Ἐπεὶ δὴ πρόκειται γιὰ ἀπολύτως προσωπικὲς ἀπόψεις, σκέψεις καὶ συμπεράσματα,
ἀπαγορεύεται πλήρως κάθε ἀναδημοσίευσις ἀπὸ διάφορες ἱστοσελίδες καὶ …«γυπαετούς»!!!

Τὸ περὶ Ἐλευθερίας (δι)-αἴσθημα, παραμένει διαχρονικῶς τὸ βασικότερον κριτήριον (κατ’ ἐμέ!) γιὰ νὰ ἀναζητήσουμε καὶ νὰ ἐντοπίσουμε μὰ καί, καταληκτικῶς, νὰ ἀκολουθήσουμε τὴν (μᾶλλον μία καὶ μοναδική μας) διέξοδον ἀπὸ τὸ ὅλο καὶ πιὸ ἑλῶδες τέλμα μας (πάντα κατ’ ἐμέ!). Ὠθεῖ δὲ ὄλους ὅσους τὸ διαθέτουν καὶ τὸ συντηροῦν καὶ τὸ τροφοδοτοῦν μὲ ἦθος, ἀποφασιστικότητα, διαύγεια, ἐντιμότητα, ἀπολυτότητα καὶ -κυρίως- αὐτογνωσία, νὰ ἐπιλέξουν ἐξ ἀρχῆς πλευρά, σὲ κάθε περίπτωσιν (ἰδίως τοὺς τελευταίους 18 μῆνες), ἀνεξαρτήτως τῶν ἐπιστημονικῶν ἢ μή, ὑπαρκτῶν ἢ ἀνυπάρκτων, ἐπιχειρημάτων, ποὺ θὰ μποροῦσαν, σῦν τῷ χρόνῳ, νὰ διαθέτουν.

Τὸ περὶ Ἐλευθερίας (δι)-αἴσθημα πηγάζει ὅμως καὶ τροφοδοτεῖται ἀπὸ τὸν Νοῦν (κατ’ Ἀριστοτέλην) ἤ, ἄλλως, γιὰ ἐμᾶς τοὺς ξεπεσμένους …ἀπογόνους του, ἐκ τοῦ Ἐνστίκτου καὶ τῆς (δι-)Αἰσθήσεως. Ἀναγκαίες Ἀρχὲς ἐπιβιώσεως, ποὺ ἀκόμη κι ἐὰν ὑφίστανται σήμερα, σὲ μεγάλο τμῆμα τους …λανθάνουν κι αὐτὲς πλέον. Δὲν ἔχει νὰ κάνῃ λοιπὸν μὲ ἐπιστημονικὲς ἢ …«ἐπιστημΟΥνικὲς» κορῶνες, μὲ ἀποδείξεις ἢ διαστρεβλώσεις, μὲ φιμώσεις ἢ λασπολογίες…
Δὲν ἔχει νὰ κάνῃ μὲ μερικῶς ἢ ὁλικῶς τεκμηριωμένα ἐπιχειρήματα καὶ προβληματισμοὺς γιὰ τὸ πιὸ εἶναι ἀληθὲς καὶ πιὸ ψευδές.
Δὲν ἔχει νὰ κάνῃ μὲ τὴν …ὁμοιογένεια τῆς παγκοσμίου προπαγάνδας, τὴν περιθωριοποίησιν τῆς (ἀληθοῦς) ἐρεύνης, τὴν ταὐτοποίησιν ὅλου τοῦ πολιτικοκομματικοῦ ἑσμοῦ ἢ τὶς ἀκραῖες φωνὲς (ἀκόμη καὶ στὰ ὅρια τῆς παραλογίας κάποιες φορές), ἀντιστάσεως.
Καί, ἀκόμη περισσότερο, δὲν ἔχει νὰ κάνῃ μὲ ὑπάρξεις ἢ ἀνυπαρξίες ἰῶν.
Δὲν ἔχει νὰ κάνῃ τελικῶς μὲ τὸ ἐὰν οἱ παγκόσμιοι πληθυσμοὶ ἐκβιάζονται ἢ ἐπιλέγουν αὐτοβούλως νὰ ὑποταγοῦν ἔως καὶ στηρίζουν ἤ ἀκόμη καὶ (κατὰ περίπτωσιν), πολεμοῦν τὸ ἐπίσημο ἀφήγημα.
Εἶναι κάτι βαθύτερον, οὐσιαστικότερον καί, κατ’ ἐπέκτασιν, ἀπολύτως σαφὲς κι Ἀναγκαῖον πρὸ κειμένου κάποιοι (ὅσοι) νὰ ἐπιλέξουν πλευρὰ καὶ νὰ ἀποστασιοποιηθοῦν, νὰ ἀντισταθοῦν ἢ ἀκόμη καὶ νὰ πολεμήσουν* ἐὰν ἀπαιτηθῇ!!!
Καί, φυσικά, οὐδέποτε νὰ συναινέσουν σὲ ὅ,τι δήποτε θὰ τοὺς μειώση ἢ θὰ τοὺς προσβάλη ἢ θὰ τοὺς περιορίση τὸ περὶ Ἐλευθερίας (δι)-αἴσθημά τους.

