Ἐπεὶ δὴ πρόκειται γιὰ ἀπολύτως προσωπικὲς ἀπόψεις, σκέψεις καὶ συμπεράσματα,
ἀπαγορεύεται πλήρως κάθε ἀναδημοσίευσις ἀπὸ διάφορες ἱστοσελίδες καὶ …«γυπαετούς»!!!
Τὸ βιβλιδάριον τοῦτον, μὲ τὸν …περίεργο τίτλο «ΜΑΡΑΝ ΑΘΑ», ἀλλὰ καὶ μὲ «ἐπεξηγηματικὸ ὑπό-τίτλο»: Η ΕΠΙΤΟΛΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΥ ΩΣ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗΣ», ἔφθασε προσφάτως στὰ χέρια μου καί, ὡς συνήθως, ἔσπευσα νὰ τὸ «ἐξερευνήσω», ὅσο μοῦ ἐπέτρεπαν οἱ δυνάμεις μου, ἡ ἀντίληψίς μου καὶ ὁ χρόνος μου.
Πρόκειται γιὰ τὸ νέο πόνημα τοῦ κου Δημητρίου Μιχαλοπούλου, ἀπὸ τὶς ἐκδόσεις Ἡρόδοτος.
Κι ἀκριβῶς ἐπεὶ δὴ συζητᾶμε γιὰ βιβλιδάριον κι ὄχι γιὰ βιβλίο «χορταστικό», ἐπέτυχα συντόμως νὰ τὸ διερευνήσω, νὰ τὸ ἐπεξεργασθῶ, νὰ κρατήσω τὶς σημειώσεις μου, νὰ …ἀντιλογήσω μὲ τὸν κο Μιχαλόπουλο, νὰ ἐκφράσω τὶς ἀντιῤῥήσεις μου γιὰ ζητήματα …πίστεως καὶ νὰ καταλήξω στὰ συμπεράσματά μου. Κοινῶς νὰ ἀποφανθῶ πὼς ναί, πράγματι, ὅλο ἐτοῦτο τὸ πόνημα ὑπηρετεῖ πλήρως τὸν σκοπό του, ποὺ δὲν εἶναι ἄλλος ἀπὸ τὸν ὑπό-τίτλον του.
Τὸ ἐκπληκτικὸ λοιπὸν τοῦτον στοιχεῖον, ποὺ μὲ περισσὴ διεισδυτικότητα ἐνετόπισε, ἀλλὰ καὶ μὲ ἐπιμονὴ διερεύνησε, ὁ κος Μιχαλόπουλος (καὶ μᾶς προσφέρεται τώρα μὲ τὴν μελέτη του), εἶναι ὁ ἐντοπισμὸς τῆς οὐσιώδους αὐτῆς λεπτομερείας: ἡ προσπάθεια παγκοσμιοποιήσεως τοῦ χριστιανισμοῦ, τοὐλάχιστον στὶς πρῶτες περιόδους τῆς διαδόσεώς του, κάτι ποὺ ἀποτυπώνεται θαυμάσια καὶ στὸ ἐξώφυλλον, ἀπὸ μίαν πιὸ …εἰκαστικὴ ὀπτική:
Προσωπικῶς, ἀπὸ πολὺ νεαρὰ ἡλικία, μᾶλλον διαισθητικῶς περισσότερο, εἶχα ἄπειρες ἀντιστάσεις στὸ νὰ μελετήσω θρησκευτικὰ κείμενα κάθε θρησκείας. Μὲ τὶς θρησκεῖες ἔχουμε μαλώσει, μᾶλλον ἀπὸ τὴν πρώτη μου ἀνάσα. Ἐν τούτοις κατάφερνα, ἐν τελῶς ἀποσπασματικῶς ὅμως, ὅταν στὰ χέρια μου ἔπεφταν ἔρευνες ἱστορικο-θρησκευτικοῦ περιεχομένου, νὰ τὶς ἀντί-παραβάλω μὲ θρησκευτικὰ κείμενα (ὤ, ναί, διαθέτω κι ἀπὸ αὐτὰ τὰ βιβλία!!!), πρὸ κειμένου νὰ ἐπιβεβαιώνω ἢ νὰ ἀποῤῥίπτω τὰ δεδομένα ἢ τὰ συμπεράσματα τῶν ἐρευνῶν. (Εἴπαμε… ἀπεχθάνομαι τοὺς φανατισμούς…!!!)
