Καλὸ θὰ ἦταν, ἐπὶ τέλους, νὰ κατανοήσουμε πὼς ἄλλο ἡ κοινωνική, οἰκονομικὴ καὶ ἀτομικὴ ἀσφάλειά μας κι ἄλλο ἡ ἐξόντωσις κάθε …«ἐν δυνάμει ἐχθροῦ». Κι ἀκριβῶς ἐπ΄ αὐτοῦ καλούμεθα νὰ τοποθετηθοῦμε ὡς ἄτομα καὶ ὡς κοινωνίες, ὄχι μόνον τώρα, ἀλλὰ γενικότερα. Καὶ τὸ «γενικότερα» αὐτὸ ἀφορᾶ στὸ τί θέλουμε (ἢ καὶ δὲν θέλουμε) γιὰ τὸν πλανήτη καὶ τὴν ἐπ΄ αὐτοῦ ἔκφρασιν τῆς ζωῆς.

Ἡ ἀναφορὰ σήμερα, εἰδικῶς,  γίνεται γιὰ τὸν λύκο καὶ γιὰ τὶς προσπάθειες ἀφανισμοῦ του, ὄχι μόνον ἀπὸ τὴν ἱστορία καὶ τὶς παραδόσεις μας, ἀλλὰ κι ἀπὸ τὸ φυσικό του περιβάλλον. Ἀδυνατοῦμε, ἀκόμη, νὰ κατανοήσουμε πὼς ἡ Φύσις ἄλλα ὁρίζει, ἀναφορικῶς μὲ τὶς ἀναγκαῖες (γιὰ ὅλα τὰ ἔμβια ὄντα) ἰσοῤῥοπίες. Κι ὡς ἐκ τούτου καταλήξαμε (ἢ καὶ καταντήσαμε, ἐὰν θέλετε) νὰ θεωροῦμε καὶ τὴν ἀρκούδα (ἄρκτο) καὶ τὸν λύκο καὶ τὸ φίδι μεγίστους ἐχθροὺς τῶν …«ἀποστειρωμένων» κοινωνιῶν μας, ποὺ μέσα ἀπὸ τὰ …«ἀποστειρωμένα» διαμερίσματά μας καὶ τὶς …«ἀποστειρωμένες» ἀπόψεις μας καταλήξαμε (ἢ καὶ καταντήσαμε) νὰ θεωροῦμε ὑπερτάτη ἀνάγκη  τὸ νὰ ἀφανίσουμε κάθε τί πού, κατ’ ἐμᾶς, ἀπειλεῖ τὴν ἐπίπλαστο ἀσφάλειά μας. Ἀδυνατοῦμε νὰ κατανοήσουμε πὼς στὴν πραγματικότητα αὐτὸ ποὺ χρειαζόμεθα εἶναι τὸ νὰ μάθουμε (ἀπὸ τὴν ἀρχή!!!) νὰ ἐξ-ἰσοῤῥοποῦμε ἁρμονικῶς μὲ τοὺς κινδύνους. Ἄλλο ἡ πρόληψις κι ἄλλο ἡ ἐπιθετικότης. Ἄλλο τὸ ἑτοιμοπόλεμον κι ἄλλο τὸ φιλοπόλεμον. Πῶς εἶναι λοιπόν δυνατόν νά καθιστάμεθα γενοκτόνοι γιά τά ἄγρια (κι ἐλεύθερα) ζῷα τήν ὥρα πού καταλήξαμε (ἢ καὶ καταντήσαμε) τόσο φιλόστοργοι γιά τά συνοδευόμενα καί τά ζῷα συντροφίας;

Ἴσως, ἐπὶ τέλους, θὰ ἔπρεπε νὰ πλησιάσουμε ἐκ νέου τὸν φυσικὸ τρόπο διαβιώσεως, ἄν τί νὰ ὑπερασπιζόμεθα τὴν καταστροφική μας ἐμμονικὴ μανία ἐξοντώσεως καὶ ἐξαλείψεως τῶν …«κινδύνων» πού, κατ’ ἐμᾶς, συνιστοῦν ἀπειλή.

Γιὰ κάθε ἔμβιο ὄν, εἴτε (ἐπισήμως) φιλικὸ εἴτε (ἐπισήμως) ἐχθρικὸ πρὸς τὸν ἄνθρωπο, θὰ ἦταν καλλίτερα, ἐπὶ τέλους, νὰ ἐπαναπροσδιορίσουμε τὰ πάντα. Δὲν γίνεται ῥὲ ἀδελφὲ νὰ θεωροῦμε δικαίωμά μας τὸν ἀφανισμὸ τῶν «ἀπειλῶν», ἂν τί νὰ κατανοήσουμε (ἐπὶ τέλους) πὼς ἡ (δυνάμει ἀλλὰ κι ἐν δυνάμει) ἀπειλὴ συνιστᾶ τελεία ἀφορμὴ δικῆς μας προπαιδείας καὶ προετοιμασίας.Ἐὰν λοιπόν, ἐπὶ τέλους, δὲν ἀντιμετωπίσουμε τὸν κόσμο μας ὅπως ἀκριβῶς εἶναι, ἀκυρώνοντας τὸ πῶς ἐμεῖς θὰ θέλαμε νὰ εἶναι, τότε μᾶλλον ἐμεῖς εἴμαστε τὸ πρόβλημα τοῦ κόσμου μας καί, ὀφείλουμε, ἐπὶ τέλους, νὰ συνειδητοποιήσουμε πὼς δὲν ἀνήκουμε ἐδῶ.
Ἔ, τί λέτε;