Δὲν περιλαμβάνει λοιπὸν τὴν διαδικασία τῆς πειθοῦς, τῆς ἐπιχειρηματολογίας καὶ τῆς ἀποδεικτικῆς διαδικασίας. Δὲν χρησιμοποιεῖ τὸν φθοροποιὸ διάλογο καὶ ἀρνεῖται κάθε εἴδους συγκρούσεως. Εἶναι Ἀπόλυτος, Σαφὴς καὶ ἀδιαπραγμάτευτος κατάστασις, ποὺ ὑφίσταται μόνον ὅταν ὁ Ἄνθρωπος εἶναι Καθαρός**!!! Εἶναι (κατ’ ἐμὲ πάντα) τὸ «κλειδί»!!! Μὰ εἶναι καὶ ἀτομική/μοναχικὴ πορεία.

Πρόκειται γιὰ διαδικασία τῆς ὁποίας κοινωνοὶ γίνονται μόνον ὄσοι τὴν νοιώθουν καὶ οὐδέποτε αὐτοὶ ποὺ τὴν …«κλέβουν» μιμούμενοι ἢ καί, ἀκόμη χειρότερα, τὴν …φοβοῦνται καὶ τὴν πολεμοῦν!!!
Δυστυχῶς βέβαια δίπλα σὲ ὅσους ἤδη τὴν διαθέτουν κολλοῦν σὰν …βδέλλες ὅλοι ἐκεῖνοι ποὺ πάντα διαβιοῦν παρασιτικῶς στὸν κόσμο μας καὶ τὸν μολύνουν. (Δὲν ἀναφέρομαι σήμερα στοὺς ἐντεταλμένους, γιὰ εὐνοήτους λόγους…!!!) 

Ὁ καθεὶς λοιπόν, ἰδίως αὐτὴν τὴν ἐποχή, ποὺ οἱ ἀκρότητες βασιλεύουν καὶ δυναστεύουν τοὺς πάντες, γνωρίζει Ἀπολύτως, Διαυγέστατα καὶ Σαφῶς τὸ τί πρέπει (ἢ δὲν πρέπει), τὸ τί δύναται (ἢ δὲν δύναται) καὶ τὸ τί χρειάζεται (ἢ δὲν χρειάζεται) νὰ πράξῃ.
Τὸ περὶ Ἐλευθερίας (δι)-αἴσθημά του τοῦ προσφέρει δὲ ἐπὶ πλέον καὶ παραλλήλως τὸ περὶ Ἀσφαλείας (δι)-αἴσθημα. Πρόκειται γιὰ δύο διαφορετικὰ (δι)-αἰσθήματα ποὺ ὅμως άλληλο-ὑποστηρίζονται, ἀλληλο-ἐξαρτῶνται καὶ ἀλληλο-ἐνισχύονται. Ὅταν τὸ πρῶτο ὑφίσταται ἀνευρίσκονται τρόποι κι ὁδοὶ γιὰ νὰ δομηθῇ τὸ δεύτερον. Κι ὅταν τὸ δεύτερον κερδίζεται, τότε ἰσχυροποιεῖται τὸ πρῶτον.

Τὸ περὶ Ἀσφαλείας (δι)-αἴσθημα εἶναι μία κατάστασις ποὺ δὲν χαρίζεται, ἀλλὰ κερδίζεται, μὲ ἐπίπονες διαδικασίες, βῆμα-βῆμα καὶ πόνο-πόνο, μέσα ἀπὸ μίαν μακροχρόνιο (ἴσως καὶ ἰσόβιο) ἐσωτερικὴ διεργασία …«γδαρσίματος» ποὺ …«ξεφλουδίζει» καὶ ἀποδομεῖ κάθε ἀληθὴ ἢ ψευδὴ φόβο, καταῤῥίπτει κάθε ἀνασφάλεια καὶ γκρεμίζει κάθε φυλακή.
Δομεῖ δὲ τὸ ΓΝΩΘΙΣΑΥΤΟΝ ἐπὶ τῆς οὐσίας.
Διαδικασίες δῆλα δὴ πού, ἰδίως στὴν ἐποχή μας, λόγῳ διαρκῶς αὐξανομένων πιέσεων, εἶναι δύσκολο -ἔως κι ἀδύνατον- νὰ ἐπιλεγοῦν καὶ νὰ ἐφαρμοσθοῦν στὸ (ἀριστοτελικὸ) «καθ΄ ὅλου»… Ἐν τούτοις ἀκριβῶς ἐπεὶ δὴ κάποιοι τὸ πράττουν, συμβαίνει… Κι ἀκριβῶς ἐπεὶ δὴ συμβαίνει εἶναι πλέον καὶ διακριτό…
…Κι ἀκριβῶς ἐπεὶ δὴ εἶναι διακριτὸν εἶναι, γιὰ τοὺς (φερομένους ὡς κρατοῦντες) ἐπικίνδυνον…
Μὰ δὲν ἀντιμετωπίζεται οὔτε δηλητηριάζεται οὔτε καὶ χειραγωγεῖται ἔνα τέτοιο (δι)-αἴσθημα. Ἀντιθέτως ἀτσαλώνει ὅσους τὸ κατακτοῦν, ἐνδυναμώνει ὅσους τὸ ἐπιδιώκουν καὶ κρατᾶ ζωντανοὺς ὄσους τὸ ἐπιζητοῦν.

Ὁ  ἀναγκαῖος λοιπὸν παράγων (κατ’ ἐμὲ εἴπαμε!) γιὰ νὰ ἀντεπεξέλθῃ σὲ κάθε βαθμὸ δυσκολίας ὁ καθεὶς ἐξ ἡμὼν εἶναι τὸ περὶ Ἐλευθερίας (δι)-αἴσθημά του, ποὺ τοῦ καταδεικνύει μονίμως τὴν ὀρθὴ διαδρομή. Δὲν χαρίζεται μία τέτοια ἐπιλογὴ καὶ δὲν «κλέβεται». Ὅποιος τὸ πράττει τὸ πράττει ἀφ΄ ἑαυτοῦ του καὶ οὐδέποτε θὰ ἐπιτύχη νὰ πείσῃ ἄλλους νὰ τὸν συντροφεύσουν. 

Τὸ κάθε ἐμπόδιον -ποὺ ἐπισήμως- παρουσιάζεται ἀντιμετωπίζεται μὲ ἐπιτυχία, δίχως ἄγχη, κόπους καὶ  φθορές, ἔτσι, ἁπλᾶ, δίχως πιέσεις.
Οἱ ἀγωνίες, οἱ φόβοι, οἱ ἀνησυχίες δὲν ἀπασχολοῦν αὐτὸν ποὺ τὸ διαθέτει, ἐνᾦ κυττᾶ γύρω του τὸν πανικὸ καὶ ἀπορεῖ.

Βέβαια ὑπάρχουν καὶ οἱ ἄλλοι, οἱ …ἀκροβατοῦντες, οἱ ὅσοι (ἀκόμη) πατοῦν σὲ …δύο βάρκες καθὼς φυσικὰ καὶ οἱ ἀρνητὲς αὐτῆς τῆς συνθήκης.
Αὐτοὺς ξεχάστε τους. Οὔτως ἢ ἄλλως, εἶναι ξεγραμμένοι.

Τὸ περὶ Ἐλευθερίας (δι)-αἴσθημα ὁ καθεὶς ἢ τὸ ἔχει ἢ δὲν τὸ ἔχει.
Ὅλα τὰ ἄλλα εἶναι γιὰ νὰ λέμε…
Ὅσοι δὲ τὸ βιώνουν ἐμπράκτως τὸ ἐφαρμόζουν σὲ κάθε τους συμπεριφορά.
Ὅσοι ἁπλῶς τὸ ἐπικαλοῦνται, δίχως καὶ νὰ τὸ δομοῦν, εἶναι …ἀμπελοφιλόσοφοι τῆς κακιᾶς ὥρας.
Καὶ ὅσοι τὸ πολεμοῦν ἀνήκουν εἴτε στοὺς δειλοὺς (οἱ γνωστὲς κόττες), εἴτε στοὺς …δολιοφθορεῖς-πράκτορες, εἴτε στοὺς -ἐξ ἀρχῆς- (κατὰ μίαν ὁπτικὴν) αὐτόχειρες***.

Τὴν σήμερον λοιπόν, ποὺ ἀρχίζει νὰ «καθαρίζῃ τὸ τοπίον», κατέγραψα κάποιες βασικὲς ἀρχὲς κατανοήσεως μηχανισμῶν ἀρχεγόνων, ποὺ θὰ μᾶς βοηθήσουν νὰ διακρίνουμε πρὸς τὰ ποῦ ὀφείλουμε νὰ πορευθοῦμε. Πρόκειται γιὰ μηχανισμοὺς ποὺ εἴτε μᾶς ὑπεχρέωσαν (μέσῳ δημιουργίας πλαστῶν φόβων) νὰ ἀγνοήσουμε, εἴτε (μέσῳ τῆς συστηματικῆς ἀ-παιδείας) μᾶς ὑπεχρέωσαν νὰ παρανοήσουμε, εἴτε (μέσῳ συμβιβαστικῶν «λύσεων») μᾶς ὑπεχρέωσαν νὰ λησμονήσουμε.
Ἡ ἀσάφεια, ἡ παρά-πληροφόρησις, ἡ ὑπέρ-πληροφόρησις, ὁ ἐκφοβισμός, ἡ ἄγνοια, μὰ κυρίως κι ἐπάνω ἀπὸ ὅλα οἱ κάθε μορφῆς ἀνασφάλειες ἐμποδίζουν τὸ περὶ Ἐλευθερίας (δι)-αἴσθημα νὰ ἐμφανισθῇ, νὰ ἐνδυναμωθῇ καὶ νὰ μᾶς ἀπογειώσῃ. Εἶναι ἀτομική μας ὅμως εὐθύνη ἡ ἐπιλογή του καὶ ἡ ἐκπηγάζουσα δέσμευσις, καθὼς φυσικὰ καί, κατ’ ἐπέκτασιν, ἡ αὔξησις τῶν πιθανοτήτων ἐπιβιώσεώς μας καὶ ὡς ἀτόμων, μὰ κυρίως ὡς Φυλῆς.

Φιλονόη 

* Ἐννοεῖται πὼς οἱ «πολεμικοὶ ὅροι» μᾶς εἶναι παντελῶς ἄγνωστοι, ἐπὶ τοῦ παρόντος. Ἐν τούτοις εἶναι καὶ ἀκραίως ἄσχετοι μὲ τὸ ἐπίσημο ἀφήγημα περὶ πολέμου μά, κυρίως, εἶναι παντελῶς ἄχρηστοι τώρα πιὰ διότι, πολὺ ἁπλᾶ ὅλα ὅσα συμβαίνουν σήμερα εἶναι προστάδιον αὐτῶν ποὺ θὰ ξανά-μάθουμε ἀπὸ τὴν ἀρχή, πρὸ κειμένου νὰ φθάσουμε ὡς Ἀνθρωπότης στὴν προετοιμασία μας γιὰ τὴν Μάχη τῶν Μαχῶν καὶ στὴν ἐπαναπόκτησιν τῆς Ἐλευθερίας!!! Μίας Ἐλευθερίας ποὺ κερδίζεται καὶ δὲν χαρίζεται.

** Κατὰ τὸ «ὅσοι καθαροὶ» τοῦ ἀειμνήστου φίλου Τάσου Γκολέμη, πού, ἐπὶ τέλους, τώρα πιὰ ἀποκτᾶ νόημα.

*** Αὐτόχειρες, ἐπὶ τοῦ πρὸ κειμένου, εἶναι ὅλοι ἐκεῖνοι ποὺ εἴτε ἐλπίζουν ἔξωθεν βοήθειες, εἴτε κρεμοῦν τὶς ζωές τους καὶ τὴν Μοίρα τους στὰ χέρια τρίτων, εἴτε ἀναμένουν κάποιο …θαῦμα. Τὰ θαύματα ἤδη συμβαίνουν, παντοῦ, μὲ κάθε εὐκαιρία καὶ τὰ βιώνουν μόνον αὐτοὶ ποὺ μποροῦν καὶ θέλουν νὰ τὰ δοῦν…

Προσοχή!!!
Δὲν ἀποῤῥίπτω τὴν ἐπιστημονικὴ ἔρευνα, παρὰ μόνον ἑστιάζω στὴν Ἀρχὴ ποὺ ἀπαιτεῖται νὰ βασισθοῦμε ἐπάνω της!!!
Ἡ «ἐκκίνησις» τῶν κινήτρων μετρᾶ ποὺ θὰ ὁδηγήση, ἐὰν ἀπαιτεῖται καὶ στὸ Ἐπίσταμαι.