…διότι φθάνει κάποιος στὸν πάτο, γιὰ νὰ ἀντιληφθῇ πὼς μόνον μὲ τὸ νὰ πατᾷ σταθερὰ κάπου, δύναται νὰ ξεκινήσῃ τὴν ἄνοδο. Μόνον μὲ …«κουπὶ» δύναται νὰ ἀντισταθῇ στὶς καταιγίδες τῆς Φύσεως. Μόνον μὲ ἀγῶνες, κάθε στιγμή, μπορεῖ νὰ νικήσῃ ἐχθροὺς καὶ δυσκολίες καὶ νὰ ὑπερβῇ κάθε ἐμπόδιον.

Χρήσιμοι οἱ καταποντισμοί, καθὼς καὶ οἱ κατακρημνίσεις, μαζὺ μὲ τὰ ναυάγια.
Διότι μόνον τότε ὑποχρεούμεθα νὰ δοῦμε τὰ λάθη μας καὶ νὰ ἀποφασίσουμε νὰ μὴν τὰ ἐπαναλάβουμε.
Διότι μόνον τότε, λόγῳ πόνου, ξεπερνᾶμε τοὺς ἐγωϊσμούς μας καὶ τὶς ἐμμονές μας, γιὰ νὰ στραφοῦμε ἐπὶ τέλους στὸν διπλανό μας, ἀναζητῶντας καὶ προσφέροντας χείρα βοηθείας.
Διότι μόνον σὲ ἐκεῖνες τὶς φρικτὲς στιγμὲς ἐννοοῦμε ἀπὸ τὴν ἀρχὴ τὶς πραγματικές μας Ἀνάγκες.

Χρήσιμοι οἱ καταποντισμοί, ἐὰν κι ἐφ΄ ὅσον τοὺς βλέπουμε ἐξ ἀποστάσεως.
Ὅταν ὅμως τοὺς βιώνουμε πονοῦν τόσο, ὅσο πολλοὶ ἀπὸ ἐμᾶς νὰ μὴν τοὺς ἀντέχουν.
Μᾶς τσακίζουν τὸ ἠθικό μας πλήρως καὶ μᾶς ὑποχρεώνουν νὰ γονατίσουμε ἐξηντλημένοι, ἀνίκανοι νὰ ἀριθμήσουμε τὶς ἀπώλειές μας.
Οἱ καταστροφὲς ὅμως καὶ οἱ καταποντισμοὶ θὰ μποροῦσαν νὰ ἀποφευχθοῦν, ἤ, ἔστᾦ, νὰ ἀπομειωθῇ ἡ ὀδύνη ποὺ ἀφήνουν πίσω τους, ἐὰν κι ἐφ΄ ὅσον ὁ ἄνθρωπος διέθετε μνήμη, γιὰ νὰ διδάσκεται διαρκῶς ἀπὸ τὰ λάθη του καὶ τὰ λάθη τῶν προηγουμένων. Ὅμως κάτι τέτοιο οὐδέποτε συνέβη στὸν πλανήτη μας.
Κι ἔτσι, κάθε φορά, πάλι καὶ πάλι, εἴμαστε ὑποχρεωμένοι νὰ διδασκόμεθα, προσκαίρως, μόνον μέσα ἀπὸ τὸν ἀπέραντο πόνο.

Χρήσιμοι οἱ καταποντισμοί, ὅταν κι ἐφ΄ ὄσον ἡ μνήμη δὲν ἐγκαταλείπῃ τὴν ἀνθρωπότητα λοιπόν.
Ὅταν ὄμως ἡ μνήμη τὴν ἔχει προσπεράση τὴν ἀνθρωπότητα, ἁπλῶς ὑποχρεοῦται ἡ ἀνθρωπότης νὰ ἐπαναλαμβάνῃ τὶς ἴδιες ἀγωνιώδεις προσπάθειες, γιὰ νὰ ἐπιβιώσῃ, πάντα προσκαίρως, στερουμένη ἐμπειρίας καὶ γνώσεως καὶ ὑπακούοντας σὲ μίαν προαιώνιο κατάρα, πού, δίχως ἀρχὴ καὶ τέλος, μᾶς ἐπιβάλλει νὰ πονᾶμε κάθε φορὰ καὶ περισσότερο.
Καὶ μόνον τότε, ποὺ θὰ ξυπνήσουμε μὲ ἐν-μνήμονες, μόνον τότε θὰ τὴν ἀκυρώσουμε ὁριστικῶς.

Φιλονόη