Ὄχι νὰ γίνουμε πολεμιστὲς μὲ …ὅπλα, μπαλάσκες καὶ λοιπὰ ἐξαρτήματα, ἀπαραιτήτως, ἀλλὰ πραγματικοὶ καὶ συνειδητοποιημένοι Μαχητές.

Τὸ μέγα πλῆθος τῆς περασμένης Κυριακῆς, ποὺ ἔφθασε (ὅπως ἔφθασε καὶ  γιὰ τοὺς ὁποίους λόγους ἔφθασε) στὸ Σύνταγμα, εἶναι ἕνα θαυμάσιο δεῖγμα γιὰ νὰ συνειδητοποιήσουμε πὼς μὲ …παρακάλια δὲν κερδίζεται κάτι. Ἀπαιτεῖται διαρκῶς ἐγρήγορσις καὶ τὸ ἐτοιμοπόλεμον ἀπὸ ὅλους μας.

Καί πῶς μποροῦμε, ξαφνικά, ἀπό τό πουθενά, ἐνᾦ ἔως τώρα ἤμασταν νομοταγεῖς, νομότυποι καί φιλήσυχοι ὑπήκοοι, νά μετατραποῦμε ἐν μίᾳ στιγμῇ σέ …λέοντες γιά νά ἀντιμετωπίσουμε κάθε ἐχθρό, φανερό ἤ κρυφό;

Ὁ καθεὶς ἐξ ἡμῶν εἶναι ὑποχρεωμένος, μὲ τὸν ἑαυτόν του στὴν ἀρχή, ἀλλὰ ἐν συνεχείᾳ μὲ τοὺς συμπολῖτες του, νὰ ἐπανεξετάσῃ κάθε γραμμὴ ἀμύνης ποὺ ἐγκατελειψε, νὰ ἀναλάβῃ τὴν εὐθύνη τῶν πράξεών του καὶ νὰ ἀποφασίσῃ, ἐπὶ τέλους, γιὰ τὸ ἐὰν θὰ διαβιῆ ὡς ῥαγιᾶς ἢ ὡς Ἕλλλην.
Κι ἐπεὶ δὴ αὐτὸ τὸ «Ἕλλην» τὸ ἔχουμε πρὸ πολλοῦ λησμονήση, ἂς ξεκινήσουμε γιὰ ἀρχὴ μὲ τὸ πῶς θὰ παύσουμε νὰ εἴμαστε ῥαγιάδες. Ἐὰν ἀπαλλαγοῦμε ἀπὸ τὸν ῤαγιαδισμό μας, ἔχουμε σαφῶς ἐλπίδες νὰ ξαναγίνουμε Ἕλληνες (καὶ δίχως εἰσαγωγικά!!!).
Ἐὰν καταληκτικῶς συνειδητοποιήσουμε ὅλα αὐτὰ ποὺ δὲν μᾶς ἀρέσουν καὶ ἀποφασίσουμε νὰ ἀπαλλαγοῦμε ἀπὸ τὸ ἄχθος τους, εἶναι πανεύκολο νὰ ἐντοπίσουμε αὐτὰ ποὺ μᾶς ἀρέσουν.

Ὅταν λοιπὸν κάποιος ξεκινᾷ ὡς φιλήσυχος ἡκέτης, εἶναι δεδομένον πὼς θὰ καταλήξη ἄψυχο …σφάγιο. Ὅταν ὅμως ξεκινᾷ ὡς ἀποφασισμένος πολεμιστής, αὐξάνει, πρὸς ὄφελός του, τὶς πιθανότητες ἀπαλλαγῆς του ἀπὸ τὰ δεσμά.
Κι ἐπεὶ δὴ τὰ δεσμά μας εἶναι πολλῶν εἰδῶν καὶ πολλῶν ἐπιπέδων, ἂς ξεκινήσουμε, γιὰ ἀρχή, ἀπὸ τὰ αὐτονόητα.
Τί δέν μᾶς ἀρέσει περισσότερο πολλῶν ἄλλων; Ἔ, ἐπὶ  τέλους… αὐτὸ εἶναι καὶ ὁ πρῶτος μας στόχος.

Φιλονόη

εἰκόνα