Ἐπιτρέπουμε στὸ Φῶς, εἰδικῶς αὐτὴν τὴν ἐποχή, ποὺ εἶναι ἄφθονο, νὰ μᾶς «λούζῃ» καθημερινῶς.
Τὸ Φῶς «ἀνοίγει» τὰ μυαλά, «διευρύνει» τὴν ἀντιληπτικότητα καὶ μειώνει τὰ ἄχθη.
Ὅσο λοιπὸν τὸ Φῶς γύρω μας εἶναι ἄφθονο, ἂς φροντίζουμε διαρκῶς, ὅσο τὸ δυνατόν, νὰ τὸ ἀπολαμβάνουμε.

Ὑπάρχει ὅμως καὶ κάτι ἄλλο, ποὺ σχετίζεται μὲ τὸ Φῶς καὶ ἔχει νὰ κάνῃ γενικότερα μὲ τὴν στάσιν τῆς ζωῆς μας. Πρόκειται γιὰ τὸ πῶς ἐμεῖς, ὡς ἄτομα, ἀντιμετωπίζουμε τὸν κόσμο μας. Τόν ἀντιμετωπίζουμε μέ φόβο ἤ μέ θάῤῥος; Τόν ἀντιμετωπίζουμε μέ διαθέσεις ἐξερευνητικές ἤ μέ βαριεστημάρα; Τόν ἀντιμετωπίζουμε ὡς κάτι μοναδικό καί πρωτόγνωρον ἤ ὡς κάτι στάσιμο καί ἀκινητοποιημένον;

Τὸ νὰ στεκόμεθα καθημερινῶς ἐμπρὸς στὸν Ἥλιο γιὰ λίγα λεπτά, εἶναι μία μικρή, ἀλλὰ ἰδιαιτέρως σημαντική, ἀπόφασις ζωῆς, ποὺ σιγά-σιγὰ μᾶς «μετουσιώνει» σὲ ἐνεργὰ κύτταρα τοῦ κόσμου μας. Εἶναι μία νέα στάσις ζωῆς, πού, σιγά-σιγά, μᾶς «μεταλλάσσει» σὲ ὅλα ἐκεῖνα ποὺ μᾶς «πρέπουν», πρὸ κειμένου νὰ παύσουμε νὰ διαβιοῦμε ὡς παρατηρητές.
Εἶναι τελικῶς ἐκείνη ἡ ἰδιαιτερότητα ποὺ ὑποχρεούμεθα νὰ διαθέτουμε, πρὸ κειμένου, κάθε στιγμή, κάθε μας πρᾶξις καὶ  κάθε μας σκοπός, νὰ διέπονται ἀπὸ τὴν εὐθύνη καὶ  τὸ Χρέος.
Κι αὐτὰ μόνον ὄταν ἐπιτρέπουμε στὸ Φῶς νὰ μᾶς Φωτίζῃ μποροῦν νὰ μᾶς συμβοῦν.

Φιλονόη

εἰκόνα