Κάποιοι ἰσχυρίζονται πὼς ἡ Ἐλπὶς τοῦ κόσμου μας εἶναι τὰ παιδιά.
Μά, γιὰ νὰ εἶναι τὰ παιδιά μας κάτι τέτοιο, πρέπει πρῶτα κι ἐπάνω ἀπὸ ὅλα τὰ …μυαλά τους νὰ εἶναι ὑγειῆ. Εἶναι; Ἔχουν τίς προϋποθέσεις νά γίνουν; Κι ἐάν ὄχι, ἐμεῖς τί κάνουμε γιά νά τίς ἀλλάξουμε; Συνέχεια →

Καί ποῦ θά τούς εὔρουμε; Ἤ μήπως ἤδη τούς ἔχουμε; Κι ἐάν τούς ἔχουμε, γιατί δέν τούς ἀναγνωρίζουμε;

Ἡ ἀλήθεια εἶναι πὼς συμβαίνουν ταὐτοχρόνως δύο τινά: καὶ τοὺς ἔχουμε καὶ δὲν τοὺς ἔχουμε. Κι αὐτὸ διότι γιὰ νὰ ἀναγνωρισθῇ, καθολικῶς, κάποιος ὡς Στρατηγός, πρέπει νὰ ἀποδείξῃ πὼς μπορεῖ καὶ νὰ εἶναι Στρατηγός. Μὰ ἀκόμη, ἐπὶ τῆς οὐσίας, μάχες ἐμεῖς δὲν ἔχουμε δώση, σὲ συλλογικὸ ἐπίπεδον. Οἱ ὅποιες μάχες δίδονται, παραμένουν, γιὰ τὴν ὤρα, σὲ ἐπίπεδον ἀτόμων. Δῆλα γίνονται ἀπὸ …«γραφικοὺς» ποὺ εἴτε γελοιοποιῶνται εἶτε περιθωριοποιῶνται εἶτε ἀκόμη καὶ θαυμάζονται, ἀλλὰ παραμένουν μοναχικοὶ ἀγωνιστὲς σὲ ὄλους τοὺς τομεῖς τῆς ζωῆς τους. Συνέχεια →

Πόσο βαρύ φαντάζει κάτι τέτοιο, ἰδίως ὅταν αἰσθανόμεθα πώς ἐμεῖς δέν ἔχουμε κάποιον λόγο στίς ἐξωτερικές συνθῆκες; Πόσο παράλογο μᾶς φαίνεται τό νά δοῦμε μέσα ἀπό τήν ὅποιαν καταστροφή κάτι ὄμορφο;
Πόσο μικροί αἰσθανόμεθα, κάποιες φορές, ὅταν τά γεγονότα μᾶς καθηλώνουν; Συνέχεια →

Ἀπὸ τὶς ἄσκοπες συγκρούσεις…
Ἀπὸ τὶς ἄσκοπες ὑστερίες…
Ἀπὸ τὶς ἄσκοπες διενέξεις…
…
Ἀλλὰ ἂς παραμείνουμε ἑστιασμένοι στὸ νὰ κρατήσουμε τὶς ζωές μας καθαρές, ἀμόλυντες καὶ διάφανες, ἀκόμη κι ἐὰν ἀπαιτηθῇ νὰ προβοῦμε σὲ …συγκρούσεις, ὑστερίες καὶ διενέξεις. Συνέχεια →

Ὄχι γιὰ τὶς πράξεις τῶν ἄλλων. Οὔτε κἂν γιὰ τὶς πράξεις τῶν παιδιῶν μας. Εἰδικῶς δὲ γιὰ τὰ παιδιά μας, γιὰ τὰ ὁποία οὔτως ἢ ἄλλως, λόγῳ τῆς γονεϊκῆς μας σχέσεως μαζύ τους, κουβαλᾶμε, σὲ ὅλην τὴν ζωή μας, μίαν εὐθύνη ποὺ περισσότερο τὰ βαραίνει καὶ τὰ πνίγει παρὰ τὰ ἀνακουφίζει, καθιστῶντας τα ἀνίκανα νὰ διαχειρισθοῦν καταστάσεις πού, σὲ κάποιες φορές, ἀφοροῦν ἀκόμη καὶ στὴν ἰδίαν τους τὴν ζωή. Συνέχεια →