
Πρὸ μερικῶν μηνῶν μάθαμε πὼς κάποιοι πρώην βο(υ)λευτὲς ζητοῦν (ὀρθότερα ἀξιώνουν, ἀπαιτοῦν) ἀναδρομικὰ ἀπὸ τὸ Ἑλληνικὸν δημόσιον. Μεταξὺ αὐτῶν γνωστότατα ὀνόματα ὅπως ὁ Σπίθας, ὁ Μαντέλης, ὁ Ἄκης…
Οἱ ὁποῖοι ἐπληρώθησαν ὅταν ἦσαν βο(υ)λευτές, γιὰ τὸ ἀνύπαρκτον ἔργον τους, πλουσιοπάροχα. Ἔφαγαν ἐπίσης ὅσα μποροῦσαν νὰ φᾷν ἀπὸ ἐπιτροπὲς ἐπὶ ἐπιτροπῶν. Ἐτσίμπησαν καὶ τὸ κάτι τί τους ἀπὸ δεξιὰ κι ἀριστερά. Δι:ῴρισαν κάθε παιδὶ, ἀνήψι, ἐγγόνι, βαπτιστήρι, κουμπᾶρο, γκόμενα κι ὄταν ἐτελείωσαν μὲ τὰ σόγια, ἐπέρασαν σὲ διορισμοὺς στὴν γειτονιά τους, στὴ ἐκλογική τους περιφέρεια. Σὲ κάθε τέλος πάντων τρύπα ποὺ ὑπῆρχε ἔχωσαν δικούς τους. Τὰ λεγόμενα τσιράκια τους τότε, τοὺς σημερινοὺς καρεκλοκενταύρους σήμερα.
Συνέχεια →