Παραμένουμε στὴν ἀρένα τοῦ τραγικοῦ Εὐρωπαίου……
Δεσμῶτες ἐκούσιοι.
Τὸ φάρμακο ποὺ μᾶς δίδουν εἶναι χειρότερο ἀπὸ τὴν ἀῤῥώστια…
Ἀλλὰ ἐμεῖς εἴμαστε ἀδιόρθωτα ὑποτεταγμένοι καὶ ἀνίκανοι γιὰ ἀλλαγή… Συνέχεια
Ἀρχεῖα ἐτικέττας: Σούσουλα Γιώτα
Ἀποδεχόμενοι τὴν ἐσωτερική μας …αὐθεντικότητα!!!
Ἡ μεγαλύτερη ἀμφιλογία μας δὲν εἶναι ὅτι μποροῦμε νὰ εἴμαστε καλοὶ καὶ κακοί, φῶς καὶ σκοτάδι, ἀγάπη καὶ μῖσος, ἀλλὰ ὅτι μποροῦμε νὰ εἴμαστε σάρκα καὶ πνεῦμα ταυτόχρονα.
Τίποτα μὰ τίποτα δὲν θὰ μποροῦσε νὰ εἶναι πιὸ γοητευτικὸ ἀπὸ αὐτὸ τὸ διφορούμενο. Συνέχεια
Νά γίνουμε οἱ στοργικοί γονεῖς ΜΑΣ;
Ὅταν ἔνα παιδὶ δὲν ἔχῃ πάρει τὴν ἀγάπη, τὴν προσοχὴ καὶ τὴν ἀναγνώρισι ποὺ χρειάζεται, δηλαδὴ τὸ θετικὸ χάδι, κτίζει ἕναν τοῖχο γύρω του γιὰ νὰ προστατεύσῃ τὰ εὐαίσθητα συναισθήματά του.
Ὁ πόνος ποὺ ἔχει βιώσει ἐξ αἰτίας τῆς κριτικῆς, τῆς ἀποῤῥίψεως καὶ τῆς κακομεταχειρήσεως εἶναι τόσο μεγάλος ποὺ ἔχει κλειδώσει συναισθηματικά. Συνέχεια
Αἰσθάνομαι ὄμορφη;
Οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι θεωροῦν ὄμορφους τοὺς ἄλλους, ἀλλὰ ὄχι τοὺς ἑαυτούς τους.
Ὅμως ὁ κάθε ἄνθρωπος δημιουργήθηκε ἀπὸ τὸ πνεῦμα μὲ σκοπὸ νὰ εἶναι ἀληθινὰ ὄμορφος.
Μποροῦμε νὰ φανερώσουμε στὸν κόσμο τὴν μοναδικὴ ἀκτινοβολία μας μόνον ἀφοῦ ἐμεῖς πρῶτοι ἀναγνωρίσουμε τὴν ὕπαρξί της. Συνέχεια
Εἶναι εὔκολο νὰ ἔχουμε τοὺς ἑαυτούς μας σὲ …γῦψο!
Συνδεόμαστε μὲ τὸν κόσμο μέσα ἀπὸ χιλιάδες κρυφὰ νήματα, πού, τὶς περισσότερες φορές, δὲν μποροῦμε νὰ τὰ διακρίνουμε.
Ὑπάρχουν τὰ νήματα τῶν προσδοκιῶν τῶν ἄλλων καὶ ἐκείνα ποὺ τὰ φτιάχνουμε ἐμεῖς, ἀπὸ ματαιοδοξία ἤ ἀπὸ φόβο.
Εἶναι εὔκολο μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο νὰ βάλουμε τὸν ἑαυτό μας σὲ ἕναν γύψο…
Κι ἂν δεν ἔχουμε τὴν ἐπίγνωσι καὶ τὴν εὐεληξία νὰ ἀπελευθερωθοῦμε ἀπ΄αὐτόν, μπορεῖ νὰ περάσουμε ὁλόκληρη τὴν ζωή μας ἐκεῖ μέσα.
Συνέχεια
Ὅταν κάποιες φορὲς περνῶ ἀπὸ τὴν γειτονιὰ τῶν παιδικῶν μου…
Κάποιες φορές, ὅταν περνῶ ἀπὸ τὴ γειτονιὰ τῶν παιδικῶν μου χρόνων, ἔρχονται οἱ μυρωδιὲς ἀπὸ τίς παιδικὲς ἀναμνήσεις, εἰκόνες κι ἀναμνήσεις ποὺ κάποιες ἀπὸ αὐτὲς μὲ πιέζουν ἀκόμη. Σχολικὰ χρόνια, τιμωρίες, ἕνα πουλὶ σκοτωμένο ἀπὸ σφεντόνα, ἡ τσέπη τοῦ παλτοῦ νὰ κολλᾷ ἀπὸ τὴν τσίχλα ποὺ ἐπιπόλαια εἶχα κρύψει τὴν ὥρα τοῦ μαθήματος, κυριακάτικα σκισμένα παντελόνια, ἀγορίστικα παιχνίδια ποὺ τὰ προτιμοῦσα ἀπὸ αὐτὰ τῶν κοριτσιῶν, ὑπέροχα πρωϊνὰ συναισθήματα, μεγάλα ὄνειρα ποὺ ἔνοιωθα ὅτι μὲ ἕνα σάλτο μπορῶ νὰ τὰ ἀγγίξω. Τὸ πιὸ μεγάλο μυστήριο ἦταν τότε γιὰ ἐμένα ὁ μπλὲ οὐρανὸς καὶ τὰ ἀστέρια, τὸ πιὸ ὡραῖο ὄνειρο μοῦ ἦταν ἡ θάλασσα καὶ ὁ μεγαλύτερος ἐφιάλτης μου ὁ καλοκαιρινὸς ὑποχρεωτικὸς μεσημεριάτικος ὕπνος. Θυμᾶμαι ἔτσι πολὺ μακρυνὰ μιὰν αἴσθησι, ποὺ μᾶλλον τὴν ἔχουν ὅλα τὰ παιδιά, κάποιες λεπτὲς διασυνδέσεις ἀνάμεσα στὰ μάτια καὶ στὰ αὐτιά, στὶς μυρωδιὲς καὶ στὶς γεύσεις, ἐταύτιζα τοὺς ἤχους καὶ τὰ γράμματα τῆς ἀλφαβήτου μὲ χρώματα, τίς γεύσεις μὲ σχήματα καὶ πολλὰ ἄλλα τέτοια. Συνέχεια