Ἀναρωτιόμουν τί εἶμαι, καθὼς ἡ σιωπὴ τοῦ χιονιᾶ ἔστεκε γύρω,
ἁπλωμένη σὲ κάθε τοῦ χωριοῦ γαλήνην, ἴσαμε τ’ ἄφωτα σπίτια.
Περπατοῦσα χαμογελαστός
κι ἦταν μονάχα τ’ ἀστέρια άπὸ πάνω μου γεμάτα ἀπορίαν,
βλέποντας τὴν χαράν μου καὶ τὸ πλέον ταχύ μου βῆμα, Συνέχεια
Ἐὰν μυρίζουν τ’ ἄνθη ἄνοιξιν,
ἔχεις ἐσὺ τὸ μοίρασμα ζωῆς,
χρωμάτων κι ἀρωμάτων,
ὦ ὀπτασία τοῦ πρωινοῦ φωτός, Συνέχεια
Ἡ κάτωθι ὑπογεγραμμένη Νίκη Ἑλληνίς,
ἀγνώστου πατρὸς καὶ μητρός,
διαμένουσα κατὰ τοὺς παρελθώντας χρόνους,
εἰς τὸν ναὸν τῶν «Μεγάλων Θεῶν» ἤ Καβείρων κατ’ ἄλλους,
τῆς νήσου Σαμοθράκης,
γεννηθεῖσα τὸ 200 π.χ. περίπου,
ὕψους 3,28 μὲ τὰ φτερά μου Συνέχεια
Πῶς ἀκούμπησες ἄπραγα τὸ δόρυ;
Τὴν φοβερή σου περικεφαλαία
βαρειὰ πῶς γέρνεις πρὸς τὸ στῆθος, Κόρη; Συνέχεια
Ἄκου με ἐσύ, σοφέ…
δὲν θέλω νὰ μὲ χαϊδέψῃ ὁ λόγος σου,
παρὰ μόνον ἴσες νὰ μοῦ δώσῃ εὐκαιρίες. Συνέχεια
Φοβούμενη ἡ Πηνελόπη ὅτι οἱ μνηστῆρες
θὰ θανατώσουν τὸν Τηλέμαχο ἄρχισε, γοερά,
νὰ τοὺς κακολογῇ καὶ νὰ τοὺς καταριέται. Τότε
ὁ Εὐρύμαχος τὴν ἐπλησίασε κι ἤρεμα
τῆς εἶπε· «Πηνελόπη, σὺ ποὺ εἶσαι φρόνιμη
κι ὁ νοῦς σὲ κυβερνᾶ, μὴ σὲ φοβίζουν τέτοιες σκέψεις.
Ὅσο ἐγὼ θὰ ζῶ καὶ θὰ μὲ βλέπῃ τῆς ἡμέρας
τὸ φῶς δὲ θὰ βρεθῇ ὁ ἄντρας ποὺ στὸν γιό σου θ’ ἀγγίξῃ
τὸ χέρι του, τὶ ἀλλοιῶς ἀπ’ τὸ σπαθί μου θ’ ἀναβλύσῃ
τὸ μαῦρο γαῖμα του ἂν τολμήσῃ κακεντρέχειες. Συνέχεια
