Θὰ ζήσουμε γιατὶ μᾶς πρέπει. Γιατὶ πρέπει στὰ παιδιά μας καὶ στὰ παιδιὰ τῶν παιδιῶν μας.
Θὰ περάσουμε μέσα ἀπὸ τὰ νέφη, τὶς θύελλες, τὶς καταστροφές… Κάποιοι ἀπὸ ἐμᾶς θὰ χαθοῦν, ἀλλὰ ἔτσι εἶναι αὐτὰ τὰ πράγματα. Πάντα ὑπάρχουν ἀπώλειες στὸν πόλεμο.
Σημασία δὲν ἔχουμε ἐμεῖς, ὡς ἄτομα, ἀλλὰ ἡ Πατρίς, ὡς Οὐσία.

Θὰ ζήσουμε γιὰ νὰ ξαναστήσουμε στὰ πόδια της μίαν Ἑλλάδα, νέα, δυνατή, ῥωμαλαία, ὅπου τὸ Δίκαιον θὰ κρατᾶ τὸν πρῶτο λόγο καὶ ὅπου ἡ Ἀριστεία θὰ εἶναι πρότυπο κι ὄχι παράδειγμα πρὸς ἀποφυγήν.
Θὰ καταφέρουμε νὰ ξεπεράσουμε τὰ ἐμπόδια, ὄχι τόσο γιὰ ἐμᾶς, ὅσο γιὰ τὴν Ἰδέα, ἀκόμη κι ἐὰν ἀδυνατοῦμε νὰ τὴν συνειδητοποιήσουμε. Διότι ἡ Ἑλλὰς οὐδέποτε πεθαίνει καὶ πρὸς τοῦτον, διαχρονικῶς, ἀπαιτῶνται νὰ θυσιάζονται, σὲ ὅλα τὰ θυσιαστήρια τῆς Ἐλευθερίας, μόνον Ἕλληνες.

Ὅλα τὰ ἄλλα, τὰ ἐλπιδοφόρα, τὰ παραπλανητικά, τὰ χρονοβόρα εἶναι γιὰ νὰ χάνουμε χρόνο καὶ νὰ καθυστεροῦμε νὰ δοῦμε τὸ Χρέος.
Ἔτσι κι ἀλλοιῶς, ἀκόμη κι ἐὰν πολεμοῦμε ἀνοικτὰ μὲ τὸ Χρέος μας, στὴν πραγματικότητα τὸ ὑπηρετοῦμε… Ἁπλῶς δὲν εἶναι τῆς ὥρας αὐτὲς οἱ συνειδητοποιήσεις παρὰ μόνον ἡ συμμετοχή μας στὶς μάχες, ποὺ ἐτσι κι ἀλλοιῶς συμβαίνουν.

Φιλονόη

εἰκόνα