Ἔχω πολὺ καιρὸ νὰ κυκλοφορήσω νύκτα, στὸ κέντρο τῆς πόλεως, γιὰ νὰ μπορέσω νὰ ἔχω δικές μου εἰκόνες, ἀπὸ τὰ ὅσα συμβαίνουν ἐκεῖ. Μόνον περιφεριακῶς ἐὰν δῶ κάτι, κι αὐτὸ ὁπωσδήποτε εἶναι περιορισμένο.
Παρὰ ταὔτα γίνομαι συχνότατα μάρτυρας σκηνῶν ποὺ δὲν θὰ ἤθελα νὰ ἀντιμετωπίσω ἤ νὰ συναντήσω. Ἐξαθλίωσις… Κατάντια…
Καί τί εἶναι αὐτό πού δέν ἔχει σπρώξῃ κι ἐμέναν στά βήματα πού διάβηκαν κάποιοι ἄλλοι;
Μήπως ἡ ὀπτική; Μήπως ἡ παραίτησις ἀπό τήν μία καί ἤ ἡ ἀπόφασις ἀπό τήν ἄλλην διαφοροποιοῦν ἐν τελῶς τούς δρόμους;
Καί μήπως ὅλα αὐτά εἶναι μόνον μέσα στό κεφάλι μας;
Ἡ Ἑλλάδα τοῦ σήμερα. Ἤ ὀρθότερα, τὸ Ἑλλαδοκαφριστὰν τοῦ σήμερα… Συνέχεια →