Ὅταν ἤμασταν παιδιὰ καὶ ἀκούγαμε τὴν ἱστορία τοῦ Ἀλαντίν, ὀνειρευόμασταν νὰ βροῦμε αὐτὸ τὸ μαγικὸ λυχνᾶρι, ποὺ ὅταν θὰ τὸ τρίβαμε θὰ ἔβγαινε ἀπὸ μέσα του τὸ τζίνι καὶ θὰ ἐκπλήρωνε τὴν κάθε ἐπιθυμία μας.

Καθὼς μεγαλώναμε ὅμως, παραιτηθήκαμε ἀπὸ τὴν ἰδέα τοῦ νὰ γίνονται τὰ πράγματα μαγικὰ στὴν ζωή μας.
Τί θά γινόταν ὅμως ἂν οἱ κρυφές μας ἐπιθυμίες μποροῦσαν νά πραγματοποιηθοῦν;
Ποιές εὐχές θά κάναμε; Συνέχεια →

Ἀπὸ τὴν πρώτη στιγμή ποὺ μπαίνουμε σὲ ἕνα σπίτι, ξέρουμε ἂν θὰ μᾶς τραβήξῃ ἢ ὄχι.
Ἀγαπάμε ὁρισμένα σπίτια γιατὶ κι αὐτὰ μοιάζουν σὰν νὰ μᾶς ἀγαποῦν.

Ὑπάρχει μιὰ  αἴσθήσις ἀνέσεως, ζεστασιᾶς, μιὰ ξεχωριστὴ μυρωδιά,  ποὺ μᾶς καλωσορίζει μὲ χαρά.
Ἡ ἁρμονία ἡ τάξις καὶ ἡ καθαριότης μᾶς καταπραΰνουν. Συνέχεια →

Ὅταν ἐρωτευόμαστε κάποιον τότε ἀρχίζει ἡ αἰωνιότητα…
Δὲν βλέπουμε μπροστά μας…
Εἴμαστε σὰν τυφλοί, σὰν ὑπνωτισμένοι καὶ δὲν νοιώθουμε παρὰ μόνον μιὰ ἐπιθυμία: νὰ ἤμαστε μαζύ, ἀλλὰ  καὶ ἔναν φόβο, μήπως ὁ ἄλλος φύγῃ καὶ τὸν χάσουμε. Συνέχεια →

Χρειάζεται ἐπίγνωσις γιὰ νὰ χαράξῃ κάποιος τὸν δικό του δρόμο καὶ νὰ ξέρῃ τὶ συμβαίνει στὴν τωρινὴ στιγμή.

Ἐπίγνωσις σημαίνει νὰ ἀρχίζῃς νὰ βλέπῃς, νὰ ἀκοῦς, νὰ γεύεσαι, νὰ μελετᾷς καὶ νὰ ἀξιολογῇς ἀνεξάρτητα, ἀποῤῥίπτοντας τὶς παλαιὲς ἀπόψεις, ποὺ διαστρεβλώνουν τὴν εἰκόνα τῆς πραγματικότητος. Συνέχεια →

Κάτω ἀπὸ τὸν οὐρανό, θαμπὸ τὸ συννεφιασμένο τοπίο κρατᾶ τὰ μάτια τῆς αἰσιοδοξίας κλειστά…
Φύλλα πεσμένα, ἀπογυμνωμένα δέντρα ἀπὸ κάθε στολίδι.
Ὁ γιακὰς τοῦ παλτοῦ ὄρθιος, κόντρα στὸν ἄνεμο. Συνέχεια →