Κάθε εἴδους κίνδυνος μᾶς ἀπειλεῖ καὶ ὁ φόβος πλέον ἔχει γίνη καθημερινότης μας. Ὄμως, αὐτὸ ποὺ ἀδυνατοῦμε, πρὸς ὥρας, νὰ συνειδητοποιήσουμε εἶναι πὼς αὐτὴ ἡ διαδικασία ἀπὸ μόνη της εἶναι «σχολεῖο», διότι, ἐπὶ τέλους, πρέπει νὰ ἀφήσουμε ὁριστικῶς πίσω μας τὴν μαλθακότητα. Γιὰ νὰ ἀφήσουμε ὅμως τὴν μαλθακότητα πρέπει νὰ «ἐκπαιδευθοῦμε» τόσο, ὅσο νὰ ἀντέχουμε ἀφ’ ἑνὸς τὸν πόνο, ἀλλὰ κι ἀφ΄ ἐτέρου νὰ «διδαχθοῦμε» πὼς ἡ Ἐλευθερία δὲν χαρίζεται. Κερδίζεται μὲ μάχες…
Ὅστις θὰ ἀποφασίση νὰ παραμείνῃ προσκυνημένος ἔχασε, πρὸ τῆς ἐνάρξεως τῶν μαχῶν. Ὅστις θὰ ἀποφασίση νὰ πολεμήσῃ ἔχει πολλὲς πιθανόητες ἐπιβιώσεως.

Καλὸ εἶναι νὰ συνειδητοποιήσουμε πὼς ὄλα αὐτά, ποὺ γιὰ ἐμᾶς φαίνονται βουνά, στὴν πραγματικότητα γιὰ τὸν πλανήτη καὶ τὴν ἱστορία του εἶναι ἀστεία καὶ στιγμιαία. Οἱ μεγάλες ἱστορικὲς ἀνατροπὲς ἀπαιτοῦσαν πάντα χρόνο γιὰ νὰ ὁλοκληρώθοῦν, ἀλλὰ οἱ ἄνθρωποι, μὲ τὸν κοντό τους βίο, μόνον τὸν πόνο ἀντελαμβάνοντο, δίχως νὰ δύνανται νὰ διακρίνουν τὸ πέρας τῆς διαδρομῆς. Ὅμως καὶ οἱ ἱστορικὲς ἀνατροπὲς συνέβησαν καὶ ἡ Ἀνθρωπότης ἐπεβίωσε, ἀνεξαρτήτως τοῦ πόσοι ἄντεξαν νὰ περάσουν μέσα ἀπὸ τὶς ἑκάστοτε «Συμπληγάδες».

Οἱ ἐξελίξεις ἔως τώρα ἔτρεχαν ἀργά, πολὺ ἀργά. Τόσο ἀργά, ποὺ δύσκολα τὶς συνειδητοποιοῦμε, ἐὰν δὲν εἴμαστε ἰδιαιτέρως παρατηρητικοί. Ὅμως τρέχουν κι ἀρκοῦν ἐκ τοῦ προχείρου ματιὲς πλέον γιὰ νὰ διαπιστώσουμε τὶς σὲ βάθος ἀλλαγὲς ποὺ ἔχουμε ὑποστῆ καὶ ὡς ἄτομα καὶ ὡς κοινωνίες. Οἱ δὲ ἀκρότητες, ποὺ σηματοδοτοῦν τὶς ἀπαρχὲς τῶν μεγάλων ἀνατροπῶν, εἶναι ἤδη διαρκῶς διογκούμενες, μὲ τάσεις πολλαπλασιασμοῦ.
Κατὰ πῶς ἡ κοινὴ λογικὴ λοιπὸν μᾶς ὑποδεικνύει μᾶλλον τὰ χειρότερα ἔπονται καὶ ἡ ὁλικὴ κατάῤῥευσις τοῦ κόσμου μας, μὲ τὸν τρόπο ποὺ τὸν γνωρίζαμε, εἶναι πρὸ τῶν πυλῶν.

Αὐτό, πού, γιὰ τὴν ὥρα χρειάζεται ἐμεῖς νὰ συνειδητοποιήσουμε εἶναι πὼς ὀφείλουμε, στοὺς ἑαυτούς μας καὶ στὸν κόσμο μας, νὰ παραμένουμε διαρκῶς ἑτοιμοπόλεμοι καὶ διαυγεῖς. Ὅσο περισσότερο διαυγεῖς, τόσο περισσότερο ἑτοιμοπόλεμοι καὶ τὸ ἀντίθετον.
Εἶναι μία ἐξ ἀνάγκης στάσις ζωῆς ποὺ υἱοθετοῦμε, θέλουμε δὲν θέλουμε, διότι οἱ εἰς βάρος μας πιέσεις πολλαπλασιάζονται. Ἐκτὸς ὅμως ποὺ ὅλη αὐτὴ ἡ διαδικασία μᾶς «προετοιμάζει», μᾶς διδάσκει ἐπὶ πλέον πὼς ὅσο περισσότερο ἀποφασισμένοι εἴμαστε γιὰ κάτι, τόσο πιὸ μεγάλα ἀποθέματα δυνάμεων «ἁλιεύουμε» ἀπὸ μέσα μας καὶ τόσο πιὸ καλὰ ἀποτελέσματα ἐπιτυγχάνουμε.

Μά, κάτι ἀκόμη μεγαλύτερο, μᾶς συμβαίνει ἤδη. Ἐπὶ πλέον πολλῶν ἄλλων, ὅλη αὐτὴ ἡ διαδικασία μᾶς «μετουσιώνει», ἀργὰ ἂλλὰ σταθερά, σὲ νικητές. Διότι, ὡς γνωστόν, στὴν μάχη ὅποιος πηγαίνει γιὰ νὰ πεθάνῃ, δὲν κάνει γιὰ τὸν πόλεμο… Ὁ φύσει ἡττοπαθὴς εἶναι αὐτοκτονικός…
Ὁ στρατιώτης πηγαίνει στὴν μάχη γιὰ νὰ κερδίσῃ. Καὶ κερδίζει μόνον ὅποιος ἀγαπᾶ πολὺ τὴν ζωή, πρὸ κειμένου νὰ πολεμήσῃ ἔως τῶν ἄκρων, γιὰ νὰ κερδίσῃ τὸ δικαίωμά του σὲ αὐτήν.

Ἔτσι κι ἐμεῖς λοιπόν, τώρα πιά, ποὺ ἔχουμε εἰσέλθη σὲ ἔναν ἀνηφορικὸ μονόδρομο, εἴμαστε «καταδικασμένοι» νὰ κερδίσουμε κάθε μάχη μὰ καὶ ὅλον τὸν πόλεμο. Διότι ἡ ζωὴ δὲν χαρίζεται μὲ ἐλεημοσύνες. Διδασκόμεθα, ἐκπαιδευόμεθα καὶ προετοιμαζόμεθα γιὰ τὰ ἀκόμη δυσκολότερα, διατὶ τὸ νὰ νικήσουμε εἶναι πλέον μονόδρομος!!!

Φιλονόη

εἰκόνα