Κι ἐμεῖς μόλις τώρα ξεκινήσαμε νὰ δίδουμε μάχες…
Μὰ ἔχουμε πολλὲς ἀκόμη ἐμπρός μας, ἔως νὰ φθάσουμε στὴν ἱερᾶ ἐκείνη στιγμὴ ποὺ θὰ δώσουμε τὴν ἐσχάτη Μάχη τῶν Μαχῶν.

Δὲν χάσαμε κάτι ἀκόμη…
Τώρα καλούμεθα νὰ ἀποφασίσουμε ἐὰν θὰ παραμένουμε ἀδρανεῖς ἢ μετέχοντες.
Τώρα θὰ «ξεμουδιάσουμε» μετὰ ἀπὸ αἰώνων ἀδράνεια…
Τώρα εἶναι ποὺ θὰ ἐπανεκπαιδευθοῦμε ὅλοι μας γιὰ νὰ ξανά-μάθουμε ἀπὸ τὴν ἀρχὴ τὸ ποιοὶ πρέπει νὰ εἴμαστε. Καὶ θὰ τὸ μάθουμε, διότι δὲν ἔχουμε ἄλλες ἐπιλογές. Εἶναι μονόδρομος ἡ διαδρομή.

Ἀν τὶ λοιπὸν νὰ κλαῖμε καὶ νὰ ἀπελπιζόμεθα, ἂς ἀνασάνουμε βαθειά, ἂς κυττάξουμε μὲ θάῤῤος κι ἀποφασιστικότητα τὸ μέλλον καὶ ἂς ξεκινήσουμε, περισσότερο ἀπὸ κάθε ἄλλην φορά, ἀποφσισμένοι, γιατὶ ἔχουμε μακρὺ δρόμο.
Οἱ μάχες θέλουν πολεμιστὲς κι ἐμεῖς πολεμιστὲς δὲν εἴμαστε.
Πρὸς τοῦτον καὶ ἡ διαδρομή μας εἶναι μόνο μία καί, ὁπωσδήποτε, δὲν θὰ τὴν διαβοῦν ἱκέτες καὶ ἡττημένοι.

Φιλονόη

Ἡ παραπάνω εἰκόνα δανεικὴ ἀπὸ τὸν Ἰωσὴφ Παπαδόπουλο.