Ἔως ἐκεῖ ἄντεχα…
Μὲ ἐνοχλοῦσε ὁ προσηλυτισμός, μὲ ἐνοχλοῦσαν οἱ ὑπερβολές, μὲ ἐνοχλοῦσαν τὰ …«θαύματα» (ἀληθῆ ἢ ψευδῆ)… Γενικῶς μὲ ἐνοχλοῦσε κάθε προσπάθεια «ὁμαδοποιήσεως» ἢ «ὁπαδοποιήσεως» ἢ καὶ «φανατικοποιήσεως», πολλῷ δὲ μᾶλλον κάθε προσπάθεια καταστρατηγήσεως τῆς (κοινῆς) λογικῆς. Κατ’ ἐμὲ ὁ θρησκευτισμὸς ἤ, ὀρθότερα, ἡ κοσμοθέασις, ἦταν καὶ εἶναι ἀτομικὴ -καὶ μόνον- πορεία ἐξερευνήσεως τοῦ κόσμου μας, ἐσωτερικῆς ἀνελίξεως καὶ κοπιώδης ἰσόβιος ἀναζήτησις τοῦ ΓΝΩΘΙΣΕΑΥΤΟΝ. Δὲν χωροῦν σὲ αὐτὴν τὴν διαδικασία θρησκευτισμοί. Ὁπότε γιὰ ἐμὲ κάθε μορφὴ χειραγωγήσεως, ἐλέγχου καὶ στρεβλώσεως αὐτῆς τῆς …θεϊκῆς φυσικῆς Ἀνάγκης τοῦ Ἀνθρώπου, ἐκλαμβάνεται ὡς Βία, καταδικάζεται καὶ ἀποῤῥίπτεται ὡς περιττή.
Ἀντιλαμβάνεσθε λοιπόν τί ἔπαθα ὅταν ἔφθασε στά χέρια μου τό ἐν λόγῳ βιβλιδάριον τοῦ κου Μιχαλοπούλου;
Ὁ κύριος Μιχαλόπουλος, γενικῶς, εἶναι ἕνας ἔντιμος ἄνθρωπος κι ὡς τέτοιον τὸν ἀντιμετωπίζω, ὅλα αὐτὰ τὰ χρόνια ποὺ τὸν παρακολουθῶ καὶ τὸν μελετῶ. Πῶς μποροῦσα ἐγώ νά καταπιασθῶ μέ ἕνα κείμενον πού ἐρχόταν ἀπό τά χέρια του, χαλιναγωγῶντας τίς ἀντί-θρησκευτικές …ἐμμονές μου, μή ἐπιτρέποντάς τους νά μέ κατευθύνουν; Δὲν μποροῦσα. Καὶ πρὸς τοῦτον ἔπιασα νὰ τοῦ γράφω διάφορα σχόλια, ἀναφορικῶς μὲ τὶς ἐπὶ μέρους λεπτομέρειες ποὺ παρέθετε. Μὰ ὅλο ἐτοῦτον ἦταν ἐπουσιῶδες, διότι ὅσο κι ἐὰν ἐμεῖς διαφωνοῦμε (ἐγὼ κι ὁ κος Μιχαλόπουλος) σὲ πολλὰ ζητήματα, μοῦ εἶναι ἀδύνατον νὰ μὴ σταθῶ ἐμπρὸς στὶς ἔρευνές του μὲ νηφαλιότητα, διαύγεια καὶ ἐντιμότητα.
Καί, τελικῶς, ναί. Διαπιστώνω πὼς ἐπέτυχε νὰ ἀποδείξῃ τὸν -ἀρχικὸ- σκοπὸ τοῦ χριστιανισμοῦ, ἀρνούμενος νὰ τοποθετηθῇ -καὶ ὀρθῶς- γιὰ τὸ ἐὰν ὡς θρησκεία ὁ χριστιανισμὸς εἶναι καλὸς ἢ κακός. Κι ἔτσι, ὅταν κατάφερα νὰ ἀποτινάξω τὶς …ἐμμονές μου, ἐπέτυχα νὰ παραμείνω στὴν οὐσία τῆς μελέτης: ἦταν ἤ ὄχι (καὶ) ὁ χριστιανισμός ἕνα «ὄχημα» παγκοσμιοποιήσεως;
Ἂς σταθοῦμε ὅμως λίγο σὲ αὐτὴν τὴν λεπτομέρεια-κεντρικὸ θέμα τοῦ ἐν λόγῳ πονήματος.
