Τὰ πάντα μέσα μας… Ἀπὸ τὸν τρόπο ποὺ βλέπουμε τὴν ζωή, ἔως τὸν τρόπο ποὺ βλέπουμε τοὺς ἀνθρώπους… Ἀπὸ τὸν τρόπο ποὺ ὀνειρευόμαστε, ἔως τὸν τρόπο ποὺ ἀφήνουμε τοὺς φόβους μας νὰ μᾶς ἀκινητοποιοῦν… Ἀπὸ τὸν τρόπο ποὺ ζοῦμε ἔως τὸν τρόπο ποὺ θὰ θέλαμε νὰ ζοῦμε…
Κάθε εἴδους κίνδυνος μᾶς ἀπειλεῖ καὶ ὁ φόβος πλέον ἔχει γίνη καθημερινότης μας. Ὄμως, αὐτὸ ποὺ ἀδυνατοῦμε, πρὸς ὥρας, νὰ συνειδητοποιήσουμε εἶναι πὼς αὐτὴ ἡ διαδικασία ἀπὸ μόνη της εἶναι «σχολεῖο», διότι, ἐπὶ τέλους, πρέπει νὰ ἀφήσουμε ὁριστικῶς πίσω μας τὴν μαλθακότητα. Γιὰ νὰ ἀφήσουμε ὅμως τὴν μαλθακότητα πρέπει νὰ «ἐκπαιδευθοῦμε» τόσο, ὅσο νὰ ἀντέχουμε … Συνέχεια
Ὅλοι μας χρειαζόμαστε ἀγάπη καὶ ἀποδοχὴ καὶ ἔχουμε ἀνάγκη τοὺς ἄλλους, γιὰ νὰ βιώσουμε τὸν ἑαυτό μας. Εἶναι πολὺ δύσκολο νὰ μᾶς ἀρέσῃ ὁ ἐαυτός μας, ἂν οἱ ἄνθρωποι ποὺ βρίσκονται κοντά μας ἀμφισβητοῦν τὴν ἀξία μας. Κι ἂν οἱ ἄλλοι δὲν μᾶς κυττοῦν, μὲ τὸν τρόπο ποὺ ἐμεῖς θὰ θέλαμε, εἶναι εὔκολο νὰ ξεφύγουμε … Συνέχεια
Ἡ ἐποχή μας εἶναι τέτοια ποὺ ὑποχρεούμεθα ἐκ τῶν συνθηκῶν νὰ ἀπαλλαγοῦμε ἀπὸ τὰ περιττὰ καὶ νὰ ἐστιάζουμε στὰ ἀναγκαία. Ἄλλος περισσότερο συνειδητῶς κι ἄλλος λιγότερο, λόγῳ τῶν πολλαπλῶν πιέσεων ποὺ μᾶς ἀσκῶνται, λίγο-λίγο ξε-καθαρίζουμε μέσα μας καὶ γύρω μας ὅσα ἀληθῶς χρειαζόμεθα, ἀπαλλασσόμενοι ἀπὸ τὰ βαρίδια μας. Εἶναι, βλέπετε, μακρὺ καὶ δύσκολο τὸ …ταξείδι … Συνέχεια
Αὐτοὶ εἶναι ποὺ ἔχουν δικαίωμα στὴν Ἐλευθερία! Κάθε μικρὸς ἢ μεγάλος συμβιβασμὸς εἶναι σὰν νὰ πριονίζῃ τὰ θεμέλια τῆς ἀτομικῆς μας ἐλευθερίας. Κάθε μικρὸς ἢ μεγάλος συμβιβασμὸς δηλώνει ὑποχωρήσεις. Κάθε μικρὸς ἢ μεγάλος συμβιβασμὸς δηλώνει ἐκπτώσεις. Κι ὄποιος μαθαίνει στὶς ἐκπτώσεις ἀδυνατεῖ νὰ σηκώσῃ καὶ τὸ βάρος τῆς ἀτομικῆς του ἐλευθερίας.
Ἐὰν καταφέρουμε νὰ συνειδητοποιήσουμε πὼς διαβιοῦμε σὲ φυλακή, τότε, σιγὰ σιγά, μὰ σταθερά, μποροῦμε νὰ ἀρχίσουμε νὰ διακρίνουμε ἀρχικῶς τὸ εἶδος της μά, στὴν συνέχεια, ἕναν πρὸς ἕναν, ὅλους τοὺς δεσμοφύλακές μας. Ἐὰν τοὺς ἀντιληφθοῦμε, τότε εἶναι εὐκολότερον τὸ νὰ ἀπαλλαγοῦμε ἀπὸ αὐτούς.
