«Σκοπὸς τοῦ πλανήτου», ἐὰν μπορούσαμε νὰ τὸ δοῦμε κατ’ αὐτὴν τὴν λογική, εἶναι τὸ νὰ ἐξακολουθῇ ἡ ζωὴ ὡς εἶχε, μὲ τοὺς αὐστηρούς της παναρχαίους φυσικοὺς νόμους καὶ τὶς ἀπόλυτες ὁριακές της γραμμές. Ὁ,τιδήποτε λοιπὸν δρᾷ ὐβριστικῶς, καταπατῶντας καὶ ἀσεβῶντας κατὰ τῶν Νόμων τῆς Φύσεως καὶ κατὰ τῶν Ὀρίων, συνιστᾶ Ὕβριν. Ὁ,τιδήποτε συνιστᾶ Ὕβριν ἔχει προδιαγεγραμμένο τέλος.
Αὐτό τό ἀντιλαμβανόμεθα;

Αὐτὸ ποὺ σήμερα διακρίνουμε ὁπουδήποτε γύρω μας εἶναι μία ‘Υβριστικὴ Ἀρχὴ ποὺ σκοπό της εἶχε (κι ἔχει) τὸ νὰ ἀλλάξῃ ταὐτότητα καὶ Φύσιν στὰ πάντα, πρὸ κειμένου νὰ ἐλέγχῃ τὸν πλανήτη δίχως προσκόμματα καὶ ἐνοχλήσεις. Στὴν οὐσία του ὅλο αὐτὸ εἶναι μία μηχανή, παναρχαία, ποὺ ἀλλάζει πρόσωπα καὶ ὀνόματα, ἀλλὰ παραμένει διαχρονικῶς ταὐτόσημος καὶ πανομοιότυπος, μὲ κύριό της μέλημα τὸ νὰ διατηρήσῃ τὴν Ἀρχή μόνη της, ὄχι ὅμως ἀνεχομένη τὸ εἶδος τῶν ὑπηκόων ποὺ ἐξουσιάζει, ἀλλὰ μὲ σκοπὸ νὰ ἀλλάξῃ αὐτοὺς τοὺς ὑπηκόους, μὲ κάτι πιὸ ὑποτεταγμένο.
Ἐὰν λοιπὸν ἦταν μόνον ἡ ἀγωνία αὐτῆς τῆς Ἀρχῆς νὰ κρατηθῇ στὴν ἐξουσία, ἴσως θὰ μπορούσαμε νὰ τὸ συνηθίσουμε καὶ νὰ τὸ ἀνεχθοῦμε. Ὅμως ἀκριβῶς ἐπεὶ δὴ δὲν εἶναι μόνον αὐτό, τώρα πιὰ ἐννοοῦμε, ὅλο καὶ περισσότεροι, τὸ αὐτονόητον: πρέπει νὰ τελειώνουμε ὁριστικῶς μὲ αὐτὸ τὸ μόρφωμα.

Ἡ ἀλήθεια εἶναι πὼς ὅλα τὰ ἀναλόγου τύπου καὶ λογικῆς «κέντρα διοικήσεως», ποὺ ἤθελαν νὰ ἀντικαταστήσουν τὸ ἀνθρώπινον εἶδος μὲ κάτι πιὸ …συμβατό, τελικῶς κατέληξαν νὰ ἐξαφανισθοῦν. Κι αὐτὸ διότι ἡ ἰδία ἡ δομὴ τέτοιων μορφωμάτων πατᾶ σὲ σαθρὰ θεμέλια ἐμπεριέχοντας, ἐξ ἀρχῆς, ὄλα ἐκεῖνα τὰ ἀποδομητικὰ συστατικά, ποὺ θὰ τὴν ὀδηγήσουν στὸ νὰ καταῤῥεύσῃ παταγωδῶς. Ἡ ἀναγκαία λοιπόν, ἐσωτερικὴ ἀρχικῶς ἀλλὰ ἐξωτερικὴ καὶ καθολικὴ ἐν συνεχείᾳ, ἀποδόμησις πού, ἀνεξαρτήτως χρόνου, πάντα ὀδηγοῦσε στὸ νὰ ἀφανισθοῦν κάθε τύπου ὑβριστικὲς ἀρχές, κατέληγε στὸ νὰ καραῤῥεύσουν τελικῶς οἱ παρὰ φύσιν ἐπιβεβλημένοι αὐτοὶ μηχανισμοί.
Κάτι τέτοιο ἔχει πολλάκις ἐπαναληφθῆ καὶ οὐδόλως θὰ διστάση ὁ …πλανήτης νὰ τὸ ἐπαναλάβῃ. Ὄχι τόσο διότι ὁ «πλανήτης εἶναι ζωντανὸς ὀργανισμός», ἀλλὰ περισσότερο διότι οἱ Φυσικοὶ Νόμοι εἶναι ἡ Ἀνάγκη. Καί, ὡς γνωστόν, «Ἀνάγκα καὶ θεοὶ πείθονται».

Πολὺ πιθανὸν ἀκόμη νὰ μὴν μποροῦμε νὰ συνειδητοποιήσουμε πὼς ἕνας μηχανισμός, ἀνώτερος καὶ ἰσχυρότερος ἀπὸ κάθε ἄλλον σχεδιασμό, ποὺ λέγεται Ἀνάγκη, ἤδη ἔχει ἐνεργοποιηθῆ. Κάτι τέτοιο ὅμως συμβαίνει ἢδη καὶ μικρές-μικρὲς ἀπόψεις του καθημερινῶς διακρίνουμε ὅλοι μας. Μέρος αὐτῶν εἶναι οἱ διάφορες γελοιότητες ποὺ ἀκοῦμε, οἱ ἀποκαλύψεις ποὺ διαρκῶς δημοσιεύονται καί, φυσικά, ἡ πλήρης ἀποδόμησις ἑνὸς κρατικοῦ καὶ εὐρωπαϊκοῦ καὶ παγκοσμίου τοκογλυφικοῦ δικτατορικοῦ μορφώματος, σὲ ὅλο καὶ περισσότερα ἄτομα παγκοσμίως.
Ὁ παρὰ φύσιν αὐτὸς μηχανισμὸς καταῤῥέει, ἀλλὰ ἀκριβῶς ἐπεὶ δὴ ἤμασταν κι ἐμεῖς μέρος του, γιὰ τοὺς ὁποιουσδήποτε λόγους μας, μᾶς ἀναταράζει καὶ μᾶς τσακίζει.
Ὅμως ἔτσι πρέπει νὰ συμβῇ κι ἔτσι συμβαίνει.

Φιλονόη

εἰκόνα