Ἔχω συνειδητοποιήσει ἐδῶ καὶ χρόνια πὼς τὸ ζήτημα τῆς «παγκοσμιοποιήσεως» δὲν μᾶς προέκυψε τὶς τελευταῖες δεκαετίες. Ἐπισήμως, πρῶτα τέτοια δείγματα ἐμφανίζονται ἐπὶ σοβιετίας ἢ καὶ ναζιστικῆς Γερμανίας, κατὰ τοὺς πλείστους ἐρευνητές… Πρόκειται γιὰ μίαν παγιωμένη τακτικὴ αὐτῶν ποὺ (στὴν πραγματικότητα) ἄρχουν τὸν κόσμο μας (ἐδῶ καὶ αἰῶνες) καὶ οἱ ὁποῖοι, τοὐλάχιστον σὲ περιόδους σὰν τὴν σημερινή, ἐγκαταλείπουν τὰ προσχήματα (ἐφ΄ ὅσον αἰσθάνονται ἤδη νικητές…) καὶ ὁμολογοῦν, περιφρονητικῶς ὅτι ἡ ἐπιδίωξίς των εἶναι ἡ ἀπό-ἀνθρωποποίησις, ἡ χυλοποίησις καὶ ἡ πλήρης ὁμογενοποίησις τῶν πληθυσμῶν παγκοσμίως. Ἄλλως τὲ -ἐκ παραλλήλου- δὲν μᾶς κρύβουν καὶ τὶς ἀληθεῖς των προθέσεις ποὺ ἀφοροῦν στὸν ἀποπληθυσμὸ (βλέπε, γιὰ παράδειγμα, τὶς πλάκες τῆς Γεωργίας…), στὸν ἀπόλυτο ἔλεγχο τῆς σκέψεώς μας καὶ στὴν πλήρη ὑποταγὴ τῶν πάντων στὴν ἐξουσία των.
Ὅμως αὐτά συμβαίνουν τώρα ἤ συνέβαιναν ἀπό …πάντα;
Ἐὰν λοιπὸν μὲ ἐντιμότητα κυττάξουμε προσεκτικὰ τὶς διάφορες «στροφὲς» τῶν (δυστυχῶς, γνωστῶν μόνον) ἱστορικῶν γεγονότων, ἡ παγκοσμιοποίησις, ὡς τάσις, κραυγάζει καὶ μᾶς περιγελᾶ σὲ κάθε «στροφὴ» τῶν μεγάλων γεγονότων. Δὲν ἔχει σημασία ἐὰν τὸ «ὄχημα» λέγεται θρησκεία (χριστιανισμός, ἰσλαμισμὸς εἴτε καὶ πανθρησκεία), πολιτικοκοινωνικὸ σύστημα (ναζισμός, κομμουνισμός, φασισμὸς) ἢ οἰκονομικὸ σύστημα. Δὲν ἔχει σημασία τὸ ἐὰν ὅλα αὐτὰ τὰ συστήματα πατοῦν ἐπάνω καὶ σὲ ἀλήθειες. Δὲν ἔχει σημασία τὸ ἐὰν λίγοι ἢ πολλοὶ τὰ ἀσπάζονται, τὰ διαδίδουν καὶ τὰ χρησιμοποιοῦν γιὰ νὰ μοχλεύσουν δικούς των σκοπούς. Δὲν ἔχει σημασία τέλος πάντων τὸ πρόσχημα-ὄχημα (σύστημα, ἰδεολογία, θρησκεία κλπ κλπ κλπ…)
Σημασία ἔχει πὼς ὅλα αὐτὰ τὰ συστήματα (μὰ καὶ πάρα πάρα πάρα πολλὰ ἄλλα…) σκοπό των ἔχουν τὸν περιορισμὸ ἢ καὶ τὴν πλήρη κατάργησιν τῶν βαθμῶν Ἐλευθερίας τῆς Ἀνθρωπότητος. Αὐτὸ εἶναι ἡ Ἁρχή των καὶ ἐδῶ κλείνουν ὅλων τῶν εἰδῶν οἱ συζητήσεις. Ἡ ὁμαδοποίησις, ἡ ὁπαδοποίησις καὶ ἡ χυλοποίησις εἶναι ἡ …«ἀνάγκη» τῆς ἰσχυροποιήσεως γιὰ νὰ ἀντιστρατευθῇ ἡ ἄλφα δύναμις τὴν βῆτα καὶ ὅλων αὐτῶν τῶν συγκρούσεων τὸ ἀποτέλεσμα, νὰ ὁδηγῇ τὶς κοινωνίες στὴν ἐξαθλίωσιν, ὥστὲ τὰ κάθε λογῆς κέντρα ἐξουσίας νὰ διατηροῦν στὴν καταχνιὰ καὶ στὴν δουλεία τὸν Ἄνθρωπο.
