Κάποιες φορές, ὅταν περνῶ ἀπὸ τὴ γειτονιὰ τῶν παιδικῶν μου χρόνων, ἔρχονται οἱ μυρωδιὲς ἀπὸ τίς παιδικὲς ἀναμνήσεις, εἰκόνες κι ἀναμνήσεις ποὺ κάποιες ἀπὸ αὐτὲς μὲ πιέζουν ἀκόμη. Σχολικὰ χρόνια, τιμωρίες, ἕνα πουλὶ σκοτωμένο ἀπὸ σφεντόνα, ἡ τσέπη τοῦ παλτοῦ νὰ κολλᾷ ἀπὸ τὴν τσίχλα ποὺ ἐπιπόλαια εἶχα κρύψει τὴν ὥρα τοῦ μαθήματος, κυριακάτικα σκισμένα παντελόνια, ἀγορίστικα παιχνίδια ποὺ τὰ προτιμοῦσα ἀπὸ αὐτὰ τῶν κοριτσιῶν, ὑπέροχα πρωϊνὰ συναισθήματα, μεγάλα ὄνειρα ποὺ ἔνοιωθα ὅτι μὲ ἕνα σάλτο μπορῶ νὰ τὰ ἀγγίξω. Τὸ πιὸ μεγάλο μυστήριο ἦταν τότε γιὰ ἐμένα ὁ μπλὲ οὐρανὸς καὶ τὰ ἀστέρια, τὸ πιὸ ὡραῖο ὄνειρο μοῦ ἦταν ἡ θάλασσα καὶ ὁ μεγαλύτερος ἐφιάλτης μου ὁ καλοκαιρινὸς ὑποχρεωτικὸς μεσημεριάτικος ὕπνος. Θυμᾶμαι ἔτσι πολὺ μακρυνὰ μιὰν αἴσθησι, ποὺ μᾶλλον τὴν ἔχουν ὅλα τὰ παιδιά, κάποιες λεπτὲς διασυνδέσεις ἀνάμεσα στὰ μάτια καὶ στὰ αὐτιά, στὶς μυρωδιὲς καὶ στὶς γεύσεις, ἐταύτιζα τοὺς ἤχους καὶ τὰ γράμματα τῆς ἀλφαβήτου μὲ χρώματα, τίς γεύσεις μὲ σχήματα καὶ πολλὰ ἄλλα τέτοια.

Διατηρῶ στὴ μνήμη μου ἀκόμη τὸ μυστήριο καὶ τὶς εἰκόνες τῆς παιδικῆς μου ἡλικίας καὶ κάποια ἴχνη καὶ κάποιος ἀντίλαλος ὑπάρχει ἀκόμη μέσα μου. Θυμᾶμαι τὴν ζωὴ ποὺ ὀνειρευόμουν νὰ ζήσω ἀλλὰ καὶ αὐτὸ ποὺ ὁραματιζόμουν νὰ εἶμαι καὶ συχνὰ φοβᾶμαι μήπως ἔχω προδώσει τὸ σκοπό μου, γι αὐτὸ καὶ πολλὲς φορὲς στὸ μέσον μιᾶς ἡμέρας ἀνάμεσα σὲ δραστηριότητες ἢ καὶ  τίς νύκτες, κάνω στὸν ἑαυτό μου αἰφνιδιαστικὰ τὴν ἐρώτησί:  Ζεῖς ὅπως θέλεις; Εἶσαι αὐτὸ ποὺ ἀληθινὰ εἶσαι;

