Μόνον μία δική μου ἀπόφασις εἶναι ἱκανὴ νὰ ἀλλάξῃ ὁριστικῶς τὸν κόσμο μου. Διότι ὅλα ἀλληλο-εξαρτῶνται στὸν κόσμο μου καί, κατ’ ἐπέκτασιν, ἀλληλο-ἐπιδροῦν μεταξύ τους διαρκῶς. Κι ὅταν ἕνας «κρίκος» μίας ἁλυσίδος διαφοροποιηθῇ, τότε ἀλλάζουν ὅλοι οἱ κανόνες ποὺ διέπουν τὸν ῥόλο τῆς ἁλυσίδος.
Τὸ νὰ συμπεριφερόμεθα ὡς μάζα εἶναι εὔκολο. Τὸ νὰ διαχωρίσουμε ἑαυτοὺς ἀπὸ αὐτὴν τὴν παγίδα, εἶναι τὸ ἀναγκαῖον!
Μέσα ἀπὸ τὴν συμμετοχή μας στὴν ζῳὴ ἔρχεται ἡ αὐτοπραγμάτωσις. Μέσα ἀπὸ τὴν αὐτοπραγμάτωσιν πηγάζει ἡ αὐτοεκτίμησις. Μέσα ἀπὸ τὴν αὐτοεκτίμησιν πηγάζει ἡ ἐπικοινωνία. Μέσα ἀπὸ τὴν ἐπικοινωνία κτίζεται ἡ κοινωνία. Μέσα ἀπὸ τὴν Κοινωνία ἔρχεται ἡ πρόοδος…
Εἶναι κάτι πολὺ περισσότερο. Εἶναι τὸ τέλος ὅλων ὅσων πιστεύαμε γιὰ σπουδαία καὶ σημαντικά. Αὐτὸ ποὺ πλέον βιώνουμε, σχεδὸν ὅλοι μας, εἶναι μία κοινὴ διαπίστωσις: ἡ πορεία μας ὡς λαοῦ, βιαίως πλέον, μὰ κι ἀπροκάλυπτα, μᾶς ὁδηγεῖ βεβαιωμένα στὸ τέλος μας.
Μὲ ὑγεία! Μὰ πρῶτα κι ἐπάνω ἀπὸ ὅλα μὲ θέλησιν γιὰ ζῳὴ καὶ μὲ πίστη, τυφλὴ πίστη, στὸ ἀποτέλεσμα: τὴν Ἐλευθερία! Μία νέα ἡμέρα… Μία ἕνα ἑβδομάς… Ἕνας νέος μῆνας…
Κάθε μας στιγμὴ εἶναι μία δοκιμασία πολυ-ἐπίπεδος, ποὺ μᾶς ὑποχρεώνει νὰ τοποθετηθοῦμε καὶ συναισθηματικῶς καὶ κοινωνικῶς καὶ πολιτικῶς. Κάθε τέτοια διεργασία ὅμως ἐὰν δὲν γίνεται συνειδητῶς, δὲν ἔχει καὶ νόημα νὰ βιώνεται καί, κατ’ ἐπέκτασιν νὰ γίνεται ἀντικείμενον συζητήσεως. Διότι τὸ μέγιστον ὅλων ὅσων καλούμεθα νὰ πράξουμε, ὡς ἄτομα καὶ ὡς κοινωνίες, εἶναι ἡ βαθειὰ … Συνέχεια
