Εἰλικρινῶς δὲν ἤξερα τὶς λεπτομέρειες ποὺ διάβασα (καὶ θὰ σᾶς παρουσιάω εὐθύς ἀμέσως) σήμερα. Βάσει τοῦ ἄρθρου 110 (παράγραφος 6) τοῦ ὑπάρχοντος Συντάγματος, δὲν εἶναι συνταγματικὴ μία συνταγματικὴ ἀναθεώρησις. Ἀπὸ τὴν ἄλλην μεριά, σὲ τί εἶναι συνταγματικὴ ἡ ὑπάρχουσα κυβέρνησις γιὰ νὰ παραμείνῃ ἐντὸς νομικῶν πλαισίων καὶ νὰ γίνῃ σεβαστή; (Ξέρω, ξέρω… Σὲ τίποτα..) Καὶ κατ’ ἐπέκτασιν νὰ σεβαστῇ τὰ ὅρια καὶ τὶς διατάξεις τοῦ ὑπάρχοντος Συντάγματος;
Ἔχουμε λοιπὸν δύο σενάρια.
Τὸ παρακάτω ἄρθρο τοῦ καθηγητοῦ Κωνσταντίνου Ῥωμανοῦ δημοσιεύθηκε στὸΠαρόν τῆς 12ης Ἰουνίου. Στὰ περισσότερα θὰ συμφωνήσω ἀπολύτως. Μία μικρὴ ἔνστασις μόνον.
Πράγματι ὑπάρχει ὁ κόσμος τῆς ἐπάνω καὶ ὁ κόσμος της κάτω πλατείας. Πράγματι στὸ κάτω τμῆμα τῆς πλατείας γίνεται τῆς «κακομοίρας» ἀπὸ προπαγάνδα καὶ ἀνθελληνικά συνθήματα. Πράγματι οἱ τοῦ ἐπάνω τμήματος τῆς πλατείας ἔχουν μίαν πιὸ Ἑλληνική συνείδησι. Ἀλλὰ…..
Αὐτὸ ποὺ θὰ μπορούσαμε νὰ δοῦμε, ὡς «μεταφορικὴ εἰκόνα», εἶναι ἡ διαβάθμισις. Δῆλα δή, ὅταν κάποιος φθάνει στὴν πλατεία μὲ τὸν ἠλεκτρικό Συνέχεια
Πρὸ μερικῶν ἡμερῶν ἔγραφα πὼς κάτι περίεργο συμβαίνει. Στὸ Ἕληνες μὴ φοβᾶσθε τίποτα ἰσχυρίστηκα (ὁμολογῶ πὼς ὁ ἰσχυρισμός μου βασίζεται στὴν πολλὴ μεγάλη βοήθεια ἀπὸ ἕναν θεῖο διδάσκαλο) πὼς πράγματι δὲν πρέπει νὰ φοβόμαστε κάτι. Ἔγραφα τότε μεταξὺ ἄλλων:
«….Ἕλληνες, μὴν φοβᾶσθε τίποτα. Ἔχουμε κάτι μοναδικό ποὺ δὲν μποροῦν νὰ τὸ καταβάλλουν. Δὲν μποροῦν νὰ τὸ νικήσουν. Αὐτοὶ τὸ ξέρουν. Ἐμεῖς πρέπει νὰ τὸ συνειδητοποιήσουμε. Αὐτὸ τρέμουν. Τὴν ἐπίγνωσι.
Στὴν κάτω μεριὰ τῆς πλατείας εἶναι οἱ μέν. Στὴν ἄνω μεριὰ τῆς πλατείας οἱ δέ. Ἔξω ἀπὸ τὴν πλατεία εἶναι ὅλοι οἱ ὑπόλοιποι. Σκόρπιοι, ἄσχετοι, ἀνένταχτοι, καθοδηγητές, καπελωτές, ντουντουκαδόροι…. Ὅταν μαζεύεται κόσμος, οἱ κάτω Συνέχεια
Ἄνθρωποι στὶς πλατεῖες. Σὲ ὅλες τὶς πλατεῖες μας. Χιλιάδες πρόσωπα ποὺ ἀποζητοῦν τὸν τρόπο καὶ τὸν δρόμο γιὰ νὰ γίνουν πολίτες. Εἶναι πολὺ ὄμορφο αὐτὸ ποὺ γεννιέται…
Εἶναι βέβαια ἀπὸ κοντά καὶ γύρω γύρω, ὅλοι αὐτοὶ ποὺ τόσους χρόνους μᾶς τσάκιζαν τὸ ἠθικό, τὴν αὐτοπεποίθησι καὶ τὴν σκέψι. Πῶς νὰ φύγουν; Καὶ ποῦ νὰ πᾶνε; Δὲν ξέρουν ἄλλον τρόπο γιὰ νὰ ἐπιβιώνουν.. Μόνον αὐτόν. Τῆς προσκολλήσεως καὶ τῆς ἁρπακτῆς. Δὲν ἔχουν μάθει νὰ ζοῦν ὄρθιοι. Μόνον σκυμμένοι ἢ σερνάμενοι κατὰ γῆς. Πῶς λοιπὸν νὰ καταλάβουν ὅτι αὐτὸ ποὺ γεννιέται θὰ μποροῦσε ἴσως νὰ ἀποτελέσῃ τὸν δρόμο καὶ γιὰ τὴν δική τους ἀναγέννησι; Δὲν μποροῦν…. Δυσκολεύονται….
Ὅλοι ὄσοι γεννηθήκαμε καὶ μεγαλώσαμε μέσα σὲ αὐτὸ τὸ «ἀποστειρωμένο» σύστημα, δὲν μάθαμε ποτέ νὰ σκεπτόμαστε. Ποτέ νὰ κρίνουμε. Δεχόμασταν τὰ πάντα. Καὶ τὰ λαμβάναμε ἄλλοτε ὡς νίκες κι ἄλλοτε ὡς ἥττες. Ἀναλόγως τοῦ τρόπου ποὺ ἐκπαιδευθήκαμε.
Τό ἔγκλημα ἐναντίον τοῦ Ἑλληνικοῦ λαοῦ εἶναι προμελετημένο. Μᾶς πιάνουν ὅπως πάντα στόν ὕπνο, διότι ὑπάρχουν πολλές φορές ὡρισμένοι ἐντολοδόχοι, προδότες, ὀνόματα μή λέμε, εἶναι σέ ὅλους γνωστά, πού τρῶνε ἀπό τίς σάρκες μας κατά τό “δρυός πεσούσης πάς ἀνήρ ξυλεύεται” καί ἔτσι ἀποτελειώνουν τό ἔργο τους. Ἀλλά δέν ξέρουν – γιατί σίγουρα στίς φλέβες τους δέν ῥέει Ἑλληνικό αἷμα – ὅτι ἡ Ἑλλάς “μόνον λίγο καιρό ξαποσταίνει καί ξανά πρός τήν δόξα τραβᾶ”! Συνέχεια