Κατὰ τὴν γνώμη μου ὅ,τι κάνῃ κάποιος στὴν ζωή του, ὅ,τι καταφέρνῃ σὰν πατέρας, σὰν υἱός, σὰν καλλιτέχνης, σὰν ἄνδρας, σὰν μάννα, σὰν γυναῖκα, σὰν ἄνθρωπος δὲν ἀποτιμᾶται ἀπὸ τὸ αἰώνιο νόημα τοῦ κόσμου ἢ ἀπὸ κάποιο σταθερὸ μέτρο ἀλλὰ ἀπὸ τὸ προσωπικὸ καὶ μοναδικὸ μέτρο τοῦ κάθε ἑνός. Κι ἐὰν τὸν κρίνῃ ὁ Θεὸς δὲν φαντάζομαι νὰ τὸν ρωτήσῃ παρὰ μόνο ἐὰν πράγματι ἔγινε αὐτὸ ποὺ προορίσθη νὰ γίνῃ μὲ βάσι αὐτὸ ποὺ τοῦ ἐδόθη, μὲ βάσι τὰ χαρίσματα καὶ τὰ ταλέντα του.

Ὁ κάθε ἄνθρωπος ἔχει μιὰν ἀποστολὴ καὶ ἔρχεται σὲ αὐτὴν τὴν ζωὴ μὲ ἰδιαίτερα δῶρα. Ταὐτοχρόνως ὅμως κληρονομεῖ ἀπὸ τὴν πλευρὰ τοῦ πατρός του, τῆς μητρός του, τῶν προγόνων του, ἀπὸ τὸν λαὸ καὶ ἀπὸ τὴ γλῶσσα του, ἀπὸ τὴν ἐποχὴ στὴν ὁποία ζῇ ὁρισμένες ἰδιότητες, καλὲς καὶ κακές, εὐχάριστες καὶ δυσάρεστες, ταλέντα καὶ ἐλλείψεις καὶ μὲ ὅλα αὐτὰ μαζὺ πρέπει νὰ ζήσῃ, νὰ τὰ κάνῃ δικὰ του νὰ τὰ ἐξελλίξῃ ἔτσι ὥστε νὰ δώσουν καρποὺς καὶ νὰ τὰ παραδώσῃ κι αὐτὸς μὲ τὴν σειρά του στοὺς ἑπομένους.

Ὀμως ὑπάρχουν πολλὲς σειρῆνες στὴν πορεία τοῦ κάθε ἀνθρώπου ποὺ τὸν κάνουν νὰ κυνηγᾷ πράγματα μακρυὰ ἀπὸ αὐτὰ ποὺ οὐσιαστικῶς θὰ ἤθελε μέσα του, τά ὁποῖα θὰ ἐκπληρώσουν τὸ πεπρωμένο του. Αὐτὰ μπορεῖ νὰ εἶναι αὐτὰ ποὺ τοῦ ἐδίδαξαν ὅτι πρέπει νὰ θέλῃ, ἡ οἰκογένεια, ἡ μόδα τῆς ἐποχῆς, οἱ δάσκαλοι, ἡ τηλεόρασις. Ὀταν ἀδάκοπα ἐπιθυμῇ κάτι ποὺ δὲν τοῦ ταιριάζει βασανίζεται καὶ κακοποιεῖ τὴν φύσιν σου. Ὑπάρχουν πάντα ὅμως οἱ στιγμὲς τῆς ἐσωτερικῆς ἀφυπνίσεως, τότε ποὺ κάποιος καταλαβαίνει ὅτι χρειάζεται νὰ διανύσῃ τὴν ζωή του μὲ τὰ δικά του χαρίσματα καὶ ἐλαττώματα, μὲ τὰ δικά του ὄνειρα, μὲ τὴν δική του πυξίδα, νὰ δεχθῇ ὁλόψυχα τὸν ἑαυτὸ του καὶ νὰ νοιώσῃ ἱκανοποίησι γιὰαὐτὸ ποὺ εἶναι, νὰ ἐκφράσῃ μὲ ἀγάπη τὰ μοναδικά του χαρίσματα, αὐτὴν τὴν ἰδιαιτέρεα κληρονομιὰ καὶ νὰ τὴν θέσῃ στὴν ὑπηρεσία τῶν ἄλλων.

Σᾶς φιλῶ καὶ εἰς αὔριο μὲ ὑγεία.

Γιῶτα Σούσουλα

φωτογραφία