ΕΤΣΙ ΜΟΥ ΔΙΗΓΗΘΗΚΕ τὴν πα­ρα­κά­τω ἱ­στο­ρί­α ἕ­νας κα­λὸς φί­λος μου, ἔ­τσι τὴν γρά­φω κι ἐ­γώ.

«­.­..Κι ἤ­τα­ν μιὰ νύκτα βρο­χῆς. Πα­ρα­μο­νὴ Χρι­στου­γέν­νων. Τὰ με­σά­νυ­κτα κτυ­ποῦν τὴν πόρ­τα μου. Τα­ρά­χθη­κα. Ἡ ὥ­ρα τῆς κυ­κλο­φο­ρί­ας ἤ­τα­ν πε­ρα­σμέ­νη. Δὲν θὰ μπο­ροῦ­σε νἄ­τα­ν τί­πο­τ’ ἄλ­λο. Κα­νείς μας δὲν ἤ­ξαι­ρε τό­τε τὶ τὸν πε­ρί­με­νε ἀ­πὸ τὴν μιὰ ἡμέ­ρα στὴν ἄλ­λη. Καὶ πραγ­μα­τι­κά. Ἕ­νας Γερ­μα­νὸς ψη­λὸς ὥς ἀ­πά­νω μπῆ­κε στὸ σπί­τι μας. Ἡ γυ­ναῖ­κα μου ἔ­τρε­με πί­σω μου σὰν τὸ κα­λά­μι. Ὁ Γερ­μα­νὸς κά­νει ἕ­να βῆ­μα ἀ­κό­μα.
Συνέχεια →