Γιὰ νὰ ἐντοπίσουμε ὡς ἄτομα τὸ ποιὲς θὰ εἶναι οἱ ἀναγκαῖες, γιὰ τὴν ἐπιβίωσίν μας, προτεραιότητες, καλὸ εἶναι νὰ σταματήσουμε μερικὲς στιγμὲς καὶ νὰ ἐπανεξετάσουμε τὰ πάντα ἀπὸ τὴν ἀρχή. Διότι ἄλλο οἱ ἐπίπλαστες προσωπικές μας ἀνάγκες καὶ ἄλλο οἱ ἀληθεὶς καὶ πραγματικές μας προσωπικὲς ἀνάγκες.
Συνέχεια →

Στὴν πραγματικότητα, γιὰ κάθε ἕναν ἄνθρωπο, σὲ κάθε μεριὰ τοῦ πλανήτου μας, ὅλα τὰ ἐμπόδια καθίστανται εὐκαιρίες γιὰ νὰ μάθῃ κι ὄχι ἀπαραιτήτως γιὰ νὰ παραιτηθῇ ἀπὸ τὶς ἐπιλογὲς καὶ τοὺς στόχους του.
Τὰ ἐμπόδια χωρίζονται σὲ ἀληθῆ καὶ ψευδῆ ἤ, ἄλλως, σὲ ὑπαρκτὰ καὶ ἀνύπαρκτα.
Συνέχεια →

Χαρὰ βαθειά… Ἀπόλυτο… Χαρὰ δίχως ὅρια…
Ἀκόμη κι ὅταν γύρω μας ὅλα καταπονίζονται, σκοτεινιάζουν, βαραίνουν, γέρνουν…
Νὰ νοιώθῃς χαρά… Βαθειά, ἀπόλυτο, παγκόσμιο… Χαρὰ ποὺ θὰ ἀγκαλιάζη ὅλον τὸν κόσμο καὶ θὰ τὴν μοιράζῃς ἁπλόχερα ὅπου χρειάζεται… Γιατὶ χρειάζεται καὶ τὸ ξέρεις… Συνέχεια →

Πολὺ συχνὰ ἡ κόπωσις, ἡ ἀπογοήτευσις καί, κατ’ ἐπέκτασιν ἡ παραίτησίς μας, εἶναι αὐτὰ ποὺ μᾶς χαρακτηρίζουν. Ὄχι διότι παύσαμε νὰ εἴμεθα ἀγωνιστές, ἀλλὰ διότι ἀπαιτεῖται νὰ ἀντιμετωπίζουμε συχνὰ καταστάσεις ὑπερβολικὰ ἀκραῖες. Καταστάσεις οἱ ὁποῖες ἀνακύπτουν διότι πολλὰ ἀνόητα πλάσματα εἴτε ἀρνῶνται νὰ ἀντιδράσουν στὴν ἀτιμία εἴτε ἀκόμη καὶ συμπράττουν σὲ αὐτήν. Συνέχεια →

Ὅλα στὸν κόσμο μας δὲν εἶναι ἀληθῆ, ἀλλὰ ἀληθοφανῆ. Ἐπιλέγουμε μίαν ἐκδοχή τους, ποὺ ταιριάζει μὲ τὶς πεποιθήσεις μας καί, βάσει αὐτῆς, ἐκτιμοῦμε, κρίνουμε καὶ συγκρίνουμε τὰ πάντα. Σὲ ἐλάχιστες περιπτώσεις ἀντιλαμβανόμεθα πὼς τὰ προσωπικά μας φίλτρα ὑπάρχουν καὶ πὼς περιττεύουν, γιὰ νὰ ἀπαλλαγοῦμε ἀπὸ αὐτά. Συνήθως πορευόμεθα μὲ αὐτὰ καθ’ ὅλην τὴν διάρκεια τοῦ βίου μας, εὐτυχεῖς ἢ δυστυχεῖς, ἀναλόγως τοῦ χρώματος ποὺ τὰ φίλτρα μας προσδίδουν στὸν κόσμο μας. Συνέχεια →