποχωρήσεις ἔχω κάνη ὅταν ὄφειλα νὰ μὴ τὶς κάνω καὶ πόσους ἀγῶνες ἔδωσα γιὰ νὰ ὑπερασπισθῶ τά, κατ’ ἐμέ, ὅρια.
Τὸ αὐτὸ μπορῶ νὰ πράξω ἐὰν διερωτηθῶ  γιὰ τὸ ἐὰν συνήργησα σιωπηλῶς στὰ ἐγκλήματα ἢ ἀντέδρασα.
Τὰ ἐρωτήματα, κάθε στιγμή, ποὺ μὲ ὑποχρεώνουν νὰ στέκομαι καὶ νὰ διερωτῶμαι, εἶναι ἀμέτρητα, ἀλλὰ ἡ διαδικασία αὐτοματοποιεῖται ἐὰν καὶ μόνον ἐὰν ἐγὼ καὶ μόνον ἐγὼ προσδιορίσω ἐπακριβῶς τὶς δικές μου «κόκκινες γραμμές», ὅταν κι ἐφ΄ ὅσον τεθοῦν. Ὅσο χαλαρότερα τὰ ὅρια, τόσο πιὸ …χῦμα εἶμαι καὶ τόσο πιὸ ἀδρανὴς ὡς …«πολίτης». Ὁπότε, ὅπως τὰ ἀντιλαμβάνεται ἀκριβῶς ἕνας …λίθος, ἔτσι κι ἐγώ, ἡ μόνη …«ἐπαναστατικὴ γυμναστικὴ» ποὺ δύναμαι νὰ πραγματοποιήσω, εἶναι τὸ νὰ …ψηφίζω ἀνᾷ τετραετία.
Μήπως τελικῶς ἀπό αὐτά πρέπει νά ξεκινήσουμε γιά νά φθάσουμε καί στήν ψῆφο; Ἔ;

Κοινῶς; Ἡ ὑπεράσπισις τῶν δικῶν μας βαθμῶν Ἐλευθερίας, τοὺς ὁποίους, ἐμεῖς καὶ μόνον ἐμεῖς ἐπιτρέπουμε (ἢ δὲν ἐπιτρέπουμε) νὰ περικοποῦν, εἶναι τὸ ζητούμενον μὰ καὶ τὸ μοναδικὸν καὶ τὸ ἱερότερον χρέος μας. Τὰ λοιπὰ ἔπονται.
Συνεπῶς… Ὅταν μιλᾶμε γιὰ τὸ ὅ,τι δήποτε, μὰ ὅ,τι δήποτε, πρῶτα καὶ κύρια θὰ πρέπῃ ἐμεῖς νὰ διαρωτώμεθα γιὰ τὸ ἐὰν αὐτὸ τὸ κάτι προσβάλῃ -ἢ ὄχι- τὶς ἀτομικές μας Ἐλευθερίες. Ὄχι τὶς ἐλευθερίες ποὺ ἀναγνωρίζονται ἢ ὄχι ἀπὸ τὰ ἐπίσημα ὄργανα, ἀλλὰ αὐτὲς ποὺ ἐμεῖς καὶ μόνον ἐμεῖς ἀντιλαμβανόμεθα ὡς ἀναγκαία συνθήκη ὑπάρξεως.

