Ὁ κόσμος μας μᾶς ἀνήκει καὶ ἔχουμε κάθε δικαίωμα, ταὐτοχρόνως ἐπίσης μὲ κάθε εἴδους ὑποχρέωσιν, ὄχι μόνον νὰ τὸν προστατεύουμε, ἀλλά, ἐπὶ πλέον καὶ νὰ τὸν ἐπαναδομήσουμε, σὲ νέες βάσεις καὶ ἔξω ἀπὸ τὰ γνωστὰ πρότυπα, ποὺ μᾶς ἐπέβαλαν, ὡς ἀδιαπραγμάτευτα. Αὐτὰ τὰ πρότυπα, κάθε στιγμὴ τώρα πιά, ἀποδεικνύεται πὼς ἐκτὸς ἀπὸ πλαστὰ εἶναι καὶ … Συνέχεια
Μόνον μία δική μου ἀπόφασις εἶναι ἱκανὴ νὰ ἀλλάξῃ ὁριστικῶς τὸν κόσμο μου. Διότι ὅλα ἀλληλο-εξαρτῶνται στὸν κόσμο μου καί, κατ’ ἐπέκτασιν, ἀλληλο-ἐπιδροῦν μεταξύ τους διαρκῶς. Κι ὅταν ἕνας «κρίκος» μίας ἁλυσίδος διαφοροποιηθῇ, τότε ἀλλάζουν ὅλοι οἱ κανόνες ποὺ διέπουν τὸν ῥόλο τῆς ἁλυσίδος.
Τὸ νὰ συμπεριφερόμεθα ὡς μάζα εἶναι εὔκολο. Τὸ νὰ διαχωρίσουμε ἑαυτοὺς ἀπὸ αὐτὴν τὴν παγίδα, εἶναι τὸ ἀναγκαῖον!
Μέσα ἀπὸ τὴν συμμετοχή μας στὴν ζῳὴ ἔρχεται ἡ αὐτοπραγμάτωσις. Μέσα ἀπὸ τὴν αὐτοπραγμάτωσιν πηγάζει ἡ αὐτοεκτίμησις. Μέσα ἀπὸ τὴν αὐτοεκτίμησιν πηγάζει ἡ ἐπικοινωνία. Μέσα ἀπὸ τὴν ἐπικοινωνία κτίζεται ἡ κοινωνία. Μέσα ἀπὸ τὴν Κοινωνία ἔρχεται ἡ πρόοδος…
Εἶναι κάτι πολὺ περισσότερο. Εἶναι τὸ τέλος ὅλων ὅσων πιστεύαμε γιὰ σπουδαία καὶ σημαντικά. Αὐτὸ ποὺ πλέον βιώνουμε, σχεδὸν ὅλοι μας, εἶναι μία κοινὴ διαπίστωσις: ἡ πορεία μας ὡς λαοῦ, βιαίως πλέον, μὰ κι ἀπροκάλυπτα, μᾶς ὁδηγεῖ βεβαιωμένα στὸ τέλος μας.
Μὲ ὑγεία! Μὰ πρῶτα κι ἐπάνω ἀπὸ ὅλα μὲ θέλησιν γιὰ ζῳὴ καὶ μὲ πίστη, τυφλὴ πίστη, στὸ ἀποτέλεσμα: τὴν Ἐλευθερία! Μία νέα ἡμέρα… Μία ἕνα ἑβδομάς… Ἕνας νέος μῆνας…
