Εἰς μνήμην…

Πρὸ ἐτῶν λοιπὸν ἔγραφα γιὰ αὐτὴν τὴν εἰκόνα:

Ἡ εἰκόνα αὐτὴ στάθηκε  μία συγκλονιστικὴ στιγμὴ στὴν ζωή μου, ὅπου συνειδητοποίησα πὼς δὲν ὑπάρχει φυλακὴ ἱκανὴ νὰ κλείσῃ αὐτὸ τὸ χαμόγελο.
Διότι αὐτὸ τὸ χαμόγελο κατακτᾶται μόνον ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ ἔχουν πρὸ πολλοῦ κατακτήση τὸ δικαίωμα στὴν ἐλευθερία μέσα τους καὶ  κατόπιν τούτου μποροῦν, δίχως φόβο, νὰ ἐνεργήσουν καταλλήλως, πρὸ κειμένου νὰ ἐξαπλωθῇ αὐτὴ ἡ αἴσθησις καὶ στοὺς γύρω τους, εἶτε ὡς ἐσωτερικὴ κατάστασις, εἶτε σὰν κοινωνικὴ ἐλευθερία.

Κάθε φορὰ ποὺ ἀναζητοῦμε γύρω μας συνθῆκες ἱκανὲς γιὰ νὰ μᾶς βοηθήσουν νὰ μειώσουμε τὸ βάρος τῶν δεσμῶν μας, τῶν ἁλυσίδων μας ἤ τῶν φόβων μας, παίζουμε καὶ …χάνουμε. Διότι ὅλα ξεκινοῦν ἀπὸ μέσα  μας.
Ἐὰν ἐμεῖς δὲν αἰσθανθοῦμε τώρα, αὐτὴν τὴν στιγμή, ἐτοῦτο τὸ δευτερόλεπτο, ἀπολύτως ἐλεύθεροι, τότε γιὰ ἐμᾶς θὰ εἶναι ἀδύνατον νὰ συνειδητοποιήσουμε τὸ μεγαλεῖο ποὺ προσφέρει ἠ αἴσθησις τῆς ἐλευθερίας καὶ ἀκόμη πιὸ ἀδύνατον τὸ νὰ τὴν κατακτήσουμε.
Κάθε ἐξωτερικὸ ἐρέθισμα λειτουργεῖ παραπλανητικὰ καὶ σκιάζει τὴν ἀπολυτότητα τῆς Ἐλευθερίας.

Ἡ πραγματικὴ ἐλευθερία ξεκινᾶ ἀπὸ μέσα μας.
Ἕνας ἐλεύθερος Ἄνθρωπος, πραγματικὰ ἐλεύθερος, δὲν βαραίνει ἀπὸ τὰ ἐξωτερικὰ ἐρεθίσματα ἤ γεγονότα. Τὰ διαχειρίζεται, τὰ ἀντιμετωπίζει μὰ δὲν τὸν καταδυναστεύουν. Εἶναι ἀδύνατον νὰ τὸν καταδυναστεύσῃ κάτι ποὺ εἶναι …πλασματικό!!!
Συνεχίζει κανονικά, σὰν νὰ μὴν πέρασε οὔτε στιγμὴ ἀπὸ τὴν πρώτη στιγμὴ τῆς ἀπελευθερώσεώς του.

Ἡ κοινωνικὴ ἐλευθερία ἔρχεται μετά…

Χαμόγελο Ἐλευθερίας…

Ὁ Κωνσταντῖνος Κατσίφας λοιπὸν ἔγραφε κάτι ἀντίστοιχο, συχνὰ πυκνά.

Ἡ λευτεριὰ δὲν ἔρχεται ἀπ΄ ἔξω μὰ δαίμονας ἐντός μας καὶ μᾶς τρώει!!!

Ἡ Ἐλευθερία δὲν εἶναι κάτι ποὺ θὰ ἔλθη… Εἶναι ἤδη μέσα μας καὶ μᾶς ὁδηγεῖ…
Κι αὐτὸ τὸ ἔκανε βίωμα ὁ λεβέντης Κωνσταντῖνος Κατσίφας.

Σήμερα, τρία καὶ κάτι χρόνια μετὰ ἀπὸ ἐκεῖνο τὸ δημοσίευμα, ἔρχομαι νὰ ἐπανατοποθετηθῶ.
Ὁ Παλαιστίνιος ποὺ συνελήφθη ἀπὸ τὶς ἰσραηλινὲς ἀρχές, γιὰ τοὺς ὁποίους λόγους καὶ τὰ ὁποιαδήποτε προσχήματα ναί, ἦταν ἤδη στὸν δρόμο γιὰ τὴν Ἐλευθερία.
Ὁ Κωνσταντῖνος ὅμως πέρασε τὶς Πύλες γιὰ νὰ παραμένῃ αἰωνίως ἐλεύθερος, ὄχι μόνον στὶς καρδιές μας, μὰ κυρίως στὴν Ἱστορία μας. Ποῦ ἀλλοῦ τέτοιο χαμόγελο; Πότε ἄλλοτε; Ποῦ ξανά εἴδαμε νεκρό νά χαμογελᾷ εὐτυχισμένος;

Αὐτὸ λοιπὸν δὲν εἶναι ἕνα ἁπλὸ χαμόγελο ἀνθρώπου ποὺ ἀγωνίζεται γιὰ τὴν Ἐλευθερία.
Αὐτὸ εἶναι τὸ χαμόγελο ἀνθρώπου ποὺ κέρδισε τὴν Ἐλευθερία, ἀλλὰ ὄχι μόνον γιὰ τὸν ἑαυτόν του.
Αὐτὴ εἶναι ἡ κληρονομιά του γιὰ ὅλους μας.
Ἂς τὴν τιμήσουμε κι ἐμεῖς, ὅπως τοῦ πρέπει κι ὅπως μᾶς πρέπει.

Φιλονόη

Υ.Γ. Φοβᾶται  μόνον αὐτὸς ποὺ ἔχει κάτι νὰ χάσῃ. Ὁ Κωνσταντῖνος δὲν εἶχε κάτι νὰ χάσῃ, διότι τὰ εἶχε χάση ἤδη ὅλα, στὸν ἐδῶ κόσμο μας. Ἡ παρακαταθήκη του σὲ ὅλου μας ὅμως εἶναι  κάτι ἀκόμη μεγαλύτερον ἀπὸ αὐτὸ ποὺ μποροῦμε νὰ διανοηθοῦμε: ὁ Κωνσταντῖνος μᾶς χαρίζει, μέσα ἀπὸ τὴν θυσία του, τὸ εἰσιτήριο ποὺ ἀπαιτεῖται γιὰ νὰ κατακτήσουμε κι ἐμεῖς, πρὸς ὄφελος ὅλων μας, μία καθολικὴ συνθήκη Ἐλευθερίας.