Δὲν ξεκινᾶμε γιὰ ἔνα, ὁποιοδήποτε, ταξείδι, δίχως αἴτιο καί, κυρίως, δίχως σκοπό.

Ἐὰν πραγματικὰ θέλουμε νὰ ξεκινήσουμε γιὰ τὸ ταξείδι ἐκεῖνο ποὺ θὰ μᾶς ὁδηγήση, ὡς ἄτομα καὶ ὠς λαό, στὸ νὰ ἀνακτήσουμε, ἔναν πρὸς ἔναν, ὅλους τοὺς βαθμοὺς Ἐλευθερίας μας, ὀφείλουμε, γιὰ ἀρχή, νὰ γνωρίζουμε ἐπακριβῶς (κι ὄχι στὸ …περίπου!!!), τὸ ποῦ ἀκριβῶς εἴμεθα σήμερα μὰ καὶ τὰ ὁποιαδήποτε «γιατί» (λέγονται ἄλλως καὶ αἴτια) μᾶς ἔφεραν ἔως ἐδῶ.

Καθορίζοντας μέσα μας τοὺς λόγους γιὰ τοὺς ὁποίους ἐπὶ τέλους, ἀκόμη καὶ τώρα, ἀντιλαμβανόμεθα τελικῶς πὼς κάτι πάει στραβὰ στὶς ζωές μας, σὲ ἕναν βαθμό, εἶναι σὰν νὰ ἔχουμε ξεκινήση γιὰ τὸ μεγάλο αὐτὸ ταξείδι. Κι αὐτὸ διότι ὁ ἄνθρωπος γιὰ νὰ ἀποφασίσῃ τὶς ὁποιεσδήποτε ἀλλαγὲς στὴν ζωή του, ξεκινᾶ ἀπὸ τὸ νὰ «σκαλίσῃ» μέσα του, νὰ συνειδητοποιήσῃ τὰ πάθη του, νὰ ἀποφασίσῃ γιὰ τὴν ἀνάγκη τῆς ὁποιασδήποτε ἀλλαγῆς πρῶτα καί, μετά, θὰ ἀποφασίση νὰ …ξεβολευθῇ ἀπὸ τὴν καθημερινότητά του. Διότι ἡ ἰδία ἡ καθημερινότης του πρέπει νὰ εἶναι πολὺ δυσκολοτέρα ἀπὸ τὸ ξεβόλεμά του, γιὰ νὰ ληφθῇ ἡ ἀπόφασις τῆς ἀνατροπῆς της.
Μὰ γιὰ νὰ συμβῇ ὅμως αὐτό, ἀπαιτεῖται ἡ ἀπόλυτος συνειδητοποίησις τῆς θέσεώς του, τῶν πραγματικῶν λόγων καὶ λαθῶν ποὺ τὸν ἔφεραν σὲ αὐτὸ τὸ σημεῖο καί, φυσικά, ὅλων τῶν ὑπὲρ καὶ τῶν κατά, ποὺ θὰ ἐπιφέρη μία ἀνατροπή.

Συνήθως ὅλοι μας ἑστιάζουμε σὲ ἀπολύτως ἐπιδερμικὰ καὶ δευτερεύοντα, ἔως ἀκόμη καὶ ἀνούσια, αἴτια, τοῦ  σημερινοῦ μας ἐκπεσμοῦ, μὲ ἀποτέλεσμα εὐκολότατα, σὲ κάποιαν ἀναποδιὰ ἢ σὲ κάποιαν δυσκολία, μὲ μίαν ἀπειλὴ ἢ ἀκόμη καὶ μὲ ἕνα …ξεροκόμματο, νὰ ἀνταλλάξουμε κάθε μας ἀνησυχία μὲ μίαν …ἀναβολὴ καὶ ἄφθονη ὑπομονή.
Κι ὄλο αὐτὸ μᾶς συμβαίνει διότι σπανίως ἐπιλέγουμε νὰ διαφύγουμε τῶν ὅσων φαίνονται καὶ νὰ φθάσουμε στὰ ὅσα εἶναι. Παραμένοντας στὸ γενικὸ πλαίσιον ὅμως ἀδυνατοῦμε νὰ ἀνατροφοτοῦμε διαρκῶς τὴν ἀπόφασίν μας γιὰ τὸ μεγάλο μας ταξείδι, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ τὸ ἀναβάλουμε διαρκῶς ἔως καὶ νὰ τὸ ἀκυρώσουμε.
Ὅμως τώρα πιὰ εἶναι ἀργὰ γιὰ ἄλλες ἀναστολές, ἐφ΄ ὅσον σύσσωμος ὁ πλανήτης «τρώγεται» τόσο ὅσο χρειάζεται πρὸ κειμένου νὰ τελειώνουμε ὁριστικῶς ἀπὸ τὰ ὑβριστικὰ σαπρόφυτα τοῦ κόσμου μας.