Φιλονόη

Υ.Γ. Μήπως εἴμαστε τεμπέληδες; Μήπως τελικῶς ἡ ἐξόντωσις κάθε (δυνάμει ἢ κι ἐν δυνάμει) κινδύνου μαρτυρᾷ τήν δική μας ἄρνησιν συντηρήσεως τῆς ἑτοιμότητος; Μήπως τελικῶς δέν μᾶς ἀξίζει ἡ ζωή, μέ τά ὅποια καλά της καί τά ὅποια κακά της;
Λέω… μήπως;!)τὶς ἀτομικές μας ἀνασφάλειες καὶ φοβίες ἢ ἀκόμη καὶ ἀδυναμίες.

«Τίποτα δεν είναι πιό δυνατό από την ευγένεια,

τίποτε δεν είναι πιό ευγενές από την δύναμη»

ΤΟ ΜΙΣΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΛΥΚΟ

ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΝΑΔΡΟΜΗ

Από τα πανάρχαια χρόνια, στις διάφορες πολυθεϊστικές Παραδόσεις των Εθνών, ο λύκος τέθηκε να συμβολίζει τα ανώτερα ιδανικά των ελευθέρων ανθρώπων, δηλαδή την Αξιοπρέπεια, την Αφοσίωση, την Επιμονή και την Γενναιότητα, αλλά κυρίως -λόγω του ότι βλέπει άριστα την νύκτα- την Φώτιση (εξ ου και η κοινή ρίζα λυκ- στην Ελληνική για το συγκεκριμένο ζώο και το φως, λ.χ. Λύκαιον, Λυκόφως, Λυκομίδης, Λυκούργος δηλ. Λυκόεργος, φωτοδότης). Υπό αυτές λοιπόν τις συμβολιστικές, ο λύκος θεωρείται ιερό ζώο των Ελλήνων Θεών Ηλίου («Λυκάβας» στον Όμηρο και τον Ιουλιανό) και Απόλλωνος (υπό την επίκληση «Λύκιος») και Άρεως, αλλά και των Ρωμαίων Mars και Silvanus, καθώς και του ηλιακού Θεού Bellenus των Κελτών και του ηλιακού Θεού των Αιγυπτίων Ρα.

Στην Ρωμαϊκή πολυθεϊστική Παράδοση, ο λύκος συμβολίζει την ρώμη και την ανδρεία για αυτό και με γάλα λύκαινας (Λύκαινα του Καπιτωλίου, άγαλμα της Ρωμαϊκής Ψυχής) θέλει η συγκεκριμένη Παράδοση να έχουν ανατραφεί οι γενάρχες Ρωμύλος και Ρώμος. Στην Σκανδιναβογερμανική Παράδοση επίσης, ο λύκος συμβολίζει τη Νικηφορία και την Ισχύ, για αυτό και ο ύπατος Θεός Wodan (στα σαξωνικά Odin) απεικονίζεται συχνά να ιππεύει σε λύκους ή να έχει λύκους ως παραστάτες του. Όπως και στις υπόλοιπες Παραδόσεις της Ευρώπης, και στην συγκεκριμένη συμβολίζει επίσης την Ψυχοπομπή ή Ονειροπομπή (Ερμής των Ελλήνων και Οdin των Σκανδιναβογερμανών), την Φώτιση (εξ ού και ιερό ζώο του Θεού Baelder) αλλά και την Ενόραση, για αυτό και οι Σουηδές ιέρειες των δασών Βαργκαμόρες (Vargamors) ζούσαν ανάμεσα σε λύκους.

Στην Σαμανιστική Παράδοση επίσης των Πρώτων Εθνών («Ινδιάνων»), ο λύκος κατέχει την ανώτατη ίσως θέση ανάμεσα στα τοτεμικά ιερά ζώα, αφού συμβολίζει

1.  Την αξιοπρέπεια και το θάρρος μπροστά στον θάνατο
2.  Τον κύκλο των Αναγεννήσεων
3.  Το Όνειρο και την Ενόραση
4.  Την αρμονική ζεύξη του Ενστίκτου με την Νόηση
5.  Την Κοινωνικότητα και την Συντροφικότητα
6.  Την Νικηφορία, την Αυτοπροστασία και την Προστασία των οικείων προσώπων.
7.  Την Επιμονή και την Υπομονή

Αντιθέτως,  στην Ιουδαϊκή μονοθεϊστική Παράδοση, ο λύκος ταυτίζεται μόνο με την σκληρότητα, την δίψα για αίμα και την αρπακτικότητα (Γεν. ΜΘ 27). Από εκεί επηρεασμένη η Χριστιανική Παράδοση θα περάσει σε μία απίθανη επίθεση κατά του λύκου, ο οποίος, για τα αρρωστημένα μυαλά των «Πατέρων» συμβόλιζε τάχα το Απόλυτο Κακό, τον Διάβολο τον ίδιο, τον «Φθορέα του Ποιμνίου», την Πανουργία και την.. Αίρεση (!!)

