Ὅταν γιὰ πρώτη φορὰ στὴν Ἀθῆνα, ὁ Διγενὴς ἀνέπτυσσε στὸν Μακάριο τὰ σχέδιά του γιὰ τὸν ἔνοπλο ἀγῶνα στὴν Κύπρο, ὁ Ἀρχιεπίσκοπος τοῦ εἶπε πὼς «οὔτε 50 ἄνδρες θὰ σὲ ἀκολουθήσουν».
Ὁπότε, ὁ μπαρουτοκαπνισμένος στο πεδίο τῆς ἐθνικῆς τιμῆς Γ. Γρίβας, ἐκτύπησε δυνατὰ τὸ χέρι του στὸ τραπέζι κι ἐφώναξε: «Μόνος μου, μὲ τὸν Θεὸ μόνον θὰ ἀγωνισθῶ καὶ θὰ νικήσω!..» Συνέχεια
Γιὰ τὴν κηδεία τοῦ ταξιάρχου Παπαμελετίου, ἀπὸ τὴν ὁποίαν ὄλη ἡ ἠγεσία ἀπουσίαζε…
Δὲν πῆγαν στὴν κηδεία τοῦ ἥρωος τῆς Κύπρου
(τοῦ Εὐθυμίου Πέτρου)«Ἔβγαλαν τὴν ὑποχρέωση» μὲ λίγα στεφάνια
Ἀξίζει νά ἀγωνίζεσαι γιά ἕναν …ἔτσι λαό;
Τομάρια…
Κατὰ τὴν πεπατημένη, ἐδῶ καὶ πολλὰ χρόνια στὴν Ἑλλάδα, δὲ κυττάζει ὁ κάθε ἕνας τὸ «σπίτι» του. Δὲν κυττᾶ τὸ πῶς θὰ τὸ βελτιώση, καλλιτερεύση, ὀμορφύνη, ἀναβαθμίση, διακοσμήση κοκ, ἀλλὰ ἡ μόνη τοῦ ἔννοια εἶναι τὸ τὶ κάνουν οἱ γείτονες καὶ πῶς θὰ φρενάρη καὶ θὰ διακόψη, ἢ καὶ θὰ καταστρέψη τελικά, κάθε τους προσπάθεια.
Κι ὅλα αὐτὰ κατηγορώντας, καταγγέλλοντας, καρφώνοντας, συκοφαντώντας χρησιμοποιώντας κάθε θεμιτὸ κι ἀθέμιτο τρόπο, μέσον καὶ ἐπιχείρημα καί, κυρίως ἀδιαφορώντας καὶ μὴ λογαριαζοντας διόλου τὸ κόστος καὶ τὴν χλεύη τῆς αὐτογελοιοποιήσεώς του…
Συνέχεια
Βαρέθηκα.
Νὰ περιμένω, νὰ κάνω ὑπομονή, νὰ ὑπολογίζω καὶ τὸ δεκάλεπτο, νὰ ἀναπολῶ, νὰ μὴν περιμένω, νὰ μὴν ἐλπίζω, νὰ στεροῦμαι, νὰ μὴν μιλῶ ἐνῶ ἔχω δίκαιον, νὰ προσπαθῶ νὰ χαμογελῶ, νὰ σφίγγω τὰ δόντια, νὰ λέω: «Ἔχει ὁ Θεός», νὰ μὴν ζῶ ἀλλὰ ἁπλῶς νὰ ὑπάρχω. Συνέχεια
Τὸ Δημόσιο, ἀπὸ συστάσεως ἑλληνικοῦ κράτους, εἶναι δομημένο γιὰ νὰ λειτουργῇ μὲ προσωπικὸ μέσης καὶ κυρίως κατωτέρας εὐφυΐας. Ἀπὸ τὸν κανόνα δὲν ἑξαιροῦνται φυσικὰ οἱ Ενοπλες Δυνάμεις. Γι’ αὐτὸ τὸν λόγο ὑπάρχουν ἐγχειρίδια, κανονισμοὶ καὶ ὁδηγίες ἀπὸ τὸ πῶς νὰ χαιρετίσῃς μέχρι καὶ τὸ πῶς να γαμήσῃς (γυναῖκα, ἄνδρα ἢ κατώτερο), ἀπὸ τὸ νὰ χειρισθῇς στυλό, κουτάλα μάγειρα καὶ σκουπόξυλο μέχρι τουφέκι, τὰνκς καὶ πύραυλο, ἀπὸ τὸ πῶς γράφεις μὲ στυλό, σὲ γραφομηχανή, σὲ τηλέτυπο μέχρι καὶ Η/Ὗ. κοκ.
Τὸ Δημόσιο καὶ οἱ Ἔνοπλες Δυνάμεις δὲν χρειάζονται ἐξύπνους, εὐστρόφους, καλλιεργημένους, πτυχιούχους, πολυπράγμονες, ἀνήσυχα πνεύματα καὶ ἀνθρώπους ποὺ ὄχι μόνον ἀμφιβάλλουν γιὰ σκοπιμότητες, ἀλλαγὲς καὶ διαταγές, ἀλλὰ ἔχουν καὶ τὸ «θράσος» 11νὰ διατυπώσουν ἀμφιβολίες, ἐρωτηματικὰ καὶ ἀπορίες ἢ νὰ σταθοῦν ἀπέναντι σὲ ὅ,τι δὲν τοὺς ἐκφράζει. Συνέχεια