Τὰ ἐμπόδια ἐπίσης, ποὺ ἔχουν διάφορες μορφές, συχνὰ μποροῦν νὰ ἀποῤῤοφήσουν ὅλην τὴν ἐνεργητικότητά μας καὶ νὰ μᾶς ἐγκλωβίσουν σὲ χρονοβόρες διαδικασίες, τόσο ὅσο χρειάζεται, γιὰ νὰ ἀναβάλουμε ἢ καὶ νὰ παύσουμε τὸ ταξείδι. Μὰ ἐὰν παύσῃ τὸ ταξείδι, τότε παύει καὶ ἡ κίνησις, ἡ ἐξέλιξις καὶ τελικῶς ἀπομειώνεται διαρκῶς ἡ δυνατότης ἐπιλογῆς.
Καταλήγουμε δὲ νὰ αὐτό-φυλακιζόμεθα εἴτε σὲ φόβους εἴτε σὲ καθυστερήσεις εἴτε ἀκόμη καὶ σὲ ψευδοβολέματα, μόνον καὶ μόνον γιὰ νὰ ἀναστείλουμε τὴν ἐνεργοποίησιν τοῦ Χρέους μας καὶ τὴν ἱκανοποίησιν τῆς Ἀνάγκης.

Ἀλλά…
Ὅλα αὐτὰ ὄμως πλέον εἶναι σκέτο προφάσεις. Τὸ ταξείδι ξεκίνησε καὶ τὸ ἐὰν ἐμεῖς θὰ εἴμαστε ἐπάνω στὸ …πλοῖο ἢ θὰ κολυμβοῦμε ἀσθμαίνοντας πίσω του, ἢ ἀκόμη καὶ θὰ τὸ κυττοῦμε ἀπὸ τὴν ἀποβάθρα νὰ ἀπομακρύνεται, ἀδυνατῶντας νὰ τὸ προλάβουμε, εἶναι δική μας ἐπιλογή.

Μποροῦμε νὰ διατηροῦμε ὅλες τὶς ἐμμονές μας, ὅλες τὶς φοβίες μας, ἢ ἀκόμη καὶ νὰ κρυβόμεθα πίσω ἀπὸ βουνὰ δικαιολογιῶν, γιὰ νὰ καθυστερήσουμε.
Ὅλα αὐτὰ ὅμως πλέον ὀμοιάζουν μὲ πέπλο, ποὺ μᾶς ἀποκρύβει τὸν δρόμο, ὁ ὁποῖος θὰ μᾶς ὁδηγοῦσε στὸν σκοπό μας. Καὶ τὸ πέπλο αὐτὸ ὑπάρχει ἢ δὲν ὑπάρχει διότι ἐμεῖς τὸ ἐπιλέγουμε.
Ὁ σκοπός μας εἶναι σαφής, ἡ διαδρομὴ σαφεστέρα καὶ οἱ ταξειδιῶτες ἀποφασισμένοι. 
Τὸ ἐὰν θὰ εἴμαστε μαζύ τους ἢ θὰ παραμείνουμε κάπου, μαζὺ μὲ ἀρκετοὺς ἄλλους, νὰ κλαυθμηρίζουμε, εἶναι σαφῶς δικαίωμά μας ἀλλὰ καὶ παγίδα μας.

Φιλονόη

εἰκόνα