Κυττῶντας μέσα μας, προσεκτικῶς, διαπιστώνουμε πὼς λίγο-λίγο ἔχουμε ἤδη ξεκινήση, ἄλλοτε συνειδητῶς κι ἄλλοτε ὄχι, νὰ ἀπομακρυνόμεθα ἀπὸ τοὺς φερομένους ὡς «τοξικοὺς» ἀνθρώπους καὶ νὰ ἐπιχειροῦμε, ὅλο καὶ πιὸ συστηματικῶς, νὰ προστατεύσουμε τοὺς ἑαυτούς μας, ἀπὸ κάθε εἴδους κι ἐπιπέδου ἐξωτερικὲς ἐπιθέσεις. Αὐτὴ ἡ διαδικασία, ποὺ οὔτως ἢ ἄλλως μᾶς συμβαίνει, ἀκόμη ἴσως νὰ μὴ γίνεται συνειδητή, ἀλλὰ ὑφίσταται. Κι ἐνᾦ, ἐκ πρώτης ὄψεως δὲν φαίνεται νὰ μᾶς ἐπιλύῃ προβλήματα, ἐν τούτοις σίγουρα δὲν μᾶς τὰ πολλαπλλασιάζει.

Ἕνα ἄλλο χαρακτηριστικὸ στοιχεῖον ποὺ σήμερα ταλανίζει τὶς κοινωνίες μας, εἶναι ἡ ἀπομάκρυνσις ὅλο καὶ περισσοτέρων, ἀπὸ πρόσωπα, διαδικασίες καὶ καταστάσεις ποὺ αὐξάνουν τὶς ἀτομικές τους πιέσεις καὶ πολλαπλασιάζουν τὰ ἤδη μέγιστα ἀδιέξοδά τους. Κι ἔτσι, γιὰ παράδειγμα, διακρίνουμε εὔκολα στὸ περιβάλλον μας πολυετεῖς σχέσεις νὰ παύουν, ἀνεξαρτήτως τοῦ πῶς ἔδειχναν νὰ εἶναι, διότι, πολὺ ἁπλᾶ κάποιοι ἐκ τῶν ἐμπλεκομένων ἀρνῶνται νὰ ὑπομένουν καταστάσεις ποὺ (κατ’ αὐτοὺς) τοὺς θυματοποιοῦν. Ἤ βλέπουμε, σὲ καθαρὰ πολιτικο-κομματικὸ ἐπίπεδον, ὅλο καὶ περισσοτέρους νὰ συνειδητοποιοῦν πὼς αὐτὸ τὸ μοντέλο ἂν τί νὰ μᾶς ἐπιλύῃ προβλήματα, μᾶς μεγαλώνει τὶς παγιδεύσεις, μὲ ἀποτέλεσμα ὅλο καὶ περισσότεροι νὰ τὸ ἔχουν ἤδη μέσα τους ἀποδομήση.

Ὅλα τὰ προ-ἀναφερόμενα, καθὼς φυσικὰ καὶ ἀμέτρητα ἄλλα, ἐκ πρώτης ὄψεως (καὶ μόνον) ἴσως, ἄσχετα μεταξύ τους, ἤδη συμβαίνουν καὶ ἢδη, λίγο ἔως πολύ, τὰ ἀντιλαμβανόμεθα, τοὐλάχιστον σὲ κάποιες ἐπὶ μέρους λεπτομέρειές τους. Εἴτε λοιπὸν ἀναγνωρίζουμε τὶς νέες συνθῆκες ποὺ ἤδη ἐπικρατοῦν, εἴτε ὄχι, τὸ γεγονὸς εἶναι ἕνα: ὑποσυνειδήτως καὶ ἐναγωνίως ἐπιχειροῦμε νὰ ἀπαλλαγοῦμε ἀπὸ ὅσο τὸ δυνατὸν περισσότερα βαρίδια.

Ὅλα τοῦτα συμβαίνουν διότι ὅλοι μας ἔχουμε ὑποστῆ τόσο μεγάλες πιέσεις, ποὺ δὲν ἀντέχονται. Πιέσεις ποὺ ἂν τί νὰ μειώνονται ἢ ἔστᾦ νὰ σταθεροποιῶνται κάπου, αὐτὲς διαρκῶς αὐξάνονται μὲ σκοπὸ νὰ μᾶς συνθλίψουν. Ὁπότε μεγαλυτέρα ἀνάγκη ἀπὸ τὸ νὰ ἀπαλλαγοῦμε ἐξ αὐτῶν δὲν ὑφίσταται. Πρὸς τοῦτον ἐπιχειροῦμε, συνήθως ἀσυνειδήτως, νὰ τὶς ἐξαλείψουμε ἤ, τοὐλάχιστον, νὰ τὶς μειώσουμε σὲ κάποιον βαθμό. Καί, φυσικά, ἄλλοτε μὲ σπασμωδικὲς κινήσεις καὶ  ἄλλοτε, σπανιότερα, μὲ καλὰ ζυγισμένες ἀποφάσεις, πράγματι τὰ καταφέρνουμε, ἀλλά, συνήθως, ἐπιτυγχάνουμε νὰ ἀπαλλαγοῦμε ἀπὸ τὰ …λάθος βαρίδια. Διότι εἶναι ἀδιανόητον, ἀκόμη, νὰ ἑστιάσουμε ἐπακριβῶς στὸ τί εἶναι αὐτὸ τὸ κάτι, ποὺ μᾶς ἀσκεῖ τὶς μεγαλύτερες, ἀπὸ ὅλες τὶς ἄλλες, πιέσεις.

