Ἀρχεῖα συγγραφέως: Ἀνεστόπουλος Γιῶργος

Ἡ «Ἐγκληματικότητα» ἔχει «ξεφύγει». «Ποιός» ἄραγε μπλοκάρει τήν ἀντιμετώπισή της;

ἀπὸ τὸν/τὴν

1

Γράφει ο Γιώργος Ανεστόπουλος
Ξάνθη. Μια γυναίκα μόνη επιστρέφει σπίτι της μετά από διασκέδαση στις 4.30 το πρωί.
Βιάστηκε, κάηκε, δολοφονήθηκε.
Ήταν το πρώτο «ωμό γεγονός»;
Όχι.
Πρέπει να αντιμετωπιστεί η εγκληματικότητα ώστε να σταματήσει να πληρώνει βαρύ φόρο αίματος απ’ αυτήν ο Ελληνικός Λαός;
Σαφέστατα ναι.
Είναι θέμα της Πολιτείας;
Και πάλι ναι.
Πρωτίστως όμως είναι θέμα της ίδιας της κοινωνίας.
Εάν αυτή δεν ευαισθητοποιηθεί για την ίδια την ασφάλειά της, τότε μην περιμένουμε ότι η «παθολογικά ψυχρόαιμη και βραδυκίνητη Ελληνική Πολιτεία» θα νοιώσει την «απαραίτητη δριμεία κοινωνική υποκίνηση» ώστε να αντιμετωπίσει καίρια το πρόβλημα της εγκληματικότητας.

Διαφθορά; Ποιά διαφθορά; Ἔχουν γνώσιν οἱ Φύλακες. Ἤ μήπως ὄχι;

ἀπὸ τὸν/τὴν

2

 Γράφει ο Γιώργος Ανεστόπουλος
Ο «μη επαγγελματίας» Κλέφτης, λέει, πιάνεται πάντα διότι, θέλει δεν θέλει, κάποια στιγμή «ξεπερνάει ένα όριο».
Μ’ άλλα λόγια, η απληστία τον κάνει να γίνει «όλο και πιο θρασύς», όλο και πιο «αλαζόνας» (ποιός θα τολμήσει να με «αγγίξει ΕΜΕΝΑ»;), τουτέστιν «απρόσεκτος». Και κάποια στιγμή «κάνει το λάθος».
Εκεί είναι που έρχεται το «οργανωμένο έγκλημα των ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΩΝ» να «προφυλάξει αυτά τα όρια».
Χτίζει ένα Σύστημα. Κι όποιος (από τα «ερασιτεχνικά όρνεα») το παραβιάσει, πρώτα «συνετίζεται». Και μετά, αν αρνηθεί να συνετιστεί, «κλαδεύεται».
Τα πράγματα «τείνουν να καταρρεύσουν» όταν το ίδιο το «σύστημα διαφθοράς» ξεπεράσει σαν «σύνολο» αυτό το «όριο».
Όταν το ίδιο γίνει «υπέρ το δέον θρασύ». Τόσο θρασύ που να απολέσει την ίδια την «αυτοπροστασία» του.
Σ’ ένα «αεροπλανάκι» (γιατί σε τέτοιο εξελίσσεται πάντα η διαφθορά), οι «πρωτεργάτες» είναι πάντα  «πειθαρχημένοι επαγγελματίες», με αυστηρές δομές και ενεργά συστήματα αυτοπροστασίας.
Όταν στο «αεροπλανάκι» όμως ανέβουν πολλοί περισσότεροι απ’ όσους «αντέχει το σύστημα», αυτό «πέφτει». Γιατί είναι αδύνατον να «πειθαρχήσουν επαγγελματικά και να συνετιστούν όλοι». Κάπου θα υπάρξει «διαρροή». Κάποιοι θα κάνουν την «στραβή»…
Κι εκεί, αν έχει κάτι υγιές μέσα της η κοινωνία, «αρχίζει να ξηλώνεται το πουλόβερ»…

Ἀργοῦν οἱ Ἕλληνες κύριοι…Ὑπομονή, θὰ ἐξεγερθοῦν…

ἀπὸ τὸν/τὴν

1

Γράφει ο Γιώργος Ανεστόπουλος
– Τραβάει πολύ σε μάκρος με τους Έλληνες.
– Υπομονή. Δεν θ’ αντέξουν πολύ ακόμη.
– Εμάς η όλη κατάσταση μας ανησυχεί πάντως.
– Αδίκως ανησυχείτε αγαπητέ.
– Ε, όχι και αδίκως. Από τη μια προετοιμαζόμαστε για εισβολή στο πιο θερμό σημείο του πλανήτη και από την άλλη αντί να επιδιώκεται σταθερότητα στους πιο βασικούς συμμάχους στην περιοχή, καθόμαστε και βλέπουμε την αποσταθεροποίησή τους. Για να μην πω την συνδαυλίζετε κιόλας.
– Τα πράγματα γνωρίζετε κύριοι ότι είναι εξαιρετικά περίπλοκα. Σταθερότητα, ναι,  θέλουμε στους συμμάχους μας αλλά σε «ελεγχόμενη βάση». Συνεπώς, θα πρέπει να αλλάξουν τα πράγματα σε μερικούς απ’ αυτούς. Ιδίως κάποιους «οιονεί αφερέγγυους».
– Εξακολουθώ να πιστεύω ότι θα έπρεπε να παραμείνουν σε σταθερότητα οι Έλληνες για να μπορούμε να υπολογίζουμε σε αξιόμαχη στήριξή μας. Το να ανάψει ένα θερμό μέτωπο πίσω από την πλάτη των στρατευμάτων μας δεν θα βοηθήσει σε τίποτα την εκστρατεία.
– Δεν θα είναι για πολύ και κυρίως θα είναι «ελεγχόμενη ένταση».
– Μια θερμή σύγκρουση – ιδίως εμφύλια – ποτέ δεν μπορεί να είναι απολύτως ελεγχόμενη. Εύκολα μπορεί να ξεφύγει και να κλιμακωθεί. Οι Έλληνες δεν θα καθίσουν με σταυρωμένα τα χέρια να διαμελιστούν. Ούτε να βλέπουν να γίνονται μειονότητα χωρίς αντίδραση. Η φωτιά θα λάβει διαστάσεις και θα επεκταθεί κι εκτός χώρας.

