Ἐδῶ καὶ χρόνια κάνω πράξιν μία ἰδέα-στάσιν ζωῆς ποὺ μοῦ «χάρισε» ἕνας παπποῦς, πρὸ ἀρκετῶν ἐτῶν, στὴν Κρήτη.
Μεγάλος ἄνθρωπος. Πολὺ μεγάλος. Ἴσως νὰ εἶχε περάση καὶ τὸν αἰώνα στὰ χρόνια…
Κι ἐκεῖ, στὸ πουθενά, μέσα σὲ ἕνα μικρὸ χωραφάκι, κάπου ἔξω ἀπὸ τὰ Σφακιά, φύτευε μερικὰ δενδρίλια.
Ἀνόητη ἐγώ, μόλις εἶχα κλείση τὰ 18 μου χρόνια καὶ πίστευα πὼς γνώριζα τὰ πάντα γιὰ τὴν ζωὴ καὶ τοὺς ἀνθρώπους. Τὸν παρατηροῦσα γιὰ ὥρα… Μοῦ φαινόταν ἀστεῖο αὐτὸ ποὺ ἔκανε… 
Στὸ τέλος δὲν ἄντεξα καὶ τὸν πλησίασα. Πολὺ εἰρωνικὰ τὸν ῥώτησα: «Γιατί τά φυτεύετε; Πιστεύετε πώς θά …προλάβετε νά τά δεῖτε νά γίνονται δένδρα;»Ἐκεῖνος δὲν ἀπήντησε ἀμέσως. Οὔτε στράφηκε νὰ μὲ δῇ.
Κι ἐκεῖ ποὺ ἤμουν ἕτοιμη νὰ τὸν παρατήσῳ στὴν …«ἄγνοιά του», μᾶλλον ὀργισμένη γιὰ τὴν ἀδιαφορία του  (κατὰ τὶς «πάνσοφες» ἐκτιμήσεις μου), στράφηκε ἀργὰ ἀργὰ καὶ μοῦ εἶπε: «ὁ ἄνθρωπος παιδί μου τίποτα ὄμορφο δὲν θὰ ἔφτιαχνε, ἐὰν δὲν πίστευε πὼς εἶναι ἀθάνατος. Ἐὰν δὲν ἤλπιζε πὼς θὰ ζήση αἰώνια… Κι ἐγὼ ἀθάνατος πιστεύω πὼς εἶμαι… Αἰώνια θὰ ζήσω…»
Χαμογέλασε καὶ ἐπέστρεψε στὶς σοβαρότερες, ἀπὸ ἐμέναν, ἀσχολίες του.

Ἡ ἀπάντησις αὐτὴ μὲ σημάδεψε γιὰ πάντα.
Μοῦ ἄλλαξε ἡ ζωή. Σιγὰ σιγὰ σὲ ἐκείνην τὴν ἀποκαλυπτική του φράσιν: «ὁ ἄνθρωπος παιδί μου τίποτα ὄμορφο δὲν θὰ ἔφτιαχνε, ἐὰν δὲν πίστευε πὼς εἶναι ἀθάνατος. Ἐὰν δὲν ἤλπιζε πὼς θὰ ζήση αἰώνια… Κι ἐγὼ ἀθάνατος πιστεύω πὼς εἶμαι… Αἰώνια θὰ ζήσω…» ἄρχισαν νὰ προστίθενται κι ἄλλες ἀλήθειες… Μικρὲς κάθε φορά, ἀλλὰ συγκλονιστικές.
Ἀλήθειες ποὺ πρῶτα πειραματιζόμουν μὲ …ἐμέναν ἐπάνω τους καὶ μετὰ τὶς διέδιδα, ἐὰν κι ἐφ΄ὅσον φυσικὰ ἤμουν βεβαία γιὰ τὸ ὅ,τι μποροῦσα νὰ τὶς διαχειρησθῷ.
Ἀλήθειες ποὺ ΔΕΝ εἶναι δικές μου, ἀλλὰ ποὺ ΟΛΟΙ μας ὀφείλουμε νὰ τὶς γνωρίζουμε καὶ νὰ τὶς μοιραζόμαστε, μὰ πρῶτα κι ἐπάνω ἀπ΄ ὅλα νὰ τὶς κάνουμε σημαία μας καὶ τρόπο ζωῆς μας…
Ἀλήθειες ποὺ ἔχουν νὰ κάνουν μὲ τὴν προσαρμοστικότητά μας, τὴν εὐελιξία μας, τὴν ὀνειροδόμησιν, τὴν «τυχαιότητα» τοῦ κόσμου μας, τὴν ἀνάγκη μας γιὰ μία διαφορετικὴ κοινωνία, μὲ πραγματικοὺς ἀνθρώπους καὶ τὴν συμμετοχή μας σὲ ὅλα αὐτὰ ποὺ ΔΕΝ κατανοοῦμε, ἀλλὰ οὔτως ἤ ἄλλως συμβαίνουν..
Καὶ ἡ πρώτη, ἴσως ἡ μεγαλυτέρα ὅλων αὐτῶν, ἀλήθεια, ἦταν ἡ συνειδητοποίησις τῆς δικῆς μου συμμετοχῆς (καὶ συνενοχῆς) στὰ ὅσα καλὰ ἤ κακὰ συμβαίνουν στὸν κόσμο μας. Μίας συμμετοχῆς καὶ συνενοχῆς ἀπόλυτης, δίχως ἐξαιρέσεις καὶ ἀμφισβητήσεις…

Γιὰ νὰ γίνῃ κατανοητὸ αὐτὸ θὰ σᾶς φέρω ἕνα παράδειγμα ἀπὸ τὸ …σῶμα μας, ποὺ ἰσχύει στὸ …καθόλου, κατ’ Ἀριστοτέλη. (Δῆλα δὴ στὸ καθ’ ὅλα. Στὰ πάντα!!!)
Ἕνα κτύπημα στὸ πόδι μας ἐνεργοποιεῖ αὐτομάτως δεκάδες, ἤ καὶ ἑκατοντάδες νευρικὲς διεργασίες.
Ἄλλος νευρικὸς διεγέρτης στέλνει τὴν πληροφορία στὸν ἐγκέφαλο, γιὰ τὸ κτύπημα, ἄλλος στὰ ἀγγεῖα μας, γιὰ νὰ αἱματωθῇ ἡ περιοχή, ἄλλος διεγέρτης ἐνεργοποιεῖ τὸ χέρι ἤ τὸ πόδι μας, ἄλλος τὸ νεῦρο τοῦ ματιοῦ, ἄλλος τὶς φωνητικὲς χορδες… Γενικῶς σὲ κάθε περίπτωσιν, ἀναλόγως τῆς ἐντάσεως τοῦ προβλήματος, ἐνεργοποιοῦνται μία σειρὰ ἀπὸ χημικὲς διεργασίες, ποὺ κύριο μέλημά τους ἔχουν ἀφ΄ ἑνὸς νὰ ἀναγνωρίσουν τὸ εἶδος καὶ τὸ μέγεθος τοῦ προβλήματος καὶ ἐν συνεχείᾳ νὰ τὸ ἀντιμετωπίσουν.
Κι ὅλα αὐτα ἀποδεικνύουν καὶ στὸν πιὸ δύσπιστο πὼς δὲν ὑπάρχει κάτι ποὺ νὰ κινεῖται ἀνεξάρτητα ἤ αὐθαίρετα μέσα στὸ σῶμα μας. Τὰ πάντα σοφὰ ποιημένα, λειτουργοῦν πάντα γιὰ νὰ μᾶς κρατοῦν ὅσο τὸ δυνατὸν πιὸ ὑγιεῖς. Κι ὅλα ἀπολύτως συνδεδεμένα καὶ ἀλληλοεξαρτώμενα…

Τὸ σῶμα μας ὅμως ὅλοι μας, ἄλλος λιγότερο κι ἄλλος περισσότερο, ἀντιλαμβανόμεθα πὼς εἶναι ἕνα ἑνιαῖον σύνολον. Γιὰ αὐτὸ ἀκριβῶς καὶ τὸ προστατεύουμε, τὸ θωρακίζουμε ἤ τὸ θεραπεύουμε. Ἐὰν μία μόλυνσις καταστρέψῃ κάποιους ἱστοὺς σὲ κάποιο μας δάκτυλο θὰ τὴν ἀντιμετωπίσουμε ὅσο τὸ δυνατὸν ταχύτερα, διότι γνωρίζουμε πὼς μπορεῖ νὰ ἐξαπλωθῇ καὶ νὰ σκοτώσῃ τὸ σῶμα μας.

Ὅμως…
Τελικῶς ἐμεῖς ἀντιμετωπίζουμε, συνήθως, τὸ σύμπτωμα καὶ οὐδέποτε προσπαθοῦμε νὰ προλάβουμε, ἤ ἀκόμη καὶ νὰ ὁρίσουμε τὶς προϋποθέσεις γιὰ τὸ πῶς θὰ μπορέσουμε νὰ ἐπέμβουμε στὸ …αἴτιο.
Ἤ, ὀρθότερα, νὰ καθορίσουμε ΕΜΕΙΣ τὸ αἴτιο. Νὰ ὁρίσουμε ΕΜΕΙΣ τὸν σκοπό!!!

Τί ἐννοῶ;
Ἁπλό…
Οἱ περισσότεροι ἀπὸ ἐμᾶς θὰ κληθοῦν νὰ ἀντιμετωπίσουν τὸ σύμπτωμα μίας ἀσθενείας καὶ σπανιότατα θὰ φροντίσουν νὰ θωρακίσουν ἐπαρκῶς τὸ σῶμα τους γιὰ νὰ μειώσουν τὶς πιθανότητες ἐμφανίσεως τῆς ἀσθενείας.
Εἶναι λίγοι αὐτοὶ ποὺ ἀσκοῦνται καθημερινῶς, ποὺ τρώγουν ὑγιεινῶς, ποὺ κοιμοῦνται ἐπαρκῶς, ποὺ ἀπολαμβάνουν αὐτὰ ποὺ ἔχουν οὐσιαστικῶς, ποὺ χαίρονται μὲ τὰ ἁπλᾶ ἱκανοποιητικῶς καὶ ποὺ πράττουν συνειδητῶς.
Ἐάν ὅμως τά πράγματα ἦσαν διαφορετικά;;
Ἐὰν δῆλα δὴ λειτουργούσαμε μὲ τὴν προμηθειακή μας ῥίζα κι ὄχι μὲ τὴν ἐπιμηθειακή; Μήπως τότε θά ἦσαν πολλά πράγματα στήν ζωή μας …ἀνάποδα;
Φυσικά, ἐὰν συνυπολογίσουμε ὅλα τὰ παραπάνω, ποὺ συνήθως ΔΕΝ τὰ κάνουμε, καταλήγουμε στὸ νὰ βιώνουμε μέσα σὲ καταθλιπτικὲς συνθῆκες τὴν καθημερινότητά μας, αἰσθανόμενοι τελικῶς ἀνίκανοι κι ἀδύναμοι νὰ ἀντιμετωπίσουμε τὰ ὅσα ἐπιβαρυντικὰ μᾶς προκύπτουν.
Ἀποτέλεσμα; Μαῦρες σκέψεις, φόβος, ἄρνησις, ἀπομόνωσις, κατάθλιψις (ποὺ διαρκῶς αὐξάνεται) καὶ παραίτησις…
Ἐάν ὅμως καταφέρναμε νά …ἀντιστρέψουμε τήν σειρά τῶν γεγονότων, κάποια πράγματα μήπως θά ἦσαν ἀλλοιώτικα;
Διότι ἡ κατάληξις τῶν γεγονότων εἶναι τὰ συναισθήματα τοῦ φόβου καὶ τῆς ἀρνήσεως, στὶς περισσότερες τῶν περιπτώσεων. Συναισθήματα ποὺ ἀκινητοποιοῦν τὸν ἄνθρωπο καὶ τοῦ θολώνουν τὴν σκέψιν, μετατρέποντάς τον εὔκολα σὲ κάτι διαχειρίσιμο.
Δῆλα δὴ οἱ …μαῦρες σκέψεις, ἤ ἀκόμη καὶ ἡ ὁλοκληρωτικὴ παραίτησίς μας εἶναι ἡ κατάληξις τῶν πράξεως καὶ τῶν συμβάντων, γιὰ τὰ ὁποία θεωροῦμε πὼς ἀποτύχαμε.
Δῆλα δὴ χάσαμε τὸ παιχνίδι διότι ἀρνηθήκαμε νὰ θέσουμε ΚΑΙ τοὺς δικούς μας ὅρους.
Δῆλα δή, γιὰ νὰ λέμε τὰ πράγματα μὲ τὸ ὄνομά τους, θεωρήσαμε δεδομένη τὴν ἧττα, πρὶν ἀκόμη ξεκινήσουμε τὴν μάχη.
Δῆλα δή, στὴν πραγματικότητα, ἐκπαιδευθήκαμε ἀπὸ ἡττημένους γιὰ νὰ διαιωνίζουμε τὶς ἧττες τους.

Οἱ δικοί μας ὅροι ΔΕΝ τίθενται μὲ παζάρια γιὰ τὸ ἐὰν θὰ ἀμειφθοῦμε ἐπαρκῶς ἤ γιὰ τὸ ἐὰν θὰ μειωθοῦν ἤ θὰ περιορισθοῦν τὰ μέσα καταστολῆς μας ἀπὸ τὸ κράτος ἤ γιὰ τὸ ἐὰν θὰ ἔχουμε λίγους ἤ πολλοὺς βαθμοὺς ἐλευθερίας ἀπὸ τὶς (φερόμενες ὡς) πραγματικὲς ἐξουσίες τοῦ πλανήτου.
Οἱ δικοί μας ὅροι τίθενται σὲ ἄλλες βάσεις. Βάσεις ἐπὶ τῆς ἀρχῆς καὶ τῆς οὐσίας.
Στὸ πῶς, γιὰ παράδειγμα, θὰ ἔπρεπε νὰ εἶναι οἱ κοινωνίες μας, ὀφείλουμε νὰ ἑστιάζουμε κι ὄχι στὸ πῶς θὰ ἀλλάξουμε τοὺς συνανθρώπους μας γιὰ νὰ γίνουν ὅπως ἐμεῖς πιστεύουμε πὼς θὰ ἔπρεπε νὰ εἶναι.
Στὸ πῶς θὰ κτίσουμε ἕναν Ἀνθρώπινο κόσμο ὀφείλουμε νὰ προσηλωθοῦμε, κι ὄχι στὸ πῶς θὰ ἀνατρέψουμε τὴν σημερινὴ ἀθλιότητα καὶ τοὺς τωρινοὺς κρατοῦντες.
Στὸ τὶ πρότυπα θὰ ἔπρεπε νὰ ἔχουμε ὡς ἄνθρωποι, ὀφείλουμε νὰ στοχεύσουμε κι ὄχι στὸ νὰ μαζεύουμε, πανικόβλητοι, τὰ ἀμάζευτα ἀπὸ τὴν σημερινὴ καταῤῥέουσα πραγματικότητά μας.

Πιστεύω  πὼς ἔφθασε πιὰ ὁ καιρὸς νὰ ἀφήσουμε πίσω μας τὸν «κομματικό» τρόπο σκέψεώς μας (;;;) βάσει τοῦ ὁποίου μποροῦμε πανεύκολα νὰ ἐντοπίζουμε τὰ ἄσχημα (ποὺ σαφῶς ὑπάρχουν), ὑποδεικνύοντας καὶ τὸν ὁποιονδήποτε ὑπαίτιο ΕΞΩ ἀπὸ ἐμᾶς. Ὅταν ὅμως ὁ ὑπαίτιος εἶναι ΕΞΩ ἀπὸ ἐμᾶς, ἐμεῖς ΔΕΝ φταῖμε καὶ τελικῶς δὲν αἰσθανόμεθα ἐνοχές… Ἄρα καὶ δὲν χρειάζεται νὰ κάνουμε κάτι ἤ δὲν χρειάζεται νὰ ἀλλάξουμε κάτι… Ἄς κάνουν οἱ ἄλλοι…
Παραλλήλως ὅμως ἀρνούμεθα νὰ συνειδητοποιήσουμε πὼς καὶ οἱ ΕΞΩ ἀπὸ ἐμᾶς, ἀλλὰ κι ἐμεῖς, οἱ …μέσα σὲ …ἐμᾶς, εἴμαστε κύτταρα τοῦ αὐτοῦ σώματος, ποὺ λέγεται ἀνθρωπότης καὶ ποὺ ὀφείλει σύσσωμη νὰ βρῇ διεξόδους, ἤ νὰ δημιουργήσῃ νέες διαδρομές. Ὡς κύτταρα ὅμως ἔχουμε εὐθύνη γιὰ ΟΛΟ τὸ σῶμα καὶ γιὰ τὴν ὑγιή του λειτουργία.
Αὐτὸ ἀπὸ μόνο του εἶναι ἀνατροπή. Εἶναι ἡ δική μας ἀνατροπή, ἡ πραγματικὴ ἐπανάστασις.
Εἶναι τὸ σύνθημα γιὰ τὴν ἐκκίνησιν καὶ τὴν χάραξιν νέων διαδρομῶν…
Κι ἐπὶ τοῦ παρόντος μόνον οἱ νέες διαδρομὲς μᾶς χρειάζονται.

Γιὰ νὰ δημιουργηθοῦν ὅμως νέες διαδρομές, οὐσιαστικές, ὀφείλουμε, ὅπως προανέφερα νὰ ξέρουμε ποῦ πᾶμε. Νὰ ἔχουμε διαρκῶς μέσα στὸ μυαλό μας, τὸν σκοπό μας… Τὸ Ὄνειρό μας νὰ δρᾷ ὡς κινητήριος δύναμις κάθε στιγμὴ κι ὄχι περιστασιακῶς. Νὰ πιστέψουμε στὸ …παράλογον. Νὰ γίνουμε ἐμεῖς τὸ μέσον, ἡ ἀφορμὴ καὶ ἡ …αἰτία, γιὰ νὰ συμβῇ αὐτὸ τὸ …παράλογον.

Πῶς  μποροῦν λοιπόν νά ἀλλάξουν τά πάντα;
Μὲ ἕναν καὶ μόνον τρόπο.
Μὲ τὸ νὰ ξέρουμε ποῦ θέλουμε νὰ φθάσουμε. Μὲ τὸ νὰ συνειδητοποιήσουμε τὴν εὐθύνη μας. Μὲ τὸ νὰ πιστέψουμε, ὅπως ἐκεῖνος ὁ παπποῦς στὴν Κρήτη, τότε, πὼς εἴμαστε ἀθάνατοι.
Νὰ σπέρνουμε καθημερινῶς, νὰ «ἐμβολιάζουμε», νὰ φυτεύουμε…
Νὰ «ζοῦμε» στὴν πραγματικότητα ποὺ θέλουμε ἐμεῖς νὰ ὑπάρχῃ κι ὄχι σὲ αὐτὴν ποὺ ἄλλοι ἐπέλεξαν γιὰ ἐμᾶς.
Κι ἐὰν αὐτὸ δὲν ξεκινήσῃ ἀπὸ μέσα μας, ἀπὸ τὶς σκέψεις μας, ΔΕΝ θὰ ξεκινήση ποτέ!!

Ἄς πιάσουμε λοιπὸν …ἀνάποδα τὰ πάντα.
Ἀν τὶ νὰ …καταλήγουμε στὶς σκέψεις τοῦ φόβου, τῆς ἀρνήσεως καὶ τῆς δυστυχίας ἄς γίνουμε εὐτυχισμένοι γιὰ αὐτά, τὰ σπουδαῖα καὶ τὰ σημαντικὰ ποὺ ΤΩΡΑ ἔχουμε. Ὅποια κι ἐὰν εἶνα αὐτά. Τὰ ὁλίγα.
Ἄς ἀλλάξουμε τὶς σκέψεις μας κι ἄς δεσμευθοῦμε ἀπέναντι στὸ Ὄνειρό μας, θεωρώντας το ἤδη …ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ!!!
Ἄς ξεκινήσουμε ἐπὶ τέλους ἀπὸ τὸ …ΤΕΛΟΣ!!!
Ἀπὸ τὸ ἀποτέλεσμα…
Ἐὰν ξεκινήσουμε γιὰ ΜΙΑ μόνον φορὰ ἔτσι, ἀπὸ τὸ …ΤΕΛΟΣ, τὸ βέβαιον εἶναι πὼς ΔΕΝ θὰ ἔχουμε τὴν πορεία ποὺ ἔως σήμερα εἴχαμε.
Καὶ σὲ τελικὴ ἀνάλυσιν…
Μὲ ὅλους τοὺς ἄλλους τρόπους ἔως σήμερα ἤμασταν χαμένοι.
Ἄς δοκιμάσουμε ἕναν νέο, ἀνορθόδοξο γιὰ τὰ δεδομένα μας τρόπο.
Ἄς δοκιμάσουμε νὰ κάνουμε τὰ …ἀνάποδα ἀπὸ ὅσα ἔως σήμερα μάθαμε…
Καὶ ποιὸς ξέρει…
…ἴσως τελικὰ ἐκεῖ νὰ εἶναι τὸ κλειδί!!!
Ἀλλὰ κι ἐὰν δὲν εἶναι…
…προσωπικῶς χρειάζομαι τὶς καλὲς σκέψεις, ποὺ πιστεύω πὼς μποροῦν νὰ δημιουργήσουν (συνολικῶς) τὶς καλὲς εἰδήσεις…!!!

Φιλονόη

Υ.Γ. 1. Θά ἀπαιτηθῆ στό μέλλ0ν κάποια σύγκρουσις; Σαφῶς καὶ θὰ ἀπαιτηθῆ. Ἀλλὰ μία σύγκρουσις ἐπὶ ΙΣΟΙΣ ΟΡΟΙΣ. Ἴσοι ὅροι σημαίνει νὰ αἰσθανόμεθα ἐξ  ἴσου ἱκανοὶ καὶ δυνατοὶ μὲ τοὺς (ὁποίους) ἀντιπάλους μας. Κι αὐτὸ ἤδη συμβαίνει. Ἔχουμε τὴν εὐφυΐα, τὴν θέλησιν καὶ τὶς ἱκανότητες. Μᾶς λείπει ἡ δέσμευσις καὶ καλούμεθα νὰ τὴν κτίσουμε.

Υ.Γ.2.  Ὅταν λέω «κομματική» στάσις, ἀναφέρομαι στοὺς διαφόρους ὑποψηφίους τῶν κομμάτων, ποὺ πάντα γνωρίζουν θαυμάσια νὰ μᾶς ὑποδείξουν τὸ πόσο κακοὶ εἶναι οἱ ἀντίπαλοί τους, ἀλλὰ οὐδέποτε μᾶς ὑποδεικνύουν τὸ πόσο καλοὶ εἶναι οἱ ἴδιοι, ἐὰν εἶναι… Δυστυχῶς οἱ περισσότεροι ἐξ ἡμῶν ἔχουμε ἀκριβῶς τὴν αὐτὴν συμεριφορά!!!

Υ.Γ. 3. Κατὰ τὸ «κᾶνε με πρωθυπουργό» ξέρουμε ὅλοι μας πολλά… Στὴν πράξιν, στὴν καθημερινότητα ὅμως ὅλα ἀλλάζουν. Ἀπὸ καραγκιόζηδες γεμίσαμε… Ἀπὸ Ὀνειροδόμους πάσχουμε!!!

https://youtu.be/iDsXgPzL2I8

φωτογραφία