*~*~*~**~~~***~~~**~*~*~*

Καὶ τὴν ἰδίαν ὥρα, οἱ ἐκτὸς τοῦ «ἄνδρου τῆς ἀκολασίας» ἐπίσης μὲ μεγάλη σπουδὴ ἐπιλεγμένοι…«προβατάρηδες», μᾶς ὑπενθυμίζουν πὼς οἱ ἐντὸς τοῦ «ἄνδρου τῆς ἀκολασίας» εἰσελθόντες «προβατάρηδες» εἶναι κακοί, διότι ἄλλα ἔλεγαν κι ἄλλα ἔπραξαν, ἐνᾦ οἱ ἴδιοι, ὡς «καλοί», τώρα ποὺ καὶ τὰ βλέπουν καὶ τὰ ἀποδεικνύουν, μᾶς ὑπόσχονται πὼς δὲν θὰ τοὺς μιμηθοῦν..
Κοινῶς; Τοῦ Κουτρούλη ὁ γάμος…
…σὲ δουλειὰ νὰ εὑρισκόμεθα. Μᾶς ἐξέσκισαν τὶς ἐλπίδες, μὲ ὄλους τοὺς τρόπους, κεντρῶοι, ἀριστεροί, δεξιοὶ ἀλλὰ ἐμεῖς ἐκεῖ… Ἀκόμη ἐλπίζουμε. Μᾶς ἐπήδηξαν τὶς ἐλπίδες, τὶς ἔκαναν κουρέλλια κι ἐμεῖς ἀκόμη ἐπιμένουμε. Ἀλήθεια… Σέ τί;
Κι ἀκριβῶς ἐπεὶ δὴ τὶς ἐλπίδες μας τὶς ἔχουν κάνη ποπόχαρτα, ἀκόμη καὶ τώρα, τὴν στιγμὴ τῆς πλήρους καταῤῥεύσεως, ἐμεῖς ἂν τί νὰ σοκαρισθοῦμε καὶ νὰ ἀφυπνισθοῦμε, συνειδητοποιῶντας πὼς καὶ σωτῆρες δὲν ὑπάρχουν, ἀλλὰ καὶ πὼς ὅσο περιμένουμε ἀπὸ τοὺς ἄλλους νὰ μᾶς σώσουν, τόσο βαθύτερα στοὺς βούρκους θὰ βουλιάζουμε…
Κι ἀκριβῶς διότι στὸ ἄνδρον τῆς ἀκολασίας εἰσέρχονται μόνον «ἐγκεκριμένοι» καὶ ὑπάκουοι…
Κι ἀκριβῶς ἐπεὶ δὴ καὶ τὸ σύστημα καταμετρήσεως τῶν ἀποτελεσμάτων, ἀλλά, κυρίως, τὸ σύστημα προβολῆς «ἐθνοσωτήρων» ἐλέγχεται μόνον ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ τὸ ἔστησαν…
…ἔ, καλὸ εἶναι νὰ συνειδητοποιήσουμε πὼς ἡ αὐριανὴ ἡμέρα δὲν εἶναι κάτι περισσότερο ἢ λιγότερο ἀπὸ μίαν παράστασιν πού, πολὺ ἁπλᾶ, «νομιμοποιεῖ» τὴν παγκόσμιο δικτατορία τῶν τοκογλύφων. Καὶ μόνον.

Θέλουμε Ἐλευθερία ἀγαπητοί μου;
Γιατί δέν ξεκινᾶμε ἀπό τό νά συνειδητοποιήσουμε τά αὐτονόητα; Γιατί δέν παραδεχόμεθα πώς αὐτό τό βουρκῶδες τοπίον, ἐντὸς τοῦ ὁποίου διαβιοῦμε, εἶναι ἀκριβῶς αὐτὸ ποὺ ἐμεῖς καὶ μόνον ἐμεῖς, μόνοι μας, συντηρήσαμε. Θέλουμε νά ἀλλάξῃ; Ἰδοῦ ἡ Ῥόδος…

*~*~*~**~~~***~~~**~*~*~

 Κι ἐπεὶ δὴ ἴσως τὸ σημερινό μου σημείωμα νὰ εἶναι κάπως …ἀποδομητικό, ἕνα ἔχω νὰ σᾶς δηλώσω: Ὑπάρχει διέξοδος, εἶναι ὁρατή, εἶναι ἀπολύτως ἀνατρεπτικὴ καὶ εἶναι στὸ …χέρι μας.
Κι ὄχι, δὲν θὰ μᾶς λειώσουν τὰ καθάρματα. Μὰ γιὰ νὰ μὴ μᾶς λειώσουν κάτι ἄλλο πρέπει νὰ δοῦμε.
Καὶ ἦλθε ἡ ὤρα νὰ τὸ δοῦμε. Κι ὄχι μόνον θὰ τὸ δοῦμε, ἀλλὰ θὰ πράξουμε καὶ ὅσα ἀπαιτῶνται, πρὸ κειμένου ὅλες οἱ «κόκκινες γραμμὲς» ὄχι μόνον νὰ προσδιορισθοῦν σαφῶς, ἀλλὰ καὶ νὰ ἀναθεωρηθοῦν τὰ ὅριά των.

* Κι ὅπου πόλωσις βλέπε σύγκρουσις ἢ κι ἐμφύλιος. Αὐτὰ δὲν τὰ χρειαζόμεθα. Ἐν τάξει;

** Κι ὅταν δὲν τὸ κάνῃ αὐτό, κλαίγεται διότι «δὲν κατάφερε νὰ ἀντιμετωπίσῃ τὴν δύναμιν τοῦ παρακράτους». Μά, ἐὰν ἦταν τόσο ἀδύναμος κι ἀνίσχυρος κι ἀνίκανος, γιατί δέν ἔμεινε στό σπίτι του νά τρώῃ μπριζολάκια καί παϊδάκια καί κοκορέτσια; Γιατί μᾶς ἐπαρουσιάσθη ὡς «ἐλπιδοφόρος σωτήρ»;

*** Ὁ ἀείμνηστος Ῥέλλος κυρίες καὶ κύριοι, γιὰ παράδειγμα. Μόνος του. Ἀπολύτως μόνος του… Κι ὄχι μόνον αὐτὸς φυσικά…

Λίγο λαδάκι καὶ στὸ τηγάνι!

ἡ ἀπεικόνισις ἀπὸ ἐδῶ: