Ὁ Ἄνθρωπος, ἀπὸ ἀρχαιοτάτων ἐτῶν, ἐὰν δὲν ἔχῃ Πατρίδα, δὲν ἔχει καὶ ῥίζες. Ὁ Ἄνθρωπος ποὺ δὲν ἔχει ῥίζες ὅμως δὲν ἔχει καὶ σκοπό. Διότι μόνον τὸ δέσιμό μας μὲ τὶς ῥίζες μας μᾶς βοηθᾶ νὰ αἰσθανόμεθα κύτταρο μίας κοινωνίας καὶ κατ΄ ἐπέκτασιν τμῆμα ἑνὸς ζωντανοῦ ὀργανισμοῦ.
Μὲ ἁπλᾶ λόγια… Γιὰ νὰ ξεκινήσουμε γιὰ κάπου, ὁπουδήποτε, πρέπει νὰ μὴν ἀφήσουμε τὴν ὁποιανδήποτε ἐκκρεμότητα πίσω μας, ποὺ θὰ ἐμποδίζη κάθε μελλοντικό μας βῆμα. Ἤ, γιὰ νὰ τὸ θέσουμε καὶ σὲ πιὸ …ἱστορικὲς βάσεις, ἐὰν δὲν κόψουμε ὁριστικῶς κάθε γέφυρα μὲ τὸ παρελθόν μας, δὲν μποροῦμε νὰ ξεκινήσουμε γιὰ τὸ ὁποιοδήποτε ταξείδι.
Καὶ εἶναι ἀδύνατον νὰ τοῦ ξεφύγουμε. Ὑπάρχει ὅμως ὀλίγον ἔγκυος; Ἤ μήπως μόνον ἐμεῖς ἐλπίζουμε νά ὑπάρχῃ; Ὀλίγον εἰλικρινεῖς καὶ ὀλίγον ὑποκριτὲς λοιπόν. Ὀλίγον ἀπὸ ὅλα. Ἐδῶ ἀπόλυτοι κι ἐκεῖ συμβιβαστικοί. Ἐδῶ ἀποφασισμένοι κι ἐκεῖ ὑποχωρητικοί. Ἐδῶ ἀκραῖα ἂρνητὲς κι ἐπαναστάτες κι ἐκεῖ «μπόσικοι» καὶ προσκυνημένοι. «Κουταλιανοί» λοιπόν καταντήσαμε;
Κι ἐάν ναί, τί εἶναι αὐτό; Μήπως εἶναι κάτι ἀπό τό κράτος; Μήπως κάτι ἀπό τά ὅσα θεωρούσαμε ὡς δεδομένα κι ἀδιαπραγμάτευτα, ἐδῶ καί δεκαετίες; Μήπως κάτι ἀπό τίς συνήθειές μας; Μήπως τελικῶς καί σέ αὐτό τό σημεῖο ἔχουμε ἰδιαιτέρως πλανηθῆ, ἐγκλωβισμένοι σέ ἀνούσιες δοξασίες, πού ἀπομακρύνονται διαρκῶς ἀπό τίς ἀλήθειες;;
…πὼς πίσω ἀπὸ αὐτὰ ποὺ δὲν μάθαμε κρύβονται τὰ «κλειδιά» γιὰ νὰ λυθοῦν οἱ ἁλυσίδες μας, καθιστάμεθα ἀκόμη πιὸ εὐάλωτοι, ἐνᾦ παραλλήλως χάνουμε τὶς πραγματικές μας στοχεύσεις. Ὑποψιαζόμενοι… …πὼς κάτι δὲν κάνουμε σωστά, δὲν ἀποκτοῦμε τὴν ἀναγκαίαν θέλησιν γιὰ νὰ κινηθοῦμε ἀποφασιστικὰ πρὸς κάποιαν κατεύθυνσιν, ἐνᾦ ἡ σταθερότης ἀπουσιάζει ἀπὸ τὸ βῆμα μας…
Καλημέρα!!! Καλὴν ἑβδομάδα σὲ ὅλους!!!