Ὁ καθεὶς ἐξ ἡμῶν λοιπὸν σαφῶς κι ἔχει τὶς ἀτομικές του διαδρομὲς νὰ διανύσῃ ἀλλὰ καὶ  τὰ ἀτομικά του βαρίδια νὰ ἀπομειώσῃ. Ἐὰν ὅμως ἂν τί νὰ «ξεφορτωνόμεθα» τὰ πράγματι ὀγκώδη βαρίδια ἐμεῖς λειτουργοῦμε σπασμωδικῶς, δίχως νὰ ἐννοοῦμε τὸ ποιὰ ἐξ αὐτῶν οὐσιαστικῶς καὶ γιὰ λόγους ἐπιβιώσεως ἀπαιτεῖται νὰ ἀφήσουμε πίσω μας, τότε τὸ μόνον ποὺ θὰ ἐπιτύχουμε θὰ εἶναι ἁπλῶς νὰ ἐξακολουθήσουμε τὶς …σπασμωδικὲς κινήσεις, ἔως νὰ μᾶς συνθλίψουν τὰ βάρη ὁριστικῶς. 

Πρὸς τοῦτον καὶ ἀπαιτεῖται πλέον ἀπὸ ἐμᾶς, γιὰ καθαρὰ λόγους ἐπιβιώσεώς μας, νὰ ἀφήσουμε τὰ …νευράκια, τὶς ἀσάφειες, τὶς χρονοτριβὲς καὶ νὰ ξεκινήσουμε, ὅσο μποροῦμε, νὰ ἑστιάζουμε ἐκεῖ ἀκριβῶς ποὺ ὑφίσταται τὸ κέντρο τῶν προβλημάτων μας, κυττῶντας ἀποκλεισιτκῶς καὶ μόνον τὴν δική μας …καμπούρα!!!
Ἤ, γιὰ νὰ λέμε τὰ πράγματα μὲ τὸ ὄνομά τους, κυττῶντας τὰ αἴτια τῆς δικῆς μας ἀνοχῆς καὶ ἀντοχῆς, σὲ ὅλα τὰ ἐπίπεδα, σὲ ὅλων τῶν εἰδῶν τὶς σχέσεις μας καί, κυρίως, στὸν τρόπο ποὺ τοποθετοῦμε ἐμεῖς τὸν ἑαυτόν μας μέσα στὸν κόσμο μας. 

Μόνον ἐὰν διακρίνουμε αὐτὰ τὰ αἴτια θὰ καταφέρουμε νὰ ἀναγνωρίσουμε τὸ τί πράξαμε, ἀλλὰ κυρίως τὸ τί δὲν πράξαμε, πρὸ κειμένου νὰ φθάσουμε σήμερα στὸ σημεῖον τοῦ νὰ αἰσθανόμεθα τὸ «πνίξιμο» τῶν ἀδιεξόδων. Σαφῶς κι ἔχουμε φορτωθῆ τόσων πολλῶν, διαφορετικῶν μεταξύ τους, εἰδῶν προβλήματα καὶ βαρίδια, ἀλλὰ αὐτὸ δὲν συνέβη ἀπαραιτήτως διότι κάποιοι μᾶς τὰ ἐφόρωσαν, ἀλλὰ διότι ἐμεῖς τὰ δεχθήκαμε.
Ἄλλως τὲ εἶναι κοινὸς τόπος ὅλων μας τὸ νὰ βλέπουμε μόνον τὶς ἐξωτερικὲς πηγὲς δημιουργίας προβλημάτων καὶ σπανίως ἔως …οὐδέποτε, τὸν δικό μας ῥόλο. Ἐδῶ ὅμως ποὺ φθάσαμε πλέον ἀπαιτεῖται νὰ «ξεκολλήσουμε» ἀπὸ συνήθειες ἐτῶν καὶ νὰ διακρίνουμε μόνον τὴν δική μας ὑποχωρητικότητα, τὶς δικές μας ἀνοχὲς καὶ τὶς δικές μας ἐκπτώσεις.

