Σὲ ἕναν κόσμο ὅπου ὅλοι σκύβουν σιγά-σιγά, γιὰ νὰ στριμωχθοῦν σὲ οὐρὲς συμβιβασμένων…
Σὲ ἕναν κόσμο ὅπου τὸ ψέμμα καὶ οἱ ψευδαισθήσεις βασιλεύουν…
Σὲ ἕναν κόσμο ὅπου ἡ Ἀριστεία διώκεται…
…δὲν θὰ ὑπῆρχαν ἐλπίδες διασώσεώς του. Συνέχεια
Ἀρχεῖα κατηγορίας: παιδεύομαι καί ἐκπαιδεύομαι
Εὐθύνη καὶ Δέσμευσις…
Μέσα ἀπὸ τὶς ἀτομικές μας δεσμεύσεις προκύπτουν πάντα θαύματα, μικρὰ ἢ μεγάλα, ποὺ συνιστοῦν τὴν ζῳή. Δίχως ὅμως τὶς δεσμεύσεις δὲν ἔρχονται τὰ ἀποτελέσματα καὶ τελικῶς δὲν ἔρχεται ἡ αὐτοεκτίμησις. Συνέχεια
Μποροῦμε κάθε στιγμὴ νὰ …ἀνθίζουμε!!!
Δίχως ἐξωτερικὲς ἀφορμὲς ἤ δίχως ἐξωτερικὰ …ἐνισχυτικά.
Ὁ Ἄνθρωπος μπορεῖ νὰ γκρεμίσῃ τὰ πάντα, μὰ ἐπίσης, πιὸ δύσκολα, μπορεῖ νὰ κτίσῃ τὰ πάντα ἀπὸ τὴν ἀρχή. Κι αὐτὴν τὴν πραγματικότητα γιὰ νὰ τὴν κάνουμε κτῆμα μας πρέπει σιγὰ σιγὰ νὰ δίδουμε στοὺς ἑαυτούς μας τὴν εὐκαιρία νὰ …ἀνθίζουν!!!
Κι ὅταν λέμε νὰ …ἀνθίζουν, ἐννοοῦμε σὲ ὅλα τὰ ἐπίπεδα, ὅπως κάθε ζωντανὸ πλάσμα σὲ αὐτὸν τὸν πλανήτη, πολύχρωμο καὶ διαχρονικό…!!!
Τὸ Ὄργιον τῆς Φύσεως κορυφώνεται…
Ἡ Φύσις καὶ οἱ Νόμοι της καὶ οἱ μικροὶ ἢ μεγάλοι Κανόνες της πάντα ἦσαν ἰσχυρότεροι ἀπὸ τὰ δικά μας, μικρὰ (ἢ καὶ μικροπρεπῆ πολλὲς φορές) σχέδιά μας.
Στὴν ἐποχή μας εἰδικῶς, τώρα ποὺ σὲ παγκόσμιον ἐπίπεδον τὰ πάντα ἀποδομῶνται, τὸ φαινόμενον γίνεται ὅλο καὶ πιὸ διακριτό.
Οἱ δὲ καπηλευτὲς τῶν ἐξουσιῶν μάλιστα, πανικόβλητοι κυριολεκτικῶς, μὲ ἀγωνιώδεις προσπάθειες ἀπειλοῦν, ἐκφοβίζουν, βιάζουν τὰ πάντα καὶ τοὺς πάντες καὶ γιὰ νὰ μὴν ἀντιληφθοῦμε πὼς ἡ ἐξουσία τους λήγει, μὰ κυρίως γιὰ νὰ μὴν ἀντιληφθοῦμε πὼς τώρα τὸν λόγο ἔχουν οἱ Φυσικὲς λειτουργίες, ἡ ἐπικράτησις τοῦ πλέον Ἠθικοῦ καὶ ἡ Νέμεσις τῆς Καθάρσεως…
Συνέχεια
Ἄς μὴν ἀσχολούμεθα μὲ τὶς …κλειστὲς πόρτες!!!
Στὴν διάρκεια τοῦ βίου μας συχνὰ πυκνὰ κάποιες …πόρτες κλείνουν.
Καλὸ εἶναι νὰ τὶς ἀφήσουμε στὴν …ἠσυχία τους.
Οἱ πόρτες ποὺ μᾶς χρειάζονται εἶναι μόνον ὅσες παραμένουν ὀρθάνοικτες καὶ μποροῦμε νὰ δοῦμε ἀπὸ τὸ ἄνοιγμά τους τὸ τὶ ὑπάρχει πίσω τους. Συνέχεια
Ἀκροβατώντας;
Ἔτσι μᾶς ἔχουν πεῖ…
Μᾶς ἔχουν πείσει πὼς τὸ νὰ ζοῦμε βάσει τῶν Φυσικῶν Νόμων, εἶναι σὰν νὰ ἀκροβατοῦμε ἐπάνω σὲ ἕνα τεντωμένο σκοινί.
Μᾶς ἔχουν …«ἐμβολιάσει» μὲ τὴν πεποίθησιν πὼς μόνον ὅταν παραμένουμε μέσα σὲ κάποιαν ὁμάδα ἤ σὲ κάποιο σύνολον ἤ σὲ κάποιαν μικρὴ ἤ μεγάλη παρέα, ἔχουμε ἐλπίδες νὰ ἐπιβιώσουμε.
Καὶ πολὺ πιθανόν, ἔως προσφάτως, νὰ ἦταν ἔτσι.
Μὰ δὲν εἶναι πιά… Συνέχεια