Οἱ βαθύτατες θεραπεῖες, αὐτὲς ποὺ στοχεύουν στὴν ἐπαναδόμησιν τοῦ ὀργανισμοῦ, συνήθως …«πονοῦν».
Εἶτε πονοῦν κυριολεκτικῶς εἶτε  ….μεταφορικῶς, ἐφ΄ ὅσον ὁ …ἀσθενὴς πρέπει νὰ κοπιάσῃ γιὰ νὰ θεραπευθῇ.
Ἰδίως ἐὰν ἡ ἀσθένεια ἤ ἡ πάθησις εἶναι βαρειά.

Στὴν σημερινή μας πραγματικότητα, ἐὰν παρομοιάσουμε τὴν κοινωνία μας μὲ ἕνα σῶμα ποὺ νοσεῖ (διότι νοσεῖ), τότε καὶ ἡ σχετικὴ  …«θεραπεία» θὰ πονέση πολύ. Πάρα πολύ.
Τόσο ποὺ κάποιες φορὲς ἴσως τὰ μέλη τοῦ σώματος ἀναφωνήσουν: «φθάνει!!».

Ὅμως ὅλοι μας, ἄλλος περισσότερο κι ἄλλος λιγότερο, ἀντιλαμβανόμεθα  πὼς αὐτὸ ποὺ σήμερα ὁρίζεται ὡς πραγματικότης μας εἶναι βρώμικο, ἀσθενές, ἑτοιμοθάνατον.
Ἐὰν λοιπὸν ἐμεῖς θέλουμε κάτι νὰ σώσουμε, ἀπὸ τὸ σῶμα-κοινωνία μας, ὀφείλουμε σιγὰ σιγὰ νὰ ἑστιάσουμε σὲ αὐτὸ ποὺ θεωρεῖται ὑγειές. Ἐὰν μάλιστα ἀπαιτεῖται, ὀφείλουμε νὰ κάνουμε καὶ τὶς ἀναγκαῖες ἀλλαγές-διορθώσεις στὴν καθημερινότητά μας, πρὸ κειμένου νὰ μὴν μᾶς βροῦν ἀπροετοίμαστους τὰ γεγονότα ποὺ ἀκολουθοῦν.

Φιλονόη

φωτογραφία