Μποροῦμε νὰ γινόμαστε καθημερινῶς λίγο καλλίτεροι ἀπὸ ὅ,τι εἴμασταν.
Μὲ κάθε ἀφορμὴ μποροῦμε νὰ ἀποκτοῦμε νέες αἰτίες προβληματισμοῦ καὶ αὐτοβελτιώσεως.
Μὲ κάθε ἀφορμὴ μποροῦμε νὰ ἐμβαθύνουμε καλλίτερα καὶ νὰ πλησιάζουμε περισσότερο στὴν Οὐσία τῶν πάντων.

Εἶναι πολὺ δύσκολο, σὲ μίαν κοινωνία ποὺ καταῤῥέει, νὰ παραμένῃ κάποιος  ἑστιασμένος σὲ αὐτὰ ποὺ τοῦ πρέπουν καὶ σὲ αὐτὰ ποὺ χρειάζεται πραγματικά, ἀφήνοντας ἔξω ἀπὸ τὸ πεδίον τῶν ἐνδιαφερόντων του τὰ πρόσκαιρα, τὰ πλαστὰ καὶ τὰ παραπλανητικά.
Εἶναι ἀκόμη δυσκολότερον τὸ νὰ βρῇ κάποιος συντρόφους γιὰ μία τέτοιαν διαδρομή…
Μὰ ἡ μεγίστη ἀπόλαυσις τοῦ Ἀνθρώπου δὲν ἔρχεται ἀπὸ τὰ μικρὰ ἀλλὰ ἀπὸ τὰ μεγάλα.
Καὶ τὰ μεγάλα εἶναι ἐκεῖνα ποὺ τὸν ὁδηγοῦν στὸ νὰ λειτουργῇ ὑποστηρικτικῶς πρὸς τὸ σύνολον καὶ τὸ κοινὸ καλὸ κι ὄχι αὐτὰ ποὺ καλύπτουν, ἐπιδερμικῶς, κάτι ἐπιφανειακὸ καὶ περιστασιακό.
Θέλοντας καὶ μὴ λοιπόν, τώρα πιά, ἡ παράλληλος, μὲ τὴν πεζὴ πραγματικότητα, ἀτομικὴ πορεία, εἶναι κάτι ἀναγκαῖον καὶ ἐπιτεύξιμον.

Μποροῦμε πολλὰ ὡς Ἀνθρωπότης, μὰ γιὰ ἀρχὴ ὀφείλουμε νὰ ἀλλάξουμε τὶς ἀφετηρίες μας καὶ τὶς στοχεύσεις μας. Κι αὐτὸ  δύναται νὰ συμβῇ μόνον ἐφ΄ ὅσον χρησιμοποιοῦμε κάθε μας στιγμή, μεγάλες ἤ μικρὲς ἀφορμές, ποὺ θὰ μᾶς ὁδηγήσουν σὲ νέες ὀπτικὲς καὶ νέες κατευθύνσεις. Ὄχι διότι αὐτὰ ποὺ γνωρίζαμε ἔως τώρα εἶναι καλὰ ἤ κακά, μὰ διότι σαφὼς κι ἐμπεριέχουν λάθη, ποὺ γιὰ νὰ τὰ πιάσουμε ἕνα ἕνα, ἀπὸ τὴν ἀρχή, εἶναι χρονοβόρο καὶ φθοροποιό. Ὅμως ὅταν ἐμεῖς ἀλλάζουμε τότε κι αὐτὰ τὰ λάθη δὲν μᾶς βαραίνουν, διότι δὲν περιλαμβάνονται στὴν ἀλλαγή, ἐφ΄ ὅσον ὁ Ἄνθρωπος, ποὺ λειτουργεῖ βάσει τῶν Φυσικῶν Νόμων, δὲν λαμβάνει ὑπ΄  ὄψιν του ὅ,τι καταπατᾶ αὐτοὺς τοὺς Φυσικοὺς Νόμους.

Ἡ ζωὴ μᾶς καλεῖ νὰ τὴν ζήσουμε, μέσα σὲ νέα πλαίσια, ἐπαναπροσδιορίζοντας ὅρια καὶ στοχεύσεις.
Ξεκινώντας ἀπὸ ἐκεῖ οὔτως ἤ ἄλλως, θὰ βροῦμε πολλὰ ἀπὸ ἐκεῖνα ποὺ δὲν τολμούσαμε νὰ διανοηθοῦμε ἔως σήμερα. 
Ἡ πορεία αὐτὴ εἶναι ἡ μοναδικὴ διαδρομὴ ποὺ ἔχει πλέον νὰ διανύσῃ ὁ Ἄνθρωπος.
Εἶναι δῆλα δὴ ἡ ἀναγκαία καὶ μοναδικὴ διέξοδος στὰ ἀδιέξοδα τῆς ἐποχῆς μας.

Φιλονόη

εἰκόνα