Ὡς γνωστὸν μέσῳ τῶν πέντε καὶ μόνον αἰσθήσεών μας ἀντιλαμβανόμεθα τὸν κόσμο μας.
Θεωρητικῶς καὶ μόνον θὰ ἔπρεπε ὄλα τὰ ὅσα πιστεύουμε νὰ μᾶς τὰ ἀποδεικνύουν οἱ ἐμπειρίες μας μέσῳ τῶν πέντε (καὶ μόνον) αἰσθήσεών μας.
Βλέπουμε κάτι καὶ πιστεύουμε πὼς εἶναι ἀληθές.
Ἀκοῦμε κάτι ἄλλο καὶ τὸ καταγράφουμε στὰ δεδομάνα ποὺ ἀφοροῦν στὴν πραγματικότητά μας.
Ἐγγίζουμε ὅ,τι δήποτε καὶ βεβαιωνόμεθα γιὰ τὴν ὕπαρξίν του.
Καὶ κάπως ἔτσι (θὰ ἔπρεπε νὰ) διαβιοῦμε ἀπὸ ἀρχαιοτάτων ἐτῶν ἅπαντες.
Πέντε οἱ αἰσθήσεις μας ποὺ ἐπιβεβαιώνουν ἢ διαψεύουν τὰ πάντα.
Θεωρητικῶς καὶ μόνον εἴπαμε θὰ ἔπρεπε ὅλα αὐτὰ ποὺ σήμερα πιστεύουμε νὰ «πατοῦν» ἐπάνω σὲ ὅσα οἱ πέντε μας αἰσθήσεις ἀποδεικνύουν ἢ διαψεύδουν.
Μά εἶναι πράγματι ἔτσι; Ἤ μήπως ἔτσι μάθαμε νά πιστεύουμε;
Ὡς γνωστὸν οἱ περισσότερες ἀπὸ τὶς ἀπόψεις μας, τὶς πεποιθήσεις μας ἤ ἀκόμη καὶ οἱ ἐμμονές μας περιστρέφονται γύρω ἀπὸ ἀφηρημένες ἔννοιες. Οἱ ἀφηρημένες ἔννοιες δὲν σχηματοποιῶνται, δὲν εἰκονοποιῶνται καὶ δὲν γίνεται νὰ ἀποδειχθοῦν ἢ νὰ καταῤῥιφθοῦν μόνον ἀπὸ τὶς πέντε μας αίσθήσεις. Μόνον νὰ ἐρμηνευθοῦν γίνεται.
Μά, γιὰ νὰ ἐρμηνευθοῦν, ἀπαιτεῖται μία στοιχειώδης λογική, πού, ἐπισήμως, θὰ ἔπρεπε νὰ διαθέτουμε ἅπαντες καί, φυσικά, θὰ ἔπρεπε νὰ εἶναι, κάθε στιγμή, κοινή.
Ἡ κοινὴ λογικὴ ὅμως, γιὰ νὰ ὑφίσταται καί, κυρίως, γιὰ νὰ εἶναι κοινή, ἀπαιτεῖ κάποιες ἀναγκαῖες συνθῆκες καὶ προϋποθέσεις, ποὺ σαφῶς καὶ δὲν ὑφίστανται.
Μία ἐξ αὐτῶν εἶναι τὰ κοινὰ αἰσθητήρια ὄργανα, ποὺ ὅμως σαφῶς καὶ δὲν εἶναι κοινά, ἐφ΄ ὅσον ὀ καθεὶς ἐξ ἡμῶν διαθέτει τὰ δικά του, ἀπολύτως ἀτομικὰ καὶ προσωπικά.
Μία ἄλλη εἶναι τὸ ἐξωτερικὸ περιβάλλον, ποὺ πάντα, μὰ πάντα, εἶναι ἀπολύτως διάφορον γιὰ τὸν κάθε ἕναν ἐξ ἡμῶν. Ἰδίως αὐτὸ ὅμως, τώρα πιά, διαρκῶς προσβάλλεται καὶ διαβρώνεται ἀπὸ κάθε εἴδους ἀπόψεις, θεωρήσεις καὶ ἐκδοχές, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ καταργεῖται, ἐπὶ τῆς οὐσίας, ἐκεῖνο τὸ «κοινὴ» ἀπὸ τὴν λογική.
Καί, φυσικά, οἱ λοιπὲς ἀφηρημένες ἔννοιες, ποὺ ἐπὶ αὐτῶν ἔχουν δομηθῆ διάφορες ἀπόψεις κι ὁπτικές, ἀτομικές, κοινωνικὲς καὶ πολιτειακές, εἶναι ἕνας ἀκόμη παράγων ποὺ ἐπιδρᾶ σὲ αὐτὸν τὸν (κάποτε ἀναγκαῖον) πυλῶνα στηρίξεως καὶ τώρα πιὰ ἐπιτακτικότατον πυλῶνα (ἐπανα)-δομήσεως τῶν κοινωνιῶν μας.
Συνεπῶς ἔχουμε πρόβλημα. Ἡ κάθε εἴδους ἐκδοχή, ἡ ὁποιαδήποτε ἄποψις καὶ οἱ λογῆς – λογῆς θεωρίες ἔχουν ἀπολύτως διαβρώση, δηλητηριάση καὶ τελικῶς καταργήση ἐκείνην τήν, κάποτε, «κοινὴ λογική» μας. Γιὰ νὰ ἐπανέλθῃ αὐτή, τοὐλάχιστον σὲ ἀναγκαία γιὰ τὴν ἐπιβίωσίν μας, ἐπίπεδα, τὸ πρῶτο μας μέλημα εἶναι νὰ ἐνασχοληθοῦμε ἀποκλειστικῶς καὶ μόνον μὲ τὶς ὁποιεσδήποτε ἐκδοχές, ἀπόψεις καὶ θεωρίες τὴν προσβάλλουν. Διότι, ὡς γνωστόν, τὸ πρόβλημά μας πλέον δὲν εἶναι τὸ ἐὰν ἔχουμε δίκαιον ἢ ἄδικον, παρὰ μόνον τὸ ἐὰν δυνάμεθα, ἤ ὄχι, νὰ ἀνακτήσουμε καὶ νὰ περιφρουρήσουμε τοὺς ἀναγκαίους βαθμοὺς Ἐλευθερίας μας.
Κάθε τί ἄλλο, πλὴ αὐτοῦ, ἁπλῶς καὶ μόνον θὰ ἐπιταχύνη τὸ ἄνευ ἀντιστάσεως καὶ ἀντιδράσεως τέλος.
Ἀποποίηση εὐθύνης
Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.