Μέσα σε αυτό το αρρωστημένο φαντασιακό, ο λύκος (όπως και άλλα άτυχα ζώα που μίσησαν οι χριστιανοί, λ.χ. γάτα, κουκουβάγια, αρκούδα, κοράκι κ.λ.π.) κατεδικάσθη ουσιαστικά επί δύο χιλιετίες να παίξει τον ρόλο του απόλυτου «Κακού» στα μυαλά των μέσων ανθρώπων και φυσικά να υποστεί τις συνέπειες, που ήταν συστηματική εξόντωσή του σε βαθμό που να αποτελεί πλέον ένα από τα απειλούμενα είδη αυτού του πλανήτη. Υπήρξε τόσο βαθειά η παραφροσύνη των χριστιανών κατά αυτού του υπερήφανου ζώου, που για μισόν περίπου αιώνα (1550 -1600) εξόντωναν όχι μόνο όλους τους λύκους αλλά και εκατοντάδες ανθρώπους της Γαλλίας, της Ολλανδίας και της Γερμανίας, με την κατηγορία της.. «λυκανθρωπίας» (!!) Στην παραφροσύνη είχαν προηγηθεί φυσικά των δυτικών οι ανατολίτες χριστιανοί (όπως και σε ένα σωρό άλλα πράγματα, λ.χ. καύση ανθρώπων, δημόσια πυρπόληση βιβλίων, Ιερά Εξέταση, στρατόπεδα συγκεντρώσεως κ.ά.): στην υπότουρκη Κωνσταντινούπολη ο χριστιανικός πληθυσμός «βλέπει» στη διάρκεια μίας νύκτας του 1542 συνάθροιση.. 150 «λυκανθρώπων» σε μία πλατεία της Κωνσταντινουπόλεως (Colen de Plancy, «Dict. Infernal»).

Παρά την παράνοια ωστόσο των μονοθεϊστών ανθρώπων απέναντι σε αυτό το υπέροχο ζώο,  αυτό το ίδιο παρέμεινε και παραμένει (τουλάχιστον όσο δεν έχουν καταφέρει ακόμη να το αφανίσουν από προσώπου γης..) το ίδιο υπέροχο, ελεύθερο και αξιοπρεπές, όπως και τότε που οι παρελθόντες, ανώτεροι του βαρβαρικού σημερινού, πολιτισμοί, όπως προείπαμε, το τιμούσαν και το θεωρούσαν ιερό. Αφορμή για όλα αυτά που γράφονται εδώ, υπήρξε η βαρβαρότητα κάποιων αποκτηνωμένων Χατζηελλήνων κτηνοτρόφων, που, στις 8.3.«2000», επέδειξαν σε όλο το Πανελλήνιο, μέσω της -ούτως ή άλλως χυδαίας- τηλεοπτικής οθόνης, το ότι είναι άριστοι γνώστες του πώς διαπομπεύουν, βασανίζουν και θανατώνουν τελικά έναν ανυπεράσπιστο μικρό λύκο που απλώς είχε κάνει το.. «έγκλημα» να υπηρετήσει την φύση και την αυτοσυντήρησή του, αναζητώντας απλώς.. τροφή.

Για την μη αιμοβόρα, αλλά ευγενική και κοινωνική φύση των λύκων δεν είναι βεβαίως εδώ ο κατάλληλος χώρος να αναπτύξει ο γράφων, ούτε και άλλωστε είναι αυτή η πρόθεσή του. Στο  Διαδίκτυο και στην υπάρχουσα Βιβλιογραφία υπάρχουν υπεραρκετά δεδομένα που αποδεικνύουν την ανώτερη φύση αυτού του επίσης ανώτερου ζώου. Εκεί ο ενδιαφερόμενος θα βρεί αυτά που ψάχνει. Ο γράφων εδώ απλώς ΚΑΤΑΓΓΕΛΛΕΙ και για αυτό μόνον ενδιαφέρεται. Φροντίζει ωστόσο, σε ατομικό επίπεδο, να κρατήσει, για.. παιδευτικούς και μόνον λόγους, το βαθύ αίσθημα ΟΙΚΤΟΥ προς όλους τους αρνησίζωους εχθρούς της Φύσεως η οποία, όπως σοφά τόνιζαν οι πρόγονοί μας, οι πραγματικοί Έλληνες δηλαδή, «ἁπάντων τῶν διδαγμάτων κρατεῖ».   

Η έρημος επεκτείνεται. Αλίμονο σε αυτούς που την κουβαλάνε και μέσα τους.

Βλάσσης Ῥασσιᾶς