Ἐὰν τολμήσουμε νὰ ξεκινήσουμε ἀπὸ ἐμᾶς, ἴσως νὰ μὴ καταφέρουμε νὰ ἐπιλύσουμε ἄμεσα μεγάλα μας προβλήματα, ἀλλὰ εἶναι βέβαιον πώς, τοὐλάχιστον ὁ τρόπος ἀντιμετωπίσεώς τους θὰ ἀλλάξη καὶ ἐμεῖς θὰ ἀνακαλύψουμε νέες ὀπτικές, πρὸ κειμένου νὰ διακρίνουμε τὶς χρήσιμες διαδρομές μας καί, ἐν καιρῷ, νὰ τὶς ἀκολουθήσουμε. Διαδρομὲς ποὺ θὰ μᾶς ὑποχρεώσουν νὰ ἀντιμετωπίζουμε ὁπωσδήποτε μὲ διαφορετικὸ τρόπο κάθε νέο ἐμπόδιον, δίχως ὅμως νὰ βαρυγγωμοῦμε, ἐφ΄ ὅσον θὰ γνωρίζουμε πὼς πρέπει νὰ «σκάψουμε» πολὺ γιὰ νὰ ἐντοπίσουμε τὰ πραγματικὰ αἴτια τῶν δεινῶν μας. Τὰ αἴτια τῶν δεινῶν μας δὲν προέρχονται ἀπὸ τὸν περιβάλλοντα χῶρο μας παρὰ μόνον ἀπὸ τὸν τρόπο ποὺ ἐμεῖς βλέπουμε τὸν περιβάλλοντα χῶρο μας.

Ἴσως τελικῶς, στὴν ἀρχή, νὰ μὴ γλυτώσουμε ἀπὸ τὰ περισσότερα βαρίδια μας, ἀλλὰ σίγουρα θὰ ἀντιληφθοῦμε τὸ ποιὰ ἐξ αὐτῶν θὰ ἐξακολουθήσουμε νὰ κουβαλᾶμε, ἔως νὰ ἐπιτύχουμε νὰ τὰ πετάξουμε καὶ τὸ ποιὰ ἐξ αὐτῶν θὰ μείνουν στὴν ἄκρη, γιὰ νὰ τὰ φορτωθοῦν ἄλλες …καμποῦρες. Διότι εὔκολα ἀποδεικνύεται πὼς ὄταν ἐμεῖς, συνειδητῶς ἢ ἀσυνειδήτως, φορτωνόμεθα καὶ τὰ βαρίδια ἄλλων, τότε πιὸ γρήγορα θὰ φθάσουμε στὰ ὅριά μας. Ἡ ἀνακατανομὴ λοιπὸν θὰ πραγματοποιηθῇ ὡς προστάδιον, ἔως νὰ ἀποσαφηνίσουμε πλήρως τὸ τί μᾶς συμβαίνει.

Καί, φυσικά, ἴσως νὰ μὴ καταφέρουμε, γιὰ τὴν ὥρα, νὰ μάθουμε τοὺς χρησίμους τρόπους ποὺ θὰ μᾶς ἐπιτρέψουν νὰ ἐπαναπροσδιορίσουμε τὶς σχέσεις μας μὲ τοὺς γύρω μας. Εἶναι βέβαιον ὅμως πὼς αὐτοὶ θὰ προκύψουν σιγά-σιγά, στὴν ὥρα τους, κάθε φορὰ ποὺ θὰ ἐπιτυγχάνουμε νὰ συνειδητοποιοῦμε τὸ κατὰ πόσον ἐμεῖς συμβάλλαμε στὸ νὰ μᾶς ἀντιμετωπίσουν ἔτσι ἢ ἀλλοιῶς οἱ γύρω μας.

Τὸ νὰ καταφέρουμε νὰ διακρίνουμε ἐπακριβῶς τὸ τί μᾶς καταπιέζει περισσότερο κι ὄχι γενικῶς τὸ τί πιστεύουμε, ἔως τώρα, πὼς μᾶς καταπιέζει, δὲν εἶναι κάτι δευτερεῦον, ἰδίως γιὰ τὴν ἐποχή μας. Εἶναι πρωτεύουσα ἀνάγκη καὶ ἐὰν δὲν ἀποφασίσουμε νὰ ἐνασχοληθοῦμε σοβαρῶς μαζύ της, ἔχουμε σοβαρὲς πιθανότητες νὰ παραμείνουμε παγιδευμένοι σὲ δίκτυα ποὺ μόνοι μας …ἁπλώσαμε!!!

Φιλονόη

εἰκόνα