Κι ὄχι τῶν ἐξ ἀνάγκης.

Οἱ ἀποχωρισμοὶ εἶναι δύο εἰδῶν.
Εἶναι αὐτοὶ ποὺ μᾶς συμβαίνουν διότι κάποια Ἀνάγκη τὸ ἐπιβάλλει, ἀλλὰ εἶναι κι ἐκεῖνοι πού, ἂν κι ἐπίσης κάποια Ἀνάγκη τοὺς ἐπιβάλλει, ἀναβάλλονται ἐπ΄ ἀόριστον καὶ πραγματοποιοῦνται τυχαίως.

Οἱ ἀποχωρισμοὶ εἶναι δύσκολοι, διότι κοστίζουν συναισθηματικά.
Ὅταν καλούμεθα ἐμεῖς νὰ λάβουμε ἀποφάσεις ἀπομακρύνσεως κάποιων προσώπων ἀπὸ τὶς ζωές μας, τὸ βάρος τῶν συναισθημάτων αὐξάνεται δραματικὰ καὶ ἐγκλωβιζόμεθα στὴν ἀναποφασιστικότητα.

Ὥρα μας εἶναι ὅμως πλέον νὰ λάβουμε τὶς ἀποφάσεις μας.
Ἀποφάσεις ἀναγκαῖες γιὰ νὰ ἐπιτύχουμε νὰ ἐπιβιώσουμε καὶ νὰ βοηθήσουμε, μὲ τὴν σειρά μας, ἀκόμη πολλοὺς γιὰ νὰ ἐπιβιώσουν κι αὐτοί.
Γιὰ νὰ μπορέσουμε ὅμως νὰ κινηθοῦμε ἐλεύθερα τώρα πιὰ ἐπιβάλλεται, πρῶτα πρῶτα, νὰ ἀποχωρισθοῦμε ὅλους αὐτοὺς (κι αὐτά) ποὺ μᾶς κρατοῦν δεσμίους σὲ καταστάσεις ἀνακυκλούμενες καὶ ἀνούσιες καὶ νὰ περάσουμε στὸ ἐπόμενον στάδιον. Διότι γιὰ νὰ μπορέσουμε νὰ περάσουμε στὸ ἐπόμενον στάδιον ἀπαιτεῖται νὰ μὴν κουβαλᾶμε βαρίδια, κάθε εἴδους. Ἀκόμη καὶ συναισθηματικά.

Ἡ περίοδος ποὺ διανύουμε εἶναι μία ἀπὸ τὶς σημαντικότερες τῆς ζωῆς μας, ἐφ΄ ὅσον ἀπὸ τὶς δικές μας κινήσεις θὰ ἐξαρτηθῆ τὸ πῶς θὰ πορευθοῦμε κατὰ τὴν διάρκεια τῶν πρώτων βημάτων ἀνοικοδομήσεως τῆς δικῆς μας Πολιτείας. Σὲ αὐτὴν ἀκριβῶς τὴν περίοδο ἀπαιτεῖται νὰ μὴν μᾶς βαραίνουν «θόρυβοι» κάθε εἴδους.
Κι ὅταν λέω «θόρυβοι» ἐννοῶ κάθε τὶ ἀνούσιο, περιττό, κουραστικὸ ποὺ μᾶς ἀπασχολεῖ καὶ μᾶς στερεῖ χρόνο ἀπὸ τοὺς ἑαυτούς μας καὶ ἀπὸ τὶς προετοιμασίες μας. Ἀπαιτεῖται, ἰδίως τώρα, νὰ μείνουμε μόνοι μας, μὲ πολὺ φιλικά μας πρόσωπα, ποὺ ἐπικοινωνοῦμε ἱκανοποιητικά, μὰ ἀπολύτως ἑστιασμένοι στὸν ὅποιον σκοπό μας καὶ στὴν προετοιμασία μας. Κάθε τι ποὺ μᾶς δημιουργεῖ ἐμπόδια ἢ μᾶς ἀποπροσανατολίζει ὀφείλουμε νὰ τὸ ἀποχωρισθοῦμε διὰ παντός.
Πρῶτο μας μέλημα, ἰδίως τώρα, εἶναι ἡ προετοιμασία μας γιὰ ὅλες ἐκεῖνες τὶς συνθῆκες, ποὺ θὰ μᾶς ὁδηγήσουν στὴν ἀπελευθέρωσιν.

Φιλονόη

εἰκόνα