Καί ποιός ἀληθῶς τήν ἔχει ἐξ ὁλοκλήρου αὐτήν τήν εὐθύνη;
Εἴμαστε ἐμεῖς ὑπεύθυνα ὄντα;
Δυνάμεθα ἐμεῖς νά ἀναλάβουμε τά τιμήματα καί τά κόστη μίας ἐλευθέρας διαβιώσεως καί σκέψεως; Ἤ ἁπλῶς παπαγαλίζουμε καί μιμούμεθα μέ μεγάλη εὐκολία τά πάντα;

Σὰν ἄτομα, δυστυχῶς μας, ἔχουμε πρὸ πολλοῦ ἀποποιηθῆ τῶν εὐθυνῶν μας, σὲ μεγάλον βαθμό. Δύσκολα παίρνουμε πρωτοβουλίες κι ἀκόμη δυσκολότερα ἀποφασίζουμε νὰ …ξεχωρίσουμε ἀπὸ τὸ πλῆθος, τολμῶντας κάτι ἄλλο, ποὺ θὰ μᾶς ὁδηγήση στὴν ἀλήθεια. Ἐπιλέγουμε δέ, δίχως δευτέρους καὶ τρίτους προβληματισμούς, νὰ ἀκολουθοῦμε τὴν πεπατημένη…

Σὰν κοινωνίες καταντήσαμε μάζες… Μάζες ἄμορφες καὶ δίχως κάτι ποὺ νὰ τοὺς προσδίδῃ οὐσιαστικὲς πιθανότητες ἀπεγλωβισμοῦ τους ἀπὸ τὰ τέλματα.
Θεωροῦμε σημαντικότερον τὸ νὰ διασφαλίσουμε πρόσκαιρες καί, ὅσο τὸ δυνατόν, πιὸ βολικὲς συνθῆκες, παρὰ νὰ τολμήσουμε νὰ ἀρνηθοῦμε τοὺς παπαγαλισμοὺς καὶ τὶς μιμήσεις.
Ἀρκούμεθα στὰ ψίχουλα, ἀρνούμενοι νὰ ἑστιάσουμε στὸ πῶς θὰ κοπιάσουμε γιὰ νὰ ἀποκτήσουμε, ἀργὰ ἀλλὰ σταθρεά, δικαίωμα στὸ ὅλον.
Παρηγορούμεθα μὲ ψευδεῖς ἐλπίδες, διότι ὁ κόπος τῆς διαφορετικότητος δὲν ἀντέχεται. Ἀγελοποιούμεθα σὲ βαθμὸ αὐτοχειρίας, διότι τὸ νὰ ἀπαλλαγοῦμε ἀπὸ τὶς λοβοτομές μας μᾶς φαίνεται περισσότερο ὀδυνειρό.
Κρυβόμεθα ἀπὸ τὶς ἀλήθειες, διότι ἡ ἀπατηλότης εἶναι πάντα πιὸ καθησυχαστική.
Ἀρκούμεθα σὲ παρηγορητικὲς φῆμες, πολεμῶντας καὶ ἐξοστρακίζοντας τὶς ἀναγκαῖες, γιὰ ὅλους μας, ἀποκαλύψεις.
Καταδιώκουμε καὶ  ἐξοντώνουμε ὅποιον τολμήσει νὰ μᾶς ἀπογυμνώσῃ τὶς τόσο καλὰ ἐλεγχόμενες καὶ περιφρουρούμενες ψευδαισθήσεις μας, ποὺ καταντοῦμε αὐτοκτονικοί.
Καί, τελικῶς, καταλήγουμε νὰ βουλιάζουμε ὅλο καὶ περισσότερο στὴν ἀφασία μας, ἀνίκανοι πλέον νὰ ἐντοπίσουμε διεξόδους.

Εἶναι ἀκόμη πιὸ παρήγορον ὅμως τὸ νὰ θεωροῦμε ἑαυτὸν ὡς κάτι …διαφορετικό, ποὺ ξεχωρίζει.
Μά, τελικῶς, ἐὰν ἀπομακρυνθοῦμε λίγο ἀπὸ τὴν πραγματικότητά μας, θὰ διαπιστώσουμε, ἔκπληκτοι, πὼς τελικῶς κι ἐμεῖς εἴμαστε μία ἀπὸ τὰ ἴδια ποὺ βλέπουμε στοὺς ἄλλους.

Καί πῶς ἀλλάζουν αὐτά ὅμως; Ἔχουμε ἀναρωτηθῆ; 
Εἶναι εὔκολο νὰ ἑστιάζουμε στὸ πλῆθος καὶ νὰ ἐξαιροῦμε τὸ ἄτομον, μὰ εἶναι αὐτὴ  ἀκριβῶς καὶ ἡ παγίδευσίς μας. Ὁ κόσμος δὲν ἀλλάζει μὲ εὐχολόγια καὶ μὲ ὀνειρώξεις. Ἀλλάζει μόνον μὲ πράξεις καὶ δράσεις. Καὶ ἀκριβῶς ἐπεὶ δὴ ἀδυνατοῦμε νὰ ἐπιδράσουμε στὸ σύνολον… Κι ἀκριβῶς ἐπεὶ δὴ τὸ μόνον σημεῖον ἐπὶ τοῦ ὁποίου δυνάμεθα σὲ βάθος νὰ ἐπιδράσουμε εἶναι μόνον ὁ ἑαυτός μας…
…ἀπαιτεῖται πλέον νὰ ἀλλάξουμε τοὺς προσανατολισμούς μας, νὰ παύσουμε τοὺς ἐφησυχασμούς μας, νὰ ἀπαλλαγοῦμε ἀπὸ τὶς ἀπογοητεύσεις μας καὶ νὰ ἐπικεντρωθοῦμε μόνον στὰ ὅσα ἐμεῖς καὶ μόνον ἐμεῖς ἐπιθυμοῦμε καὶ δυνάμεθα νὰ πράξουμε.
Ὅλα τὰ ἄλλα εἶναι γιὰ νὰ λέμε…

Φιλονόη

εἰκόνα