…ἀλλά, στὴν πραγματικότητα, δὲν θέλουμε νὰ τὸ παραδεχθοῦμε.

Γιατί; Τί μᾶς τρομάζει; Τί δέν θέλουμε νά ἀντιμετωπίσουμε; Τί εἶναι αὐτό πού ἀπευχόμεθα;

Μᾶς φοβίζει ἡ ἀνάληψις τῆς εὐθύνη τῆς ζωῆς μας. Ὄχι μὲ τὸν τρόπο ποὺ ἔως τώρα ὅμως ἀντιλαμβανόμεθα τὴν εὐθύνη, ἀλλὰ σὲ βάθος συλλογικό, κοινωνικό,  ἢ ἀκόμη καὶ κληροδοτικό. Διότι τελικῶς, εἴτε γιατί ἔχουμε παρασυρθῆ, σὲ κάποιον βαθμό, ἀπὸ τὴν μάστιγα τῆς ἐποχῆς μας ποὺ λέγεται ὠχαδελφισμός,, εἴτε διότι ἔχουμε ὀλίγον βολευθῆ, εἴτε ἀκόμη καὶ διότι ἐλπίζουμε πὼς δὲν θὰ μᾶς ἐγγίξουν ἐμᾶς τὰ ἐπόμενα βάσανα, ἀρνούμεθα νὰ δοῦμε κατάματα τὴν πραγματικότητα. Ἡ πραγματικότης ὅμως βοᾶ καὶ μᾶς ὑποχρεώνει νὰ προετοιμασθοῦμε… Λίγο ἤ πολύ, ὅσο μποροῦμε κι ἀντέχουμε.

Ὁ χρόνος τῆς ἐπικρατήσεως τῶν Ὑβριστῶν λήγει. Μαζύ του ὅμως λήγουν καὶ ὅλα αὐτὰ ποὺ εἶχαν μολύνη. Κι ἀκριβῶς ἐπεὶ δὴ μέρος αὐτῆς τῆς μολύνσεως εἴμαστε κι ἐμεῖς, ἐφ΄ ὄσον μεγαλώσαμε, ἐκπαιδευθήκαμε καὶ ὑποταχθήκαμε σὲ ὅλην αὐτὴν τὴν σαπίλα, εἶναι δεδομένον πὼς θὰ ἐπιδράσουν τὰ πάντα στοὺς πάντες. 

Καλὸ εἶναι νὰ κυττάξουμε γύρω μας καὶ νὰ προβληματισθοῦμε, ὅσο μποροῦμε. Δὲν ἔχουμε πλέον περιθώρια γιὰ ἀναμονὲς κι ἀναβολές. Λίγο ἔμεινε γιὰ νὰ ὁλοκληρωθῇ ἡ κατάῤῥευσις, νὰ πιάσουμε τὸν (ἀναγκαῖο μας πλέον) πάτο καὶ νὰ ξεκινήσουμε, βῆμα τὸ βῆμα τὸν ἀνήφορο τῆς ἀναδομήσεως τῶν πάντων.

Φιλονόη

εἰκόνα