Φανταστικός ἤ πραγματικός πόλεμος;

Ἐπεὶ δὴ πρόκειται γιὰ ἀπολύτως προσωπικὲς ἀπόψεις, σκέψεις καὶ συμπεράσματα,
ἀπαγορεύεται πλήρως κάθε ἀναδημοσίευσις ἀπὸ διάφορες ἱστοσελίδες καὶ …«γυπαετούς»!!!

Εἶχα ἀποφασίση, ἀπὸ τὴν πρώτη στιγμὴ ἐμφανίσεως τοῦ κορωνοϊοῦ, νὰ ἀπέχω τῶν δημοσίων τοποθετήσεων, διότι ἀντιλαμβανόμουν τελείως διαφορετικὰ ὄλα τὰ δεδομένα πίσω ἀπὸ τὸ ἐπίσημο ἀφήγημα. Ἐπὶ πλέον ἐκείνην τὴν περίοδο ἀπεφάσισα νὰ ἀποσυρθῶ γενικῶς ἀπὸ τὶς δημοσιεύσεις, γιὰ προσωπικοὺς λόγους πού, σὲ ἔνα μικρό τους τμῆμα, παρουσιάζονται παρακάτω.

Εἰδικότερα γιὰ τὸ σκεπτικό μου…
Ἰατρὸς δὲν εἶμαι, μικροβιολόγος ἐπίσης, ἀλλὰ οὔτε καὶ βιοχημικός. Αὐτὰ εἶναι ἄλλων γνωσιακὰ ἀντικείμενα ὁπότε, ἀνεξαρτήτως τῶν δικῶν μου γνώσεων, ἀπόψεων ἢ καὶ ἀποφάσεων, ἐξ ἀρχῆς διεφαίνετο πὼς οἱ ὁποίες ἀντιπαραθέσεις, μὲ ἐπιστημονικὰ καὶ ἐπιστημονικοφανῆ ἐπιχειρήματα, ὁδηγοῦσε σὲ (προδιαγεγραμμένες καὶ στημένες) συγκρούσεις, διαχωρισμοὺς ἔως κι ἐμφυλίους. Ἀδιάφορον μὲν γιὰ κάποιον σὰν κι ἐμέναν, ποὺ «χωνόμουν» μέσα σὲ ὄλα.
Ὄμως… Ἐπὶ τοῦ πρὸ κειμένου ὅλη αὐτὴ ἡ μηχανὴ ἦταν σαφὲς αἴτιον ἀποστασιοποιήσεώς μου, διότι, κατ’ ἐμέ, ὁ σκοπὸς ἦταν ἄλλος. Δὲν μποροῦσα λοιπὸν νὰ …«σώσω» κάποιον, παρὰ μόνον νὰ ἑστιάσω μέσα μου γιὰ νὰ κατανοήσω πλήρως τὸν μηχανισμό.

Ἐπὶ πλέον γιὰ ἐμέναν ἐξ ἀρχῆς δὲν ἐτίθετο θέμα ἐπικινδυνότητος ἑνὸς «ἀγνώστου ἰοῦ» ἢ μή, παρὰ μόνον θέμα Ἐλευθεριῶν ἢ μή. Συνεπῶς, κατ’ ἐμέ, ἦταν θέμα ἐξ ἀρχῆς πολιτικὸ κι ὄχι ὑγιειονομικό, κάτι ποὺ ἄρχισαν πλέον νὰ ἀναφέρουν καὶ διαπρεπεῖς ἐγχώριοι ἐπιστήμονες καὶ ἐρευνητές, καθὼς φυσικὰ καὶ πλῆθος ἐρευνητῶν παγκοσμίως.
Καὶ ἐπ΄ αὐτοῦ μόνον, ἐξ ἀρχῆς ἑστίαζα καὶ ἑστιάζω.

