Ἡ διατροφὴ στὴν ἀρχαία Ἑλλάδα.

Ὄσπρια, λαχανικά, φροῦτα, μέλι, ἐλιές, ἐλαιόλαδον, οἶνος, ψάρια, κρέατα… Μὲ κάθε δυνατὸν τρόπο μαγειρεμένα. 

Τὰ συντηρητικά τους ἦταν τὸ ἅλας καὶ ὁ καπνός, κατὰ κύριον λόγον. Ἀλλὰ κατὰ τόπους διέθεταν κι ἐναλλακτικούς τρόπους συντηρήσεως.

Τέλος, τὸ σουβλάκι ἢ ἄλλως ὀβελίες ἢ καὶ ὀβελίσκοι, ἦταν γνωστότατοι ἀπὸ ἀρχαιοτάτων ἐτῶν. 

Ὁ Ὅμηρος μᾶς περιγράφει τρόπους παρασκευῆς κρέατος, σουβλάκια καὶ γενικότερα ὀφτά. (Μὲ αὐτὴν τὴν ἀκριβὴ ἔννοια διασώζονται σήμερα στὴν Κρήτη τὰ ψητά, δῆλα δή τὰ ὀφτά.)

Συνέχεια

Τό μῖσος γιά τόν λύκο;

Καλὸ θὰ ἦταν, ἐπὶ τέλους, νὰ κατανοήσουμε πὼς ἄλλο ἡ κοινωνική, οἰκονομικὴ καὶ ἀτομικὴ ἀσφάλειά μας κι ἄλλο ἡ ἐξόντωσις κάθε …«ἐν δυνάμει ἐχθροῦ». Κι ἀκριβῶς ἐπ΄ αὐτοῦ καλούμεθα νὰ τοποθετηθοῦμε ὡς ἄτομα καὶ ὡς κοινωνίες, ὄχι μόνον τώρα, ἀλλὰ γενικότερα. Καὶ τὸ «γενικότερα» αὐτὸ ἀφορᾶ στὸ τί θέλουμε (ἢ καὶ δὲν θέλουμε) γιὰ τὸν πλανήτη καὶ τὴν ἐπ΄ αὐτοῦ ἔκφρασιν τῆς ζωῆς. Συνέχεια