Αὐτὴ ἡ γυναίκα δὲν ἐχρειάζετο ἐρμηνεῖες. Εἶχε μᾶλλον καλλιτέραν γνῶσιν τῆς Ἑλληνικῆς.
Ξεκινήσαμε μίαν πολὺ ἐνδιαφέρουσα συζήτησι μὲ τὸν Κωστῆ. Τὸ θέμα μας, γιὰ τὸ ὁποῖον ἐπάσκιζε νὰ μὲ πείσῃ, ἦταν τὸ πῶς μποροῦμε νὰ συνδιαλαγοῦμε μὲ ὅλους αὐτοὺς ποὺ ὅταν ἀκοῦν τὴν λέξι Πατρίδα ἤ Ἔθνος διακόπτουν κάθε διάλογο. (‘Ἀλλοφρονοῦν γιὰ τὴν ἀκρίβεια…!!!)
Τὸν ἀπησχολοῦσε πολὺ τὸ ἐὰν θὰ μποροῦσε νὰ τοὺς προσεγγίσῃ. Μάλιστα, σὲ κάποιες περιπτώσεις, ποὺ προσεπάθησε νὰ ἐπικοινωνήσῃ μαζύ τους, ἀν τί τῶν «ἀπηγορευμένων» λέξεων, ἐχρησιμοποίησε τὴν λέξι κράτος ἤ ἀκόμη καὶ τὴν λέξι χώρα.
Ἡ συζήτησις διεκόπῃ, δίχως νὰ καταλήξουμε κάπου. Ἔμεινα ὅμως μὲ τὶς σκέψεις μου.
Μπορῶ ἀν τί τῆς λέξεως «Ἔθνος» ἤ τῆς λέξεως «Πατρίς» νά χρησιμοποιήσω τίς λέξεις «Κράτος» καί «Χώρα»;
Συνέχεια