Τῷ «Ἀγνώστῳ Πολεμάρχῳ»….

ἀπὸ τὸν/τὴν

1

Παιάνας πάλι ας ακουστεί…
 
                …βούκινο ν’ αλυχτίσει…
 
Ηγέτης, Άναξ, Στρατηγός….
 
               …προσμένει να κινήσει…
 
 γράφει ο Γιώργος Ανεστόπουλος
             
 
Κι αν φωλιαστούν τα όρνεα
 
Στου Θριάμβου την Αψίδα,
 
Κι αν ριζωθούν οι ύαινες
 
Στη δόλια την πατρίδα,
 
Κι αν σπιτωθούν οι έχιδνες
 
Κάτου από την καλύβα,
 
Σκοτάδια κι αν επνίξουνε την κάθε ηλιαχτίδα,
 
 
Λαμπρής θωριάς απαύγασμα
 
Αρχάγγελου σημάδι,
 
Σταυραετός και Κένταυρος
 
κατάφρακτος θε να’ρθει.

Ἀχμέτ πῶς πάει μέ τούς «Ἕλληνες»; Προχωρᾶ ἡ «ἐκπαίδευσίς» τους;

ἀπὸ τὸν/τὴν

0

γράφει ο Γιώργος Ανεστόπουλος

– Απείθαρχοι. Ανεπίδεκτοι μαθήσεως.
– Κι αυτή η «παρτίδα»;
– Κι αυτή και η προηγούμενη και η παραπροηγούμενη Μωχάμεντ….και οι επόμενες όπως φαίνεται.
– Και τι γίνεται; Τι κάνουμε;
– Τι να γίνει; Αν πάνε έτσι όπως δείχνουν ότι πάνε δεν θα έχουν ούτε μια ώρα ζωής απέναντι στους «άλλους». Θα τους λιανίσουν μέσα στην πρώτη μέρα.
– Δεν μπορούμε να τ’ αφήσουμε έτσι αυτό. Κάτι πρέπει να γίνει.
– Και σαν τι να κάνουμε Μωχάμεντ; Αυτοί ακούνε ιεραρχία και τρελαίνονται. Βλέπουν στολή και βγάζουν αφρούς. Και μόνο που ακούνε για πειθαρχία χάνουν τα μυαλά τους. Πως θα φτιάξεις συντεταγμένη δύναμη από δαύτους;
– Στο ξαναλέω, δεν μπορούμε να τ’ αφήσουμε έτσι όμως. Κάτι πρέπει να γίνει. Μας είναι πολύτιμοι για την «Μεγάλη Ώρα». Δεν γίνεται να τους αφήσουμε να πάνε σαν πρόβατα σε σφαγή. Θα τους λιανίσουν οι «άλλοι». Να σφαγούν ναι, αλλά όχι από την πρώτη στιγμή. Πρώτα πρέπει να σφάξουν τους «άλλους». Να τσακίσουν τα πάντα εδώ μέσα….και μετά ας πάνε στο διάολο…

Τὸ Ἡμερολόγιο ἑνὸς «Πολίτου – Ὁπλίτου» ἀπ’ τὸν Ἐμφύλιο…Πῶς ξέσπασαν ὅλα…

ἀπὸ τὸν/τὴν

0


γράφει ο Γιώργος Ανεστόπουλος

Όλα ξεκίνησαν από ένα «τυχαίο γεγονός». Αν και,
«πόσο τυχαίο μπορεί να είναι κάτι που το περίμεναν οι πάντες;»
Απ’ όποια ιδεολογική ρίζα, απ’ όποια κοινωνική τάξη κι αν προέρχονταν, σε όποια κοινωνική βαθμίδα κι αν ανήκαν.
Ήταν άλλο ένα «συνηθισμένο ξεσπίτωμα» από τα πολλά. Μια πάμφτωχη οικογένεια με τρία παιδιά. Φυτοζωούσαν στην κυριολεξία. Άνεργοι. Χωρίς έσοδα, χωρίς περίθαλψη, χωρίς φαγητό, χωρίς ρεύμα. Μέχρι που ήρθε – για πολλοστή φορά – ο Δικαστικός Επιμελητής.
8.00 το πρωί.