Ἡ ἐποχή μας εἶναι πολὺ …περίεργη.
Ὅπου κι ἐὰν κυττάξουμε ἀποδόμησις, σαπίλα, βρωμιά, ἀποσύνθεσις, καταστροφή, ἀνακύκλωσις…
Ἀποδείξεις τοῦ τέλους αὐτοῦ ποὺ γνωρίζαμε ἔως πραγματικότητά μας, εἶναι αὐτὲς οἱ εἰκόνες.

Δὲν θὰ κρίνουμε τὸ ἐὰν καλῶς ἤ κακῶς συμβαίνη αὐτὸ ποὺ συμβαίνει, ἀλλὰ θὰ πρέπη ἐπὶ τέλους νὰ ἑστιάσουμε στὴν ἐπαναδημιουργία. Αὐτὴν ποὺ θὰ διασφαλίσῃ μὲ βεβαιότητα γιὰ τὸν Ἄνθρωπο Ἐλευθερία, Ἰσονομία, Δικαιοσύνη.

Στὴν πραγματικότητα τώρα πιὰ ὅ,τι ἀνακυκλώνει τὸ παλαιό, δῆλα δὴ τὴν ἀτομικότητα, ποὺ διαχωρίζει τὸ ἄτομον ἀπὸ τὸ σύνολον, μὴ ἐπιτρέποντας στὰ στοιχεῖα τῶν συνόλων νὰ ἀνακαλύψουν τὸν τρόπο γιὰ νὰ ξανὰ γίνουν σύνολα, ἁπλῶς δὲν ἔχει χῶρο.
Γιὰ αὐτὸ ἀκριβῶς καὶ δὲν εὐδοκιμεῖ, γιὰ παράδειγμα, κάποια, ὁποιαδήποτε, πολιτικὴ κίνησις, ποὺ βασίζεται σὲ παλαιὰ καὶ σὲ φθαρμένα. Ἡ ἀνακύκλωσις τοῦ παλαιοῦ καὶ σὲ αὐτὸν τὸν τομέα ἁπλῶς εἶναι ἀδύνατον νὰ βρῇ χῶρο γιὰ νὰ ὑπάρξῃ.

Ἡ Ἀνθρωπότης δονεῖται, ἀναταράσσεται, αὐτο-ἀκυρώνεται πλέον.
Στὴν πραγματικότητα ὅλοι μας, ἄλλος περισσότερο κι ἄλλος λιγότερο, συνεισφέρουμε, συνειδητῶς ἤ ἀσυνειδήτως, στὴν κατακρήμνισιν τοῦ παλαιοῦ, πρὸ κειμένου νὰ ἐλευθερωθῇ χῶρος καὶ νὰ δομηθῇ, σὲ νέες, ὑγιεῖς βάσεις, τὸ καινούργιο.

Φιλονόη

εἰκόνα