Ἤ μήπως ἔφθασε ὁ καιρός ἐκεῖνος πού ἀπαιτεῖται ἐπιτακτικῶς, ἀπὸ ἐμᾶς, ἐπί τέλους νά λάβουμε σαφεῖς ἀποφάσεις καί νά ἀναθεωρήσουμε ὅλες μας τίς θέσεις;
Τὸ νὰ παραμένουμε ἀδρανεῖς καὶ σκεπτικοί, κάθε στιγμή, ἀναμένοντας τὶς ἐξελίξεις γιὰ νὰ …τοποθετηθοῦμε, δὲν δηλώνει καὶ τὴν μεταλυτέρα, ἀπὸ πλευρᾶς μας, ἀναγκαία ἀπολυτότητα. Καὶ ἡ ἀπολυτότης, στὴν ἐποχή μας, εἶναι ἀπαραίτητος παράγων γιὰ νὰ ἀποφασίσουμε σὲ ποίαν πλευρὰ θὰ τοποθετηθοῦμε.
Διότι οἱ πλευρὲς εἶναι δύο: ἡ μία περιλαμβάνει τοὺς συμβιβασμένους καὶ ἡ ἄλλη τοὺς ἀγωνιστὲς τῆς Ἐλευθερίας.
Μποροῦμε νὰ χρονοκαθυστεροῦμε, νὰ αὐτό-δικαιολογούμεθα, νὰ ἀναβάλουμε διαρκῶς τὰ πάντα, μὰ ὁ χρόνος μας τελειώνει. Οὔτως ἢ ἄλλως θὰ ὑποχρεωθοῦμε, συντόμως, νὰ ἐπιλέξουμε «πλευρά». Κι αὐτὴ ἡ ὑποχρέωσις θὰ ἔχη νὰ κάνῃ μὲ τὴν ἰδίαν τὴν ζωή μας.
Ὄχι, δὲν θὰ μᾶς τεθῆ λεκτικῶς κάποιο δίλημμα φυσικά. Οὔτε θὰ ἐρωτηθοῦμε γιὰ ὁ,τιδήποτε. Οὔτε θὰ μᾶς δοθῇ ὁ ἀναγκαῖος χρόνος γιὰ νὰ σκεφθοῦμε, νὰ ζυγίσουμε καὶ νὰ ἀποφασίσουμε. Ὅλα θὰ συμβοῦν ξαφνικά, ἀπότομα καὶ ὄχι μόνον δὲν θὰ ὑπάρχη κάποιος, στοιχειώδης, χρόνος, μά, δυστυχῶς μας, ἐὰν ἔως τότε δὲν ἔχουμε καταλήξη σὲ ἀποφάσεις, θὰ συρθοῦμε σὲ νέες ἀκραῖες καὶ πρωτόγνωρες δυστυχίες.
Γιατί νά ἀναμένουμε νέες δυστυχίες; Διότι εἴμαστε λίγο ἀπὸ ὅλα. Λίγο πατριῶτες καὶ λίγο «πολῖτες τοῦ κόσμου». Λίγο ἀπαίδευτοι καὶ λίγο …παντογνῶστες. Λίγο δυσαρεστημένοι καὶ λίγο …βολεμένοι.
Λίγο ἀπὸ ὅλα τέλος πάντων.
Μά, τὸ «λίγο ἀπὸ ὅλα» σηματοδοτεῖ …σφάγια. Θέλουμε νά καταλήξουμε ἔτσι;
Ἡ Φύσις, καιρὸ τώρα, μᾶς ὑποδεικνύει τὸν δρόμο. Στὸν κόσμο αὐτόν, ὅπου οἱ Φυσικοὶ Νόμοι ὁρίζουν λησμονημένους ἀπὸ ἐμᾶς κανόνες, ἐὰν κάποιο πλάσμα ἀδυνατῇ νὰ ὑπερασπισθῇ τὴν ζωή του, ἤ, ἀκόμη χειρότερα, ἀρνεῖται νὰ προπαρασκευάζεται διαρκῶς γιὰ νὰ μπορῇ νὰ ὑπερασπισθῇ τὴν ζωή του, τὰ πάντα εἶναι ξεκάθαρα. Θὰ καταλήξη …τροφή.
Ὄχι δῆλα δὴ πὼς ἐμεῖς θὰ καταλήξουμε …τροφή. Ἀλλὰ πολὺ εὔκολα θὰ καταλήξουμε …θύματα. Κι ἐὰν αὐτὴ ἡ προοπτικὴ μᾶς δυσαρεστῇ, τότε καλὸ θὰ εἶναι, ἐπὶ τέλους, νὰ ἐπανεξετάσουμε κάθε εἴδους συμπεριφορά μας, κάθε ἐπιλογή μας καὶ κάθε ἀποστροφή μας μήπως, ἀκόμη καὶ τώρα, τὴν ὑστάτη στιγμή, συνειδητοποιήσουμε πὼς τὸ «ὀλίγον ἔγκυος» δὲν ἐνδείκνυται ὡς τρόπος ζωῆς. Ἢ θὰ ἢ δὲν θὰ ὑπάρχη «ἐγκυμοσύνη».
Ἢ θὰ ἢ δὲν θὰ ἀποφασίσουμε, λοιπόν, νὰ ὑπερασπισθοῦμε τό, οὐδόλως κεκτημένο, δικαίωμά μας στὴν ζωή.
Ἀποποίηση εὐθύνης
Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.