Ἡ τακτικὴ εἶναι παναρχαία. Εὐδιάκριτες εἰκόνες αὐτῆς τῆς …«τάσεως» συναντοῦμε ἀκόμη καὶ στὰ τῆς περσικῆς αὐτοκρατορίας (δέν ἦταν μία -πρόωρος- μορφή παγκοσμιοποιήσεως ἄρα γέ;) ἢ ἀκόμη καὶ στὴν αὐτοκρατορία τοῦ Ἀλεξάνδρου. Ἡ ῥωμαϊκὴ αὐτοκρατορία (ἀνατολικὴ καὶ δυτικὴ) τὸ ἐπεδίωκε ἐπίσης, καθὼς ἐπίσης καὶ ὅλες οἱ αὐτοκρατορίες, μικρὲς ἢ μεγάλες, ποὺ τὴν διεδέχθησαν. Γιατί λοιπόν νά μή ἐξακολουθῇ τό …«δράμα τῶν κρατούντων» καί σήμερα;
Ὁ κος Δημήτριος Μιχαλόπουλος λοιπόν, πέραν ἀπὸ τὴν πολὺ ἐνδιαφέρουσα ἱστορικὴ ἔρευνά του γιὰ τὸν ῥόλο καὶ τοῦ χριστιανισμοῦ σὲ αὐτὴν τὴν διαδικασία, ἔχει, πιστεύω, νὰ μᾶς δώσῃ κι ἄλλες πολλὲς πληροφορίες, ἀναφορικῶς μὲ τὶς διαδικασίες παγκοσμιοποιήσεως ποὺ διάφοροι ἐξουσιαστές, σὲ διάφορες χρονικὲς στιγμὲς τῆς παγκοσμίου ἱστορίας, ἐφήρμοσαν. Κι αὐτὲς λοιπὸν τὶς γνώσεις του ἀδημονῶ νὰ μᾶς γνωρίσῃ συντόμως.
Υ.Γ. Τί σημαίνει ὅμως ὁ περίεργος τίτλος «ΜΑΡΑΝ ΑΘΑ» πού ἐπέλεξε ὁ κος Μιχαλόπουλος; Ἔχει κάτι ἐπί πλέον νά μᾶς πῇ; Μήπως πίσω ἀπό τόν τίτλο κρύβεται μία ἀκόμη πληροφορία πού ὀφείλουμε νά διερευνήσουμε καί φυσικά νά λάβουμε σοβαρά ὑπ΄ ὄψιν μας; Δὲν ξέρω… ἐρωτῶ…
Ἀποποίηση εὐθύνης
Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.
Φιλονόη, ευχαριστώ!
Ὑποχρέωσίς μου!
Περί της σημασίας τής επικεφαλιδος “Μαραν αθα”
Ιουδαϊκή φρασις η οποία στην ελληνική μεταφράζεται ως ” Κύριος έρχεται”
Μαρ είναι ο Κύριος στην γλώσσα των Ιουδαίων εξ ού και το όνομα Μαρία
Ετυμολογικως και μόνον
Εννοιολογικως θα πρέπει να αναζητηθεί το τι αναμένει από το μέλλον κάποιος ( η ο κ Μιχαλόπουλος η άλλος τις ) ο οποίος δηλώνει πως έρχεται ο Κύριος η έρχεται κάποιος που θα έχει την δύναμιν ή θα λάβει την θέσιν του Κυρίου εν τούτω κόσμω
Νομίζω ωραίον το θέμα
Αρμοζον εις την ώραν
Ἀκριβῶς ἔτσι. Γιὰ αὐτὸ τὸ ἄφησα σὰν ὑστερόγραφον.