Δὲν θέλω λοιπὸν νὰ ἀποδείξω κάτι σήμερα παρὰ μόνον νὰ καταθέσω κάποια ἐκ τῶν συμπερασμάτων μου.  Δὲν χρειάζεται νὰ γίνω εἰδικὸς διότι γνωρίζω θαυμάσια, ἀπὸ τὴν πρώτη στιγμή, τὸ πῶς δύναμαι καὶ ὀφείλω καὶ ἀπαιτεῖται νὰ ὑπερασπισθῶ τὰ ὅσα κατ’ ἐμὲ χρήζουν ὑπερασπίσεως.
Γιὰ αὐτὰ ὅμως ἔγραψα στό:

Τὸ περὶ Ἐλευθερίας (δι)-Αἴσθημα

Ἀντιλαμβανόμουν (καὶ σήμερα ἀντιλαμβάνομαι ἀκόμη περισσότερα) πὼς μὲ πρόσχημα τὴν πανδημία (ἢ τὴν «πανδημία» ἢ τὴν ἐπιδημία ἢ τὶς γρίππες, ἐσεῖς ἀποφασίζετε) ἐπιχειρεῖται, παγκοσμίως, μία ἀνοικτὴ ἐπίθεσις κατὰ τῆς Ἀληθείας, τῶν Ἐλευθεριῶν καὶ τῶν Ἀνθρωπίνων Δικαιωμάτων. Πρὸς τοῦτον καί, μὲ τὰ δικά μου κριτήρια, ἡ ἀπόφασις παραιτήσεως τοῦ κου Βαθιώτου, ὡς ἐπιλογὴ καὶ πρᾶξις, ἦταν, εἶναι καὶ παραμένει ἡ μόνη καὶ μία καὶ μοναδικὴ (πρώτη καὶ ἐξ Ἀνάγκης) ἐπιλογὴ κάθε Ἐλευθέρου Ἀνθρώπου.

Ὅλες οἱ ἄλλες ἐπιλογές, οἱ χλιαρές, οἱ «μὲ ὄλους καλά», οἱ «λίγο μὲ τὸν …χωροφύλαξ καὶ λίγο μὲ τὸν …ἀστυφύλαξ», οἱ «πατῶ σὲ δύο βάρκες νὰ κερδίσω χρόνο καὶ βλέπουμε», οἱ «ἂς ὑπομείνουμε γιὰ νὰ κερδίσουμε χρόνο» πάντα κατ’ ἐμέ, ἀποδεικνύουν ἁπλῶς ἐλπιδοφορίες δειλῶν ποὺ ἀναμένουν νὰ ἐξαιρεθοῦν ἀπὸ τὴν κρεατομηχανὴ  τῆς ἀνθρωποφαγίας. Ἡ κρεατομηχανὴ ἀγαπητοί μου ἔπιασε δουλειὰ καὶ δὲν διαχωρίζει καλούς, κακούς, προσκυνημένους, ἐπαναστάτες, πράκτορες ἢ ῥουφιάνους. Πολτοποιεῖ ἀδιακρίτως καὶ ἡ μόνη μορφὴ ἀντιμετωπίσεώς της εἶναι νὰ παύσουμε νὰ τῆς δίδουμε ἐμεῖς τροφή.

Σαφῶς κι ἔχουν λοιπὸν ἅπαντες τὸ δικαίωμα νὰ πράξουν ὅπως αἰσθάνονται, ἀλλὰ ἐφ΄ ὄσον μὲ ἀπολυτότητες μᾶς διαχειρίζονται, μὲ ἀπολυτότητες ὀφείλουμε πάντα κι ἐμεῖς νὰ ἀντιμετωπίζουμε αὐτὲς τὶς τακτικές. Κι ὅταν λέω ἀπολυτότητες δὲν ἀναφέρομαι σὲ …κρεμάλες, σὲ ἐμφυλίους καὶ σὲ …σφαγές. Ἡ βία φέρνει βία πάντα, οὔτως ἢ ἄλλως. Ἡ βία πάντα μὲ ἀπωθοῦσε καὶ τὴν ἀπέφευγα. Ὁπότε μακρὰν ἐμοῦ αὐτὲς οἱ τακτικές. (Ἐν τούτοις εἶναι γεγονὸς πὼς ἐφ’ ὅσον ἡ βία, ἱστορικῶς, ἀνακόπτεται μόνον μὲ βία, εἶναι φυσικὸν ἐπόμενον νὰ προκύψῃ καὶ ἀκραία βία. Αὐτὸ ὅμως εἶναι ἄλλη ἱστορία καὶ θὰ τὴν συζητήσουμε ἐν καιρῷ.)
Ἀναφέρομαι μόνον στὶς ἀτομικές μας ἐπιλογές. Ἐπιλογὲς ζωῆς πού, ἐπὶ τέλους ἔφθασε ἡ στιγμὴ νὰ λάβουμε, ἐὰν ἤδη δὲν τὸ ἔχουμε πράξη. 

Τὸ ἐπίσημον λοιπὸν ἀφήγημα ἰσχυρίζεται ὅ,τι ἰσχυρίζεται… Τὸ …«ἀνεπίσημον» τὰ ἀνάποδα.
Κι ἔτσι, ὡς φυσικὸν ἐπόμενον, μπήκαμε κι ἐμεῖς, οἱ ἁπλοῖ πολῖτες, στὴν διαδικασία τῶν συζητήσεων, τῶν τριβῶν ἢ ἀκόμη καὶ τῶν συγκρούσεων περὶ «ἐπικινδυνότητος ἰοῦ», περὶ «ἀναγκαιότητος μέτρων», περὶ «ἀποστασιοποιήσεων», περὶ «ὑποχρεωτικότητος ἐμβολιασμῶν», περὶ «καθολικῶν ἐμβολιασμῶν», περὶ «παιδικῶν ἐμβολιασμῶν» κλπ κλπ κλπ καί, δευτερευόντως στὰ «περὶ ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων», στὰ «περὶ ἐλευθεριῶν» καὶ στὰ «περὶ αὐτεξουσίου»… 

Τὰ ἐπιχειρήματα ἀπὸ κάθε πλευρὰ ἰσχυρότατα.
Οἱ -ἐπισήμως φιμωμένες- ἀνεξάρτητες ἐπιστημονικὲς φωνὲς ἔχουν πλέον ὄλο καὶ εὑρυτέρα πληθυσμιακὴ ἀποδοχή, διότι τὰ εὑρήματά τους καὶ τὰ ἀποδεικτικά τους στοιχεία,
γιὰ τοὺς ἰσχυρισμούς τους, πολλαπλασιάζονται, ἐνᾦ παραλλήλως τὰ ἀποδεικτικὰ τῆς γενοκτονίας ποὺ συντελεῖται παγκοσμίως, τοὺς ἐπιβεβαιώνουν. Κι ἔτσι, συνδυαστικῶς μὲ τὶς αὐξανόμενες ἐμπειρίες τῶν πολιτῶν τὸ ἐμβολιαστικὸ πρόγραμμα καταῤῥέει, αὐξάνοντας τὸν ὑστερικὸ πανικὸ τῶν δεσμοφυλάκων.

Ταὐτοχρόνως οἱ δεσμοφύλακες, ὡς πρῶτον καὶ κύριον ἀντίλογον, προτάσσουν τὴν …ἐξουσία τους, τοὺς ἐκβιασμοὺς καὶ τοὺς …ἀφορισμούς, ἐπιτείνουν τοὺς διαχωρισμούς, δυναμιτίζουν τὶς ἐμφυλιοπολεμικὲς τάσεις, στιγματίζουν γιὰ νὰ στιγματίσουν (ὄταν τὰ ἐπιχειρήματά τους αὐτονοήτως καταῤῥίπτονται), κραυγάζουν καὶ ἀπειλοῦν, δολοφονοῦν χαρακτῆρες (πρὸ κειμένου νὰ ἀποφύγουν τὶς ἀπαντήσεις), συκοφαντοῦν, παραποιοῦν καὶ ἀναμασσοῦν κάθε μορφῆς ἀρλουμπολογία, ἀλλάζουν ἐντέχνως θέμα στὶς συζητήσεις καὶ τελικῶς πράττουν ὅσα χρειάζονται πρὸ κειμένου νὰ κρατήσουν ὁμήρους τοὺς πληθυσμοὺς στὸν φόβο. Φόβο ποὺ καθημερινῶς ἐμφυτεύουν στὰ μυαλά μας καὶ μᾶς ἀκινητοποιεῖ. Φόβο ποὺ φορτώνουν μὲ νέους φόβους διαρκῶς, πρὸ κειμένου θολωμένοι νὰ παραπαίουμε. Κι ἂς αὐτό-ἀναιρῶνται διαρκῶς.

Εἴπαμε ὅμως… Ὁ στόχος εἶναι σαφής. Σαφέστερος ἀπὸ κάθε ἄλλην φορά. Κι ἐμεῖς ἂν τί νὰ δοῦμε τὸν πραγματικό τους στόχο καταπιανόμεθα μὲ τὶς ἐπὶ μέρους κραυγές τους.

Στὴν πραγματικότητα αὐτὸ ποὺ κάνουμε ἐμεῖς, οἱ ἁπλοῖ πολῖτες, εἶναι ἢ νὰ παπαγαλίζουμε – ἢ νὰ ἀντιμαχόμεθα- ὅλα ὅσα ὁ κάθε «σκάΕι γάϊδαρο» ξεφουρνίζει, ἀκρίτως, φανατικῶς καὶ ὁπαδικῶς. Αὐτὸ ποὺ τελικῶς πράττουμε εἶναι ὁ …στρουθοκαμιλισμός. Ἀποστρέφουμε τὸ βλέμμα μας ἀπὸ τὸν πραγματικὸ Αἴτιον, ποὺ εἶναι ἡ Ἐλευθερία μας. Κι ἔτσι, ὁποιανδήποτε πλευρὰ κι ἐὰν ἐπιλέξουμε ἁπλῶς …χάσαμε, διότι, πολὺ ἁπλᾶ τὸ πρόβλημα δὲν εἶναι ὅ,τι δήποτε μᾶς διαχωρίζει. Τὸ πρόβλημα ἐξ ἀρχῆς ἦταν ἕνα: τὸ νὰ ἑστιάσουμε σὲ αὐτὰ ποὺ μᾶς ἑνώνουν, διότι ἀπαιτεῖται, ὅσο οὐδέποτε στὸ παρελθόν, νὰ ὑπερασπισθοῦμε τὸ περὶ Ἐλευθερίας (Δι)-Αἴσθημά μας. Γιὰ τὴν Ἐλευθερία μας πολεμοῦμε κι ὄχι γιὰ τὸ ἐὰν θὰ ἐπιβεβαιωθοῦμε ἢ θὰ διαψευσθοῦμε ὡς ἄτομα. Κι ὄσοι ἐξακολουθοῦν νὰ παγιδεύονται στὸ ἐν λόγῳ ἀφήγημα ἁπλῶς ἔχουν λησμονήση τὸ γνωστότατον ἀπὸ ἐτῶν:

Καλὰ λοιπὸν ὅλα αὐτὰ ποὺ λέγονται ἔνθεν κακεῖθεν καὶ χρήσιμα καὶ ἀναγκαία, ἀλλὰ καλλίτερα ὅλων εἶναι τὸ νὰ συνειδητοποιήσουμε καὶ τὸ ποιὸς εἶναι ὁ ἐχθρὸς καὶ τὸ ποιὰ εἶναι τὰ ὅπλα μας μά, κυρίως, ἐπάνω καὶ πρῶτα ἀπὸ ὅλα, τὸ ποιὸς εἶναι ὁ πραγματικὸς στόχος αὐτοῦ τοῦ ἀφηγήματος.

Συνεπῶς.
Ὡς Φιλονόη 
οἱ θέσεις μου (ἀπόψεις μου καλλίτερα), ὀρθὲς ἢ λάθος, δὲν ἀφοροῦν τοὺς ἄλλους. Ἐπὶ πλέον ἦσαν κατεδικασμένες σὲ …ἀπαξιώσεις, προσβολές, γελοιοποιήσεις ἢ …χειροκροτήματα (ἀναλόγως τῆς πλευρᾶς ποὺ θὰ τὶς ἔβλεπε!). (Ἐὰν χρειαζόμουν ὁπαδοὺς ἴσως καὶ νὰ τοὺς εἶχα. Δὲν τοὺς ἤθελα. Ἐκείνην τὴν περίοδο -μὰ καὶ γενικότερα- ὅμως ἐγὼ χρειαζόμουν περισσότερο χρόνο γιὰ νὰ κατανοήσω τὸν μηχανισμὸ ὅλης αὐτῆς τῆς ἐπιχειρήσεως, παρὰ νὰ ἐπιλέξω πλευρά.)
Οὐδέποτε μὲ τρόμαξε μία μάχη. Ἐπὶ τοῦ πρὸ κειμένου ὅμως ἀπαιτεῖται ὁ καθείς, μόνος του, νὰ λάβῃ ἀποφάσεις γιὰ τὴν ζωή του, δίχως ἐξωτερικὲς ἐπιδράσεις. Δὲν ἤθελα λοιπὸν καὶ δὲν θέλω νὰ ἐπιδράσω. Καταθέτω μόνον μέρος τῆς προσωπικῆς μου διαδρομῆς. 

Δὲν ἔχει λοιπὸν σημασία ἐὰν ἢμουν ὑπὲρ ἢ κατά, ἐὰν ἀναζητοῦσα περισσότερες πληροφορίες ἢ ἐὰν μοῦ ἀρκοῦσαν τὰ ὅσα ὅλοι αὐτοί, ποὺ ἀποδεδειγμένως οὐδέποτε ἠθέλησαν τὸ καλό μου, μοῦ ἐπέβαλαν ὡς «μονόδρομο», κουνῶντας μου τὸ δάκτυλο. 

Σημασία εἶχε, ἔχει καὶ θὰ ἔχη τὸ νὰ μεριμνῶ διαρκῶς ὅσο χρειάζεται (ἀντιλαμβάνομαι καὶ ἀντέχω) πρὸ κειμένου νὰ ὑπερασπισθῶ τὸ Ἀναγκαῖον, τὸ Χρήσιμον καὶ τὸ Σημαντικόν. Κι αὐτὸ τὸ Ἀναγκαῖον δὲν εἶναι ἡ …ἀσφάλειά μου, οὔτε ἡ …«ἀσφάλεια τῶν παππούδων», παρὰ μόνον ἡ Ἐπιβίωσις, ἡ Ἐλευθερία καὶ ἡ Προάσπισις τοῦ Παιδιοῦ (ὡς πληθυσμιακῆς ὁμάδοςς κι ὄχι ὡς ἀτόμου!).

Ἦταν λοιπὸν ἀδύνατον νὰ ἐπιλέξω (δημοσίως) πλευρά, διότι, πολὺ ἁπλᾶ, ἡ ἐν λόγῳ κατάστασις «σὰν ἕτοιμη ἀπὸ καιρό», μοῦ ἦταν γνωστή, τὴν περιέγραφα καί, καταληκτικῶς, ἐπὶ τοῦ πρὸ κειμένου, δὲν μὲ ἀπασχολοῦσε. Δὲν ἦταν φόβος. Οὔτε ἀνασφάλεια. Ἦταν ἀποκλειστικῶς καὶ μόνον ἡ ἀτομικὴ συνειδητοποίησις τοῦ «ἐὰν δὲν φτιάξω τὸν ἑαυτόν μου εἶναι ἀδύνατον νὰ συμμετάσχω στὸ νὰ φτιαχθῇ ἡ κοινωνία». Συνεπῶς ἐὰν ἐγὼ δὲν εἶμαι ἕτοιμη, ἀποφασισμένη καὶ συνειδητοποιημένη, εἶναι ἀδύνατον, ἀνήθικον καὶ πρόωρον τὸ νὰ δώσω γραμμές, κατευθύνσεις ἢ ἀκόμη κι ἀντίλογον. 

Καί, κατ’ ἐπέκτασιν, ἀκριβῶς τὸ ἴδιο ἅπαντες ὀφείλουμε νὰ πράξουμε γιὰ ἐμᾶς καὶ τὶς οἰκογένειές μας.

Ἔγραφα χρόνια γιὰ αὐτά, τὰ περίμενα καὶ τὰ σκάλιζα συστηματικῶς. Κατέθετα δέ, μὲ δημοσιεύματα, τὶς διαπιστώσεις μου, ἐνᾦ βίωνα διαρκῶς, κάθε στιγμή, σὲ κάθε πλευρὰ τῆς ζωῆς μου τὴν ἀνυπαρξία Δικαίου, Ἤθους καὶ Ἀληθείας ἤ, ἀκόμη χειρότερα, τὴν ἀσυνειδησία τῶν «…λίγο μὲ τὸν χωροφύλαξ καὶ λίγο μὲ τὸν ἀστυφύλαξ…».
Τὸ νὰ ἐπιλέξω πλευρὰ γιὰ ἐμέναν, κάθε φορά, ἦταν μονόδρομος.
Τὸ νὰ  μεταφέρω τὶς ἐμπειρίες μου καὶ τὶς ἀνακαλύψεις μου ἢ τὰ ἀποτελέσματα τῶν ἐρευνῶν μου ἦταν ἐπίσης μονόδρομος.
Τὸ νὰ  δράσω ὄμως σὰν …διαμορφωτὴς συνειδήσεων, τὴν στιγμὴ ποὺ ἐγώ, μὲ ἐμέναν, ἀκόμη παλεύω, ἦταν ἀνήθικο.
Πρὸς τοῦτον καὶ ἀπεφάσισα πὼς δὲν χρειάζεται νὰ τὸ πράξω, ἐφ΄ ὅσον πλέον καλεῖται ὁ καθεὶς νὰ ἐπιλέξῃ πλευρά. Ἀρκετὰ μὲ τοὺς …«σωτῆρες» καὶ τὰ …«σωσίματα» καὶ τοὺς παρασιτισμούς. Καιρὸς ὁ καθεὶς νὰ ἀναλάβῃ τὴν εὐθύνη τῆς ζωῆς του.


Ἡ ἀλήθεια βέβαια εἶναι πὼς τὸ …«ἀγώι ξυπνᾶ τὸν ἀγωγιάτη». Κι ἐμεῖς (πραγματικὰ) …«ἀγώϊα» δὲν εἴχαμε, ἐδῶ καὶ δεκαετίες. Ἦταν καλὸς κι ἐλαφρὺς ὁ ὕπνος μας. Κι ἐπίσης, σιγά-σιγά, …ἐλαφρύναμε κι ἐμεῖς. Οἱ εὐθῦνες εἶναι μόνον ἀτομικὲς καὶ οὐδέποτε συλλογικές… Κι ἂς μᾶς ἔχουν λοβοτομήση μὲ τὰ «στὴν δημοκρατία ποὺ δὲν ὑπάρχουν ἀδιέξοδα», γιὰ τὴν δημοκρατία «δὲν ὑπάρχει ἀτομικὴ εὐθύνη παρὰ μόνον συλλογική», καὶ γιὰ τὸ «…δὲν θὰ σώσουμε ἐμεῖς τὸν κόσμο», ἢ γιὰ τὸ «…ἕνας κοῦκος δὲν φέρνει τὴν Ἄνοιξιν», ὅπως συχνὰ κάποιοι ἰσχυρίζονται.
Βλέπετε ὅλα τὰ βάρη μας, τὰ ἄχθη μας καὶ τὶς ἀνάγκες μας ἔπρεπε τὸ κράτος νὰ τὰ ἐπιλύσῃ, συμφώνως μὲ τὸ ἐπίσημο ἀφήγημα. Κι ἔτσι καταντήσαμε ἄοπλοι, ἄοσμοι, ἄκαπνοι, ἀπόλεμοι, ἀνήθικοι, συμβιβασμένοι, ῥιψάσπιδες, ἐλπιδοπληγμένοι, ἐθελοτυφλοῦντες διότι τὸ κράτος εἶναι ἀνίκανον, ἀνήθικον ἢ ἀκόμη καὶ …ἐχθρικὸ πρὸς ἐμᾶς…
Κι ἂν τί νὰ πιάσουμε τὴν …βίτσα, ἐλπίζουμε, ἐκλιπαροῦμε καὶ …λουφάζουμε!

Ἀκόμη καὶ τώρα, ποὺ ἐπισήμως ἔχουμε πόλεμο. Καὶ ὁ πόλεμος ποὺ ξεκίνησε δὲν περιορίζεται μόνον στὶς πρόσφατες πυρκαϊές… 

Ἔχουμε πόλεμο;

Εἶναι εὑρύτερος, ἔχει αἴτιον, ἔχει σκοπὸ καί, κυρίως, ὁρατὰ καὶ πάρα-πάρα-πάρα πολλὰ θύματα.

Φιλονόη 

Σημειώσεις

Πόσοι ὄμως ἀλήθεια ἀπό ἐμᾶς ἀποφασίσαμε νά γίνουμε σάν κι αὐτό τό παλληκαράκι πού ἀναφέρω στό «ἔχουμε πόλεμο;»;
Πόσοι ἀπό ἐμᾶς κατανοοῦμε (ἐπί τέλους) πώς ἔχουμε χρέος νά ἀφυπνίσουμε τόν μέσα μας πολεμιστή;
Διότι ὄλοι μας εἴμαστε πολεμιστὲς ἀλλὰ τὸ …λησμονήσαμε ἢ τὸ …ἀποφύγαμε. Κι αὐτὲς οἱ, προηγούμενες συνθῆκες, ποὺ μᾶς κρατοῦσαν ὑπνωτισμένους, ἔχουν δημιουργήση μόνιμες βλάβες μέσα μας. Κι αὐτὲς οἱ βλάβες δὲν ἐπιδιορθώνονται μὲ …φάρμακα καὶ  …πολεμικὲς κραυγὲς καὶ …ὅπλα, παρὰ μόνον μὲ …ἡρεμία καὶ ἐσωτερικότητα.
Τὸ μόνον ποὺ χρειαζόμεθα, γιὰ νὰ μάθουμε τὸ ἐὰν εἴμαστε ἀκόμη πολεμιστὲς (ἤ ὄχι), εἶναι νὰ σταθοῦμε μερικὲς στιγμές, νὰ ἡρεμήσουμε, νὰ σκεφθοῦμε καὶ νὰ ἐντοπίσουμε τὶς ἀληθεῖς Ἀνάγκες
 μας. Ἐὰν οἱ Ἀνάγκες μας εἶναι τέτοιες ποὺ μᾶς ὠθοῦν στὸ νὰ διεκδικήσουμε τὶς ζωές μας, ἂς ξεκινήσουμε. Ἐὰν ὄχι, τότε ἂς ἀνοίξουμε ἕναν …λάκκο γιὰ νὰ χωθοῦμε μέσα, μήπως κι ἐλαφρώσουμε τὸν πλανήτη, ἀφήνοντας χῶρο σὲ αὐτοὺς ποὺ ξεκίνησαν. 

Τί σημαίνει ὅμως ἡ λέξις πόλεμος ἐάν ὄχι αἷμα;
Πόσο ἔτοιμοι λοιπόν εἴμαστε γιά αὐτό τό αἷμα; Ὄχι τῶν ἄλλων, τό δικό μας.
Ἀνθέχουμε τόν πόνο καί τήν ἀπώλεια; Ἀνθέχουμε νά ἔλθουμε ἀντιμέτωποι μέ αὐτό τό Αἷμα πού, πολύ πιθανόν, θά εἶναι τό δικό μας;
Ὀμελέτα δίχως νὰ σπάσῃς αὐγὰ δὲν γίνεται. Τί λοιπόν εἴμαστε ἐμεῖς ἀποφασισμένοι νά …«σπάσουμε»; Τό γνωρίζουμε;
Πρῶτα πρῶτα λοιπὸν κυττᾶμε μέσα μας, ξεκαθαρίζουμε μὲ τὰ βαρίδια μας καὶ μετὰ ἀρχίζουμε τὶς πολεμικὲς κραυγές.

Ἔχω πάρα πολλὲς φορὲς πῆ πὼς ἐὰν δὲν εἴμαστε ἀποφασισμένοι νὰ πληρώσουμε τιμήματα, τὰ ὅποια ἀναγκαία τιμήματα, δὲν χρειάζεται νὰ ξεκολλᾶμε ἀπὸ τὶς βολές μας. Ἂς κάτσουμε ἐκεῖ ποὺ εἴμαστε κι ἂς κλαῖμε τὴν Μοίρα μας. Μόνον οἱ ἀποφασισμένοι μποροῦν νὰ τολμήσουν, γιὰ τοὺς ὁποίους δικούς τους λόγους. Καὶ ἡ ἀπόφασις δὲν λαμβάνεται μέσα σὲ «γιούχα» καὶ «ζήτω» ἢ ἀπὸ τὰ πληκτρολόγια καὶ τοὺς καναπέδες. Οὔτε λαμβάνεσαι σὲ στιγμὲς ἐνθουσιασμοῦ ποὺ ὄμως …ἐξαϋλώνεται ὄταν πέσουν μερικὰ δακρυγόνα. Οὔτε εἶναι σπίθα ποὺ σβήνει.
Εἶναι φλόγα ποὺ σὲ καίει κάθε στιγμὴ καὶ σὲ ζωογονεῖ.

Δὲν ὑφίσταται ἀπόφασις ὄταν πατᾶμε σὲ δύο βάρκες. Ὅσοι, σὲ κάθε πόλεμο, τὰ ἔχουν καλὰ καὶ μὲ τὸν …«χωροφύλαξ καὶ μὲ τὸν ἀστυφύλαξ» εἶναι καραγκιόζηδες καὶ δειλοί. Δὲν ἀξίζει νὰ ἀσχολούμεθα μαζύ τους καὶ ἀπαιτεῖται νὰ τοὺς ἀπομακρύνουμε ἀπὸ τὴν ζωή μας, διότι δροῦν τοξικῶς εἰς βάρος μας καὶ εἰς βάρος ὅλων μας.

Ἡ ἀπόφασις εἶναι πολυ-ἐπίπεδος, ἔχει στάδια καὶ «πακτώνεται» μέσα μας ὡς πυλών, ἐὰν κι ἐφ΄ ὄσον ὅμως ἐμεῖς καὶ μόνον ἐμεῖς διαχειρισθοῦμε, ἔναν πρὸς ἔναν, ὄλους τοὺς φόβους μας.
Πρόκειται γιὰ μακρὰν διαδικασία, ἐπίπονο, ἀτομικὴ καί, τελικῶς μονόδρομο ποὺ ὁδηγεῖ μόνον στὴν Ἐλευθερία. Περνᾶ μέσα ἀπὸ ἄπειρα ἀνεβοκατεβάσματα, φθορές, μοναχικότητα, ἀπώλειες, ἧττες μὰ καί, βῆμα τῷ βῆμᾳ, μικρές, ἀνεπαίσθητες, νίκες, ποὺ δυναμώνουν τὸ περὶ Ἐλευθερίας Αἴσθημα. Τὸ περὶ Ἐλευθερίας Αἴσθημα εἶναι ὁ ὁδηγός μας, ὁ σύμβουλός μας καὶ ὁ πιστὸς σύντροφός μας.
Ἡ ἐν λόγῳ διαδικασία ἔχει Ἀρχὴ ἀλλὰ ὄχι …τέλος, ἐφ΄ ὅσον τὸ …«Φῶς εἶναι ἀπέραντον»!!! 

Ἂς προβληματισθῆ λοιπὸν ὁ καθεὶς ξεχωριστά, ἀπὸ ὅλους ἐμᾶς, γιὰ τὸ τί εἶναι ἕτοιμος νὰ θυσιάσῃ, πρὸ κειμένου νὰ πολεμήσῃ γιὰ νὰ διατηρήσῃ ἢ καὶ νὰ κερδίσῃ μερικὲς σταγόνες Ἐλευθερίας.

Συνεπῶς;
Συνεπῶς δὲν ὑπάρχει πόλεμος ἐὰν δὲν ὑπάρχῃ συνειδητότης. Δὲν ὑπάρχει πολεμιστὴς ἐὰν δὲν ὑπάρξῃ ἀπόφασις τοῦ πολεμιστοῦ νὰ γίνῃ πολεμιστής.
Δὲν ὑπάρχει Νίκη ἐὰν προηγουμένως δὲν ὑπάρξῃ συνειδητοποίησις τῆς Ἀνάγκης γιὰ (ἀκόμη καὶ δική μας) Θυσία.  

Ἀποποίηση εὐθύνης

Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.

2 thoughts on “Φανταστικός ἤ πραγματικός πόλεμος;

